Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού κλείνει σήμερα τα 51 του χρόνια. Άλλοι του εύχονται «χρόνια πολλά», άλλοι του ρίχνουν κατάρες. Η ιστορία έχει αποδείξει πως όσο πιο επιτυχημένος είναι ένας πρόεδρος στον Θρύλο, τόσο αυξάνονται και οι «θαυμαστές» του. Θεωρήστε λοιπόν, τις κατάρες ως μια μονάδα μέτρησης της επιτυχίας. Εκεί που ο εορτάζων διαφέρει από οποιονδήποτε άλλο προκάτοχό του είναι στην αναλογία επιτυχιών – δημοτικότητας μεταξύ των οπαδών της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας…
Στο FWS.GR δεν είμαστε και πολύ του… πασαλειψατέρ. Τη γλώσσα μας τη χρησιμοποιούμε για να τσακίζουμε κόκαλα και όχι για να γλείφουμε. Αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη σε αυτές τις πρώτες 35 μέρες λειτουργίας του, θα το καταλάβετε στη συνέχεια. Η σωστή δημοσιογραφία είναι το μόνο μας μέλημα. Ξέρουμε ότι έτσι θα χάσουμε κάποιους «φίλους», αλλά αυτά έχει η ζωή…
Πριν καν ο Ολυμπιακός χάσει το πρώτο πρωτάθλημα της εποχής Μαρινάκη, υπήρχε μια όχι και τόσο αμελητέα μερίδα οπαδών της ομάδας που γκρίνιαζε, μιλώντας ακόμη και για «αποτυχίες». Αν βέβαια ζητούσες από κάποιον εξ αυτών να σου κάνει μια καταμέτρηση των αποτυχιών του Μαρινάκη, σου έλεγε γενικά και αόριστα πως ο Ολυμπιακός «δεν παίζει μπάλα εδώ και δυο – τρία χρόνια» ή ότι «στη Ευρώπη δεν κάνουμε τίποτα»…
Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιου συλλόγου οι οπαδοί σε ολόκληρο τον κόσμο θα έκαναν λόγο για αποτυχίες, αναφερόμενοι σε μια ομάδα που κατέκτησε επτά σερί πρωταθλήματα και μάλιστα πολύ πριν επικυρωθεί η απώλεια του 8ου. Νομίζω ότι εξαρχής μπορείτε να διακρίνετε έναν μικρό παραλογισμούλη, έτσι δεν είναι;
Ποιες ήταν οι «δυο – τρεις» σεζόν για τις οποίες διαμαρτύρονταν από την αρχή της περασμένης χρονιάς οι πιο γκρινιάρηδες; Το 2014/15 ο Ολυμπιακός κατέκτησε το νταμπλ, μαρσάροντας από τον Γενάρη κι έπειτα. Στο μεταξύ είχε ήδη νικήσει τη φιναλίστ του προηγούμενου Τσάμπιονς Λιγκ αλλά και εκείνη της τρέχουσας διοργάνωσης, τερματίζοντας με εννιά βαθμούς. Κι αν δεν είχε μεσολαβήσει το ρωσικό χειρουργείο στο Μάλμε, οι Πειραιώτες θα πετούσαν εκτός μια εκ των Γιουβέντους και Ατλέτικο…
Στη χρονιά του Μάρκο Σίλβα οι ερυθρόλευκοι έσπασαν σχεδόν κάθε ρεκόρ που υπήρχε στη Σούπερ Λιγκ, συν τους εννιά βαθμούς στον όμιλο με την επική – έστω και χωρίς αντίκρισμα – νίκη στο Έμιρεϊτς. Η σεζόν 2016/17 ξεκίνησε όντως πολύ στραβά, αλλά στη συνέχεια ο Ολυμπιακός έφτασε ένα ημίχρονο μακριά από τα προημιτελικά του Γιουρόπα: ας όψεται ο μπαγλαμάς ο Λεάλι που δεν άφηνε τίποτα να πάει έξω. Το 44ο πρωτάθλημα ήρθε, ωστόσο το ένιωθες στον αέρα του Καραϊσκάκη ότι οι ικανοποιημένοι ήταν μάλλον λιγότεροι από τους ανικανοποίητους…
Για να τα λέμε όλα, ο «παραλογισμούλης» δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των οπαδών. Ειδικά τα τελευταία καλοκαίρια παρατηρούνται κάμποσα αξιοπερίεργα γεγονότα αναφορικά με την υλοποίηση του μεταγραφικού σχεδιασμού. Το συνεχές πήγαινε – έλα ποδοσφαιριστών σπανίως βγάζει νόημα, πολύ περισσότερο όταν η ιστορία έχει αποδείξει πολλάκις πως μια δεμένη ομάδα με μέτριους παίκτες μπορεί να πετύχει πολλά περισσότερα από ένα συνονθύλευμα παιχταράδων. Αν μάλιστα αυτοί δεν είναι και τόσο παιχταράδες όσο νόμιζες – ή όσο πλήρωσες -, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ζόρικο…
Εντέλει, η κριτική – που πολλές φορές μετατρέπεται σε ψύχωση – προς τον Μαρινάκη έχει τόση βάση ώστε να μην του αναγνωρίζουν κάποιοι ακόμα και τα πλέον προφανή; Το ότι έχουν γίνει λάθη επί των ημερών του δεν θα μπορούσε να το αρνηθεί ούτε ο ίδιος. Σε ποιο βαθμό όμως μπορούν αυτά τα λάθη να επισκιάσουν όσα έχει πετύχει ο Ολυμπιακός την τελευταία οχταετία; Θέλετε να αγνοήσουμε τα επτά πρωταθλήματα και τα τρία κύπελλα; Μέσα. Να κάνουμε και ότι δε μας νοιάζει η κατάταξη της ΟΥΕΦΑ, στην οποία οι Πειραιώτες χτύπησαν κυριολεκτικά κόκκινο (τον Νοέμβριο του 2015 έφτασαν στην 21η θέση – ρεκόρ); Αν σας βολεύει, κανένα πρόβλημα. Ξέρετε όμως που δεν μπορεί να κάνει κάποιος τα στραβά μάτια; Όταν τον βγάλει ο δρόμος του εκτός Ελλάδας και τύχει να συναναστραφεί με κάποιον ξένο ποδοσφαιρόφιλο. Μέσα σε ένα δίλεπτο το πολύ, θα έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει ό,τι δεν μπόρεσε να αντιληφθεί σε οκτώ ολόκληρα χρόνια…
Από όλα τα λάθη του Βαγγέλη Μαρινάκη, το μεγαλύτερό του είναι είναι πως δεν κατάφερε να περάσει προς τα έξω τον πόλεμο που βίωσε και βιώνει εδώ και μια επταετία. Να επικοινωνήσει με οποιονδήποτε τρόπο πως είναι για έναν άνθρωπο να ξυπνά το πρωί και να ανοίγει τα σάιτ – ξέρετε ποια – για να διαβάσει αν και ποιος εισαγγελέας του άσκησε δίωξη σήμερα. Να ξέρει ότι έχει αρχικά όλες τις άλλες μεγάλες ομάδες συνασπισμένες απέναντί του και στη συνέχεια να βλέπει μια ολόκληρη κυβέρνηση να τον κυνηγά μανιωδώς, επειδή αυτό πουλάει και «γράφει» καλά σε ίματζ και δημοσκοπήσεις. Αλήθεια, υπό τόσο ασφυκτική πίεση πόσο παράλογο είναι το να πάρεις κάποιες βιαστικές αποφάσεις που στην πορεία αποδεικνύονται λανθασμένες;
Αρκετοί είναι εκείνοι που λένε ότι χαλιούνται από την εμπλοκή του Μαρινάκη με τα πολιτικά. Η πραγματικότητα όμως λέει ακριβώς το αντίθετο: η πολιτική ενεπλάκη με τον Μαρινάκη, από το 2011 ακόμη. Να σας θυμίσω το φιάσκο του Κοριόπολις και τις δηλώσεις Μπέου που επέμενε ότι όλη αυτή η ιστορία στήθηκε από τον Γιωργάκη Παπανδρέου για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης; Από την αρχή ως το τέλος, οι «διώξεις» του Μαρινάκη είναι καθαρά πολιτικές. Όταν κάποιος σε σέρνει με το ζόρι σε ένα ρινγκ ή θα κάτσεις να τις φας ή θα αμυνθείς και θα αντιδράσεις. Εν προκειμένω, ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού παραμένει σε θέση άμυνας. Ουαί και αλίμονο όμως όταν έρθει η ώρα να αντιδράσει…
Δεν ξέρω αν νομιμοποιείται κάποιος να έχει σοβαρά παράπονα από έναν πρόεδρο με την προσφορά του Μαρινάκη. Ή του Σαββίδη, που μετέτρεψε τον ΠΑΟΚ σε καθαρόαιμο κούρσας από πεινασμένο ψωράλογο, όπως τον είχαν μετατρέψει οι διοικήσεις του παρελθόντος. Ή ακόμα και του Μελισσανίδη, ο οποίος, ανεξάρτητα από τη «μεθοδολογία» που χρησιμοποιεί και που θα με βρίσκει πάντα αντίθετο, πήρε μια ΑΕΚ διαλυμένη, την πέρασε από την κόλαση της Γ’ εθνικής (οι παλιοί αεκτζήδες ίσως να μην τον συγχωρήσουν ποτέ γι’ αυτό) αλλά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα την έκανε πρώτα κυπελλούχο και στη συνέχεια πρωταθλήτρια. Χώρια το γήπεδο που από μόνο του θα ήταν αρκετό για να μετατρέψει σε ευεργέτη του συλλόγου. Επαναλαμβάνω, ανεξαρτήτως μεθόδων και πρακτικών…
Οπαδοί κάθε χρώματος, σεβαστείτε την προσφορά των ιδιοκτητών της ομάδας σας, όταν πράγματι υφίσταται τέτοια. Αλλιώς θα υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος να ζήσετε Αλαφούζους, Μπατατούδηδες και Σαλιαρέληδες. Οι Ολυμπιακοί βέβαια τα έχουν ξεχάσει αυτά εδώ και δυόμισι δεκαετίες και ίσως αυτή η λήθη να θρέφει την αυξανόμενη μουρμούρα. Ας αναλογιστούν αν προτιμούν την γκρίνια του πρωταθλητή από τη μιζέρια του ανυπόληπτου…