Τον υπολήπτομαι τον κ. Σαββίδη (τον Ιβάν). Όσα (σωστά ή όχι) και να του καταλογίσει κανείς είναι αναγκασμένος να παραδεχθεί, ότι επί των ημερών του εισέρρευσαν επίσημα (με διάφορους τρόπους) στο ταμείο του ΠΑΟΚ ζεστά περισσότερα από εκατόν πενήντα εκατομμύρια (150.000.000) ευρώ.
Αν, στο ποσό αυτό, προστεθούν και τα όσα, σύμφωνα με τον αστικό μύθο, ανεπίσημα διατέθηκαν προς δόξαν των επαγγελματιών προέδρων των Ενώσεων για την ΕΠΟ «του δικού μας Γραμμένου» και για την ικανοποίηση των ιδιαίτερων αναγκών σειράς νταραβεριτζήδων με έντονη τη «διαιτητολαγνεία» το συνολικό ποσό εκτοξεύεται.
Φέτος, ο κύκλος αυτής της εξαετούς επένδυσης κλείνει με ένα πρωτάθλημα, δύο κύπελλα, ένα πιστόλι στη ζώνη κι ένα Πανόπουλο. Εκτιμώ, πως θα κλείσει άσχημα, καθώς αυτός ο ΠΑΟΚ εμφανίζεται εξαιρετικά αδύναμος να προκριθεί στον τελικό του Κυπέλλου και να το διεκδικήσει, ενώ και για τη δεύτερη θέση οι ελπίδες έχουν περιοριστεί έως εξαφανίσεως. Επιπλέον, οι διάφοροι Τζήλοι του ποδοσφαίρου κοιτάζουν αλλού πλέον.
Η χειρότερη εξέλιξη, όμως, είναι αυτός ο γενικευμένος, εντός και εκτός ΠΑΕ, αναχωρητισμός, που έχει καταλάβει στελέχη, ποδοσφαιριστές, προπονητές και οπαδούς, αυτή η παραίτηση από κάθε διάθεση για μάχη, αυτή η δημόσια βεβαιότητα ότι όλα χάθηκαν και ελπίδα δεν υπάρχει καμία.
Όχι, πως έχουν άδικο. Αυτή είναι η κατάσταση και τίποτε δεν μπορεί να την αλλάξει, ούτε να τη βελτιώσει. Καμία επίκληση «στο αδούλωτο πνεύμα των προγόνων» και καμία δέηση στην «παοκτζήδικη ψυχή». Η απογοήτευση έχει αποκτήσει ενδημικά χαρακτηριστικά και οι επιπτώσεις της ακουμπάνε ήδη κορυφαία ονόματα της ομάδας (Βιεϊρίνια), που βλέπουν να μετατρέπονται σε αποδιοπομπαίους τράγους εν μια νυκτί.
Είναι απολύτως φυσιολογικά όσα ζει ο ΠΑΟΚ. Ο ίδιος ο κ. Σαββίδης, άθελά του βεβαίως, τα δημιούργησε και τα προκάλεσε. Σήμερα, βλέπει το δημιούργημα του να έχει αυτονομηθεί, να κινείται εντελώς ανεξάρτητο και να απειλεί τους πάντες, ακόμη και τον ίδιο. Για τον Γκιόργκι ούτε κουβέντα. Τα έχει ακούσει και χοντρά εδώ και μέρες.
Αυτό που βιώνει ο οργανισμός του Δικεφάλου και εισπράττει έμμεσα και η οικογένεια Σαββίδη είναι οι συνέπειες από ένα δομικό, ένα κατασκευαστικό λάθος. Ο κ. Σαββίδης ξεκίνησε να δομήσει μια ομάδα πρωταγωνίστρια σε ένα ποδόσφαιρο που λειτουργούσε, όπως του είπαν και το πίστεψε, ως άντρο κακούργων και εγκληματικών οργανώσεων και επικοινώνησε, με όχημα τα λεφτά τα μαυροσάκουλα, γρήγορες και θεαματικές επιτυχίες «με την ίδια συνταγή».
Κινήθηκε, όπως οι διάφοροι νταραβεριτζήδες που μυρίστηκαν άφθονο χρήμα, του υπέδειξαν. Έλεγξε (έτσι πίστεψε) την ΕΠΟ, απόκτησε προσβάσεις σε ένα δήθεν πρόσφορο και αποτελεσματικό σύστημα διαιτησίας, βρήκε (έτσι πίστεψε για δεύτερη φορά) καλή άκρη με ομάδες (και τώρα τρέχει και δεν φτάνει με την αγαπημένη του ανιψιού του Ξάνθη, ενώ «κάτι κινείται» ήδη προς Βόλο και Αγρίνιο), έκανε ό,τι κάνει κάποιος που διαθέτει πολλά λεφτά, λίγη υπομονή και καθόλου προβλεπτικότητα.
Τι κατάφερε, τελικά; Να δομήσει «ένα φτερό στον άνεμο». Η ΕΠΟ κι η διαιτησία «είναι αλλουνού», η επιρροή σε ομάδες κατάντησε θηλιά στο λαιμό του, η αδυσώπητη Ευρώπη μετέτρεψε την εγχώρια «ομαδάρα» του αήττητου πρωταθλήματος σε ανέκδοτο και το «θηρίο» (Ολυμπιακός), που υποτίθεται ότι «σκότωσε» το είδε και πάλι μπροστά του, περισσότερο δυνατό από ό,τι όταν το πρωτοβρήκε.
Σήμερα, όλοι εκείνοι οι μύθοι, που στήθηκαν επικοινωνιακά κι εξυπηρέτησαν ένα προσωρινό αφήγημα, είναι νεκροί. Μαζί τους πήραν στον τάφο και την εγγενή αμετροέπεια όλων των δημοσιογραφικών πιστολιών, που είδαν, μέσα από τις τσέπες του Ιβάν, την ύπαρξη τους να αποκτάει νόημα και πίστεψαν στο κορυφαίο ψέμα ότι είναι μια μεγάλη ομάδα, ενώ είναι απλώς μια ομάδα με πολύ κόσμο.
Σήμερα, έντρομος ο κ. Σαββίδης, ανακαλύπτει ότι δεν έχει, πλέον, τίποτε για να κρατηθεί. Καμία υπαρκτή βάση για να πατήσει πάνω της.
Το χειρότερο; Τον απειλούν ευθέως το Διαιτητικό Δικαστήριο της ΕΠΟ, το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο της Λωζάνης (C.A.S.), η Επιτροπή Δεοντολογίας της ΕΠΟ (θα επιληφθεί οπωσδήποτε), ο εισαγγελέας για την προέλευση των χρημάτων Καλπαζίδη για την αγορά της RFA, το UEFA Financial Fair Play (F.F.P.), το UEFA Ranking (75 είναι), η ουσιαστική «απαγόρευση μετεγγραφών» αν δεν πουλήσει πρώτα κι όλοι εκείνοι που καλόμαθαν αυτά τα χρόνια σαν τη γριά στα σύκα περί και εντός στο Πάρκο Γουδή και τώρα προβάλλουν νέες απαιτήσεις.
Ψελλίζει κάτι περί αξιοποίησης των χρυσοπληρωμένων ακαδημιών, επικοινωνεί φαιδρότητες για «μετρημένα συμβόλαια», ετοιμάζεται να διώξει ό,τι μπορεί για να ελαφρώσει το φορτίο και τρέμει στην ιδέα τι θα ξημερώσει στην επόμενη αγωνιστική περίοδο στις διοργανώσεις UEFA, που είναι αναγκασμένος να πάρει μέρος.
Είναι κρίμα; Κατά μια έννοια ναι, από την ώρα που ο ίδιος θα μπορούσε να κάνει άλλες επιλογές και να έχει ανεβάσει άμυνες για όταν έρθει το κακό. Δεν το έκανε, ίσως πάνω στον ενθουσιασμό του για όλα όσα «πληρώνονται», άρα εύκολα κατακτώνται.
Σήμερα ο κ. Ιβάν Σαββίδης δεν έχει χρόνο ούτε για τις σκούπες του Γκιόργκι. Και «το θηρίο» είναι πιο δυνατό από ποτέ.
