«Αυτή τη στιγμή δεν είμαστε η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Ε και; Θέλουμε να είμαστε η καλύτερη ομάδα αύριο ή κάποια άλλη μέρα», είχε δηλώσει στην πρώτη του συνέντευξη στο πλαίσιο της παρουσίασής του από την Λίβερπουλ. Αυτή η ημέρα ήρθε. Ακόμα και αν δεν κατακτήσει την κούπα με τα πελώρια αφτιά, η δικιά του Λίβερπουλ, λογίζεται ως μία από τις καλύτερες ομάδες στον πλανήτη. Ο λόγος για τη Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ.
Ο… τρελός Γερμανό που έλυσε την… δευτεροβάθμια εξίσωση «Πεπ Γκουαρδιόλα» για να φτάσει στα ημιτελικά. Που έκαμψε την αντίσταση της ψυχωμένης Ρόμα για να φτάσει στον τελικό. Ας περιπλανηθούμε όμως στο ταξίδι των Reds φέτος στην κορυφαία τη τάξει ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση.
«Βίρα τις άγκυρες για ξένους τόπους να δουν τα μάτια μας άλλους ανθρώπους»
15 Αυγούστου: πρώτος σταθμός το Χόφενχαϊμ, ένα προάστιο 3.300 κατοίκων της πόλης Σίνσχαϊμ νίκη με 2-1 επί της ομόνυμης ομάδας. Μια βδομάδα μετά επικράτηση με 4-2 στο σπίτι τους και πρόκριση στους ομίλους της διοργάνωσης.
13 Σεπτεμβρίου: Πρώτο παιχνίδι της φάσης των ομίλων με Λίβερπουλ – Σεβίλλη 2-2. Ψυχρολουσία. 26 Σεπτεμβρίου: ταξίδι στην παγωμένη Μόσχα. Επιστροφή με το εξίσου… παγωμένο 1-1 κόντρα στην Σπαρτάκ. Αγωνία…
17 Οκτωβρίου: Στάση στην δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σλοβενίας, το Μάριμπορ. Άνετη επικράτηση με το εμφατικό 7-0 επί της ομώνυμης ομάδας 1 Νοέμβρη: Δεύτερη νίκη επί τωνΣλοβένων με το σκορ να σταματά αυτή τη φορά στο 3-0
21 Νοέμβρη: Ανδαλουσία, Σεβίλλη. Πολύ σκληροί για να πεθάνουν αυτοί οι Σεβιγιάνοι, ισοπαλία (3-3) στο Σάντσεθ Πιθχουάν. Προβληματισμός. 6 Δεκεμβρίου, Άνφιλντ εφτάρα στην δύσμοιρη Σπαρτάκ Μόσχας που είχε αποσπάσει ισοπαλία εντός έδρας τον Σεπτέμβρη. Τελικός απολογισμός της φάσης των ομίλων: τρεις νίκες, τρεις ισοπαλίες.
14 Φλεβάρη: Πρώτο παιχνίδι της φάσης των 16. Μαγευτικό το Πόρτο. Οι Reds δεν ξεμυαλίστηκαν από τις ομορφιές του, όμως και φιλοδώρησαν με πέντε τέρμα του Δράκους. Στο παίχνιδι του Άνφιλντ ο πίνακας του σκορ κόλλησε ωστόσο στο 0-0 στις 6 Μάρτη.
Προημιτελικά. Αρχές Απρίλη. Αγγλικός εμφύλιος. Στον απέναντι πάγκο μια γνώριμη φυσιογνωμία. Ένας Καταλανός «αρχιτέκτονας» με εξαιρετικό και παγκοσμίως αναγνωρισμένο έργο σε Βαρκελώνη, Γερμανία κι Αγγλία. Ναι, στον Πεπ Γκουαρδιόλα αναφερόμαστε.
Ουδέν πρόβλημα για τον Γιούργκεν Κλοπ. Νίκη με 3-0 στο Άνφιλντ και παράδοση… ταυτότητας μετα τη ληξη της αναμέτρησης.
10 Απριλίου: Το ταξίδι συνεχίζεται στα βορειοδυτικά της Αγγλίας, στο Μάντσεστερ. Νίκη με 2-1 επί της Μάντσεστερ Σίτι, της διαστιμικής Σίτι. Για μια στιγμή: Αισίως 12 παιχνίδια αήττητη η Λίβερπουλ.
24 Απριλίου: Το Άνφιλντ χορεύει σε ένα συγκεκριμένο ρυθμό. Ένα ρυθμό τον οποίο πυρωδωτεί η άσβεστη δίψα για επιτυχίες. Η ανυπομονησία για διάκριση. Η ικανοποίηση της εικόνας.
We’ve conquered all of Europe,
We’re never going to stop,
From Paris down to Turkey,
We’ve won the f*cking lot,
Bob Paisley and Bill Shankly,
The Fields of Anfield Road,
We are loyal supporters,
And we come from Liverpool!
Allez, Allez, Allez,
Allez, Allez, Allez,
Allez, Allez, Allez,
Allez, Allez, Allez…
Allez, δηλαδή Come On, δηλαδή Έλα, πάμε. Διαστημική εμφάνιση, μία ακόμα, από τον Μοχάμεντ Σαλάχ, χορός στη βροχή για κάτι παραπάνω από 70 λεπτά (5-0). Κι ύστερα προσγείωση στην πραγματικότητα για το τελικό 5-2 των θαυματουργών Ρωμαίων, του ήρωα Κώστα Μανωλά που απέκλεισε στην προηγούμενη φάση την Μπαρτσελόνα.
2 Μαϊου: Προτελευταίος σταθμός του ταξιδιού η πρωτεύουσα της Ιταλίας, η Αιώνια Πόλη. Γλυκόπικρη ήττα από τη Ρόμα (4-2) και πρόκριση στον τελικό του Κιέβου. Στον 8ο της Ιστορίας της. Τον πρώτο μετά από 11 ολόκληρα χρόνια. Με πρωτεργάτη τον θεότρελο Γερμανό που ανέλαβε τον Οκτώβριο του 2015. Φόρεσε για πρώτη φορά τα μεγάλα γυαλιά μυωπίας, το μπουφάν με το Liver Bird στο στήθος, εκεί στο ύψος της καρδιάς και το χαμόγελό του και κάθισε στον πάγκο της Λίβερπουλ.
Πέρασαν από τότε 2,5 χρόνια. Το παλμαρέ των Reds δεν άνοιξε για να «δεχθεί» κάποιο τρόπαιο. Άνοιξαν τα μάτια των οπαδών της, όμως, διάπλατα από ενθουσιασμό. Μίλησαν με διθυραμβικά λόγια οι απανταχού ποδοσφαιράνθρωποι. Γράφηκαν εκατομμύρια λέξεις για τον σχεδόν εθιστικό τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται. Για το μυαλωμένο τρόπο με τον οποίο ο σύλλογος κινείται στο μεταγραφικό παζάρι και ας υπάρχουν ακόμα κινήσεις που είναι επιτακτικό να γίνουν.
Ο Γερμανός κόουτς δεν έχει προπονήσει πολλές ομάδες στην καριέρα του. Μονάχα τρεις. Απλά σε όλες έδωσε το «είναι» του. Φεύγοντας άφησε κάτι από εκείνον. Τρόπαια, διακρίσεις, όμορφο ποδόσφαιρο, νοοτροπία. Κάτι… Όταν η πρώτη του αγάπη η Μάιντζ βρέθηκε «ακυβέρνητη», έβγαλε τα εξάταπα και έκατσε στον πάγκο. Το 2004 την οδήγησε στην μεγάλη κατηγορία και την διατήρησε εκεί για τρεις σεζόν! Έμεινε στο τιμόνι της 7 χρόνια, από το 2001 μέχρι το 2008. Έγινε ο μακροβιότερος προπονητής της Ιστορίας της. Έπειτα άνοιξε τα πανιά του για τη Βεστφαλία και την Μπορούσια Ντόρτμουντ (2008). Έμεινε εκεί άλλα 7 χρόνια. Κατέκτησε 2 πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο, 2 γερμανικά σούπερ καρ, οδήγησε τους Βεστφαλούς σε έναν τελικό Champions League (2012-2013).
Κι έπειτα κίνησε για το μουντό Λίβερπουλ. Εκεί η φιγούρα του έγινε απόλυτα συμβατή με το σύλλογο. Ή ίσως έκανε το σύλλογο απόλυτα συμβατό με το ποδόσφαιρο όπως το αντιλαμβάνεται εκείνος. Συναρσπαστικό, ταραχώδες, συμπαγές. Τον Απρίλη του 2016, λίγο πριν τα ημιτελικά του Europa League της σεζόν, ο Normal One απαγόρευσε στους παίκτες του να ακομπούν το This is Anfield πριν μπουν στο γήπεδο. Τους είπε ότι θα τους επιτραπεί να το κάνουν όταν κατακτήσουν δικούς τους τίτλους. Στις 26 Μαϊου ίσως τα καταφέρουν…όπως στον τελικό του Παρισίου το 1981.
