Το τελευταίο μου κείμενο γράφτηκε στις 7 Οκτωβρίου, λίγες μέρες μετά την απομάκρυνση του Ντέιβιντ Μπλατ. Προσπέρασα σκοπίμως το ματς με τη Βαλένθια, αποφεύγοντας να σχολιάσω ένα σκηνικό που στα μάτια μου φάνταζε σουρεάλ. Να με συμπαθάτε, αλλά δεν πιστεύω στις ξαφνικές μεταμορφώσεις και στα μαγικά ραβδιά. Οι Ισπανοί ήταν τραγικοί, ο Ολυμπιακός ήταν too good to be true και κάπως έτσι ήρθε μια θριαμβευτική νίκη. Και αυτό αποδείχθηκε κόντρα στη Ζενίτ…
Γιατί απομακρύνθηκε ο Αμερικανοϊσραηλινός; Τους λόγους τους έχουμε πλέον ανάγλυφους μπροστά μας. Όσο κι αν έχει ανέβει το επίπεδο της Euroleague, όσο κι αν δεν υπάρχουν πια εύκολοι αντίπαλοι – κάτι που αποδεικνύεται σε κάθε αγωνιστική – ο Ολυμπιακός δεν είναι αυτός που θα έπρεπε. Το γιατί δεν είναι, μάλλον φαίνεται κι αυτό ξεκάθαρα. Και σε καμία περίπτωση δεν ευθύνεται γι’ αυτό το μπάτζετ.
Σε μια βραδιά που θα κυλήσει ομαλά και τα μακρινά σουτ θα μπαίνουν, οι Ερυθρόλευκοι θα εμφανίζονται ανταγωνιστικοί, τουλάχιστον στην έδρα τους. Σε αγώνες όμως κατά τους οποίους η αντίπαλη ρακέτα θα μοιάζει με ναρκοπέδιο, η κινητικότητα στην επίθεση θα θυμίζει επιτάφιο και η στεφάνη θα εκλιπαρεί για έλεος , τα αποτελέσματα θα είναι θλιβερά. Στη θολούρα του Βασίλη Σπανούλη κατά το β’ μέρος αποτυπώνονται πολλές από τις παθογένειες του Ολυμπιακού όταν δεν του πηγαίνει το ματς. Ατελείωτο ντάπα ντούπα, μπάλες που περνούν υποχρεωτικά από τα χέρια του και επιθέσεις τρομερά προβλέψιμες που συνήθως καταλήγουν είτε σε σουτ απελπισίας, είτε σε διείσδυση καμικάζι, είτε απλώς σε κουτούλημα πάνω σε αντίπαλο.
Το βασικότερο πρόβλημα αυτού του Ολυμπιακού είναι πως δε δείχνει να χτίστηκε με ξεκάθαρους ρόλους. Σε αυτό το σημείο ο Μπλατ τα έκανε μούσκεμα, περισσότερο και από την αστοχία στις επιλογές κάποιων παικτών. Παρένθεση. Τους παίκτες τους επέλεξε ο Μπλατ. Όλους, έναν προς έναν. Τράβηξε πολλά λαχεία μαζεμένα ο μίστερ Ντέιβιντ και προς το παρόν δείχνει να μην έχει πιάσει ούτε τον λήγοντα.
Τι σημαίνει ρόλοι; Να ξέρουν όλοι ποιοι είναι, για ποιο πράγμα υπολογίζονται και τι πρέπει να κάνουν ανά πάσα στιγμή. Τριάντα και μια αγωνιστικές πριν το φινάλε της κανονικής περιόδου, τα συμπεράσματα που έχουν βγει είναι σε κάποιο ποσοστό ορθά ως προς τις δυνατότητες ορισμένων παικτών. Όχι όμως απολύτως ακριβή. Ο Πάντερ είναι ένας χαρισματικός σκόρερ που την Παρασκευή έμοιαζε με οικοδόμο. Αυτό σίγουρα δεν είναι αντιπροσωπευτικό. Ο Τσέρι πάλι, είναι αυτός που βλέπουμε. Όσες ευκαιρίες κι αν του δοθούν, αυτά μπορεί, αυτά θα κάνει.
Ο Ρούμπιτ έχει αφήσει άπαντες με το στόμα ανοιχτό. Ένα παιδί που το πάνε καροτσάκι μέχρι στιγμής όλα τα τεσσάρια των θεωρητικά ασθενέστερων ομάδων της Euroleague (στις οποίες συγκαταλέγονται αυτή τη στιγμή και οι δυο ελληνικές…), αναρωτιέσαι πως γίνεται να υπολογιζόταν από τον Μπλατ και για το «5». Πιο πιθανό είναι να βγάλει αποτελεσματική άμυνα ο Κόνιαρης στον αντίπαλο ψηλό παρά ο αγαπητός Όγκουστιν.
Για τον Χαπ δεν έχω λόγια. Όταν ο πρώην βοηθός του Μπλατ δεν του δίνει ούτε δευτερόλεπτο συμμετοχής σε δυο ματς, είναι σα να λέει «κόουτς, εδώ την πάτησες». Κοιτάζοντάς τον, σκέφτεσαι πως μπροστά του ο Μπόγρης μοιάζει με σταρ. Προφανώς μπορεί να βελτιωθεί ο Αμερικανός στη συνέχεια, αν καταφέρει να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το σίγουρο όμως είναι πως αυτή τη στιγμή το επίπεδό του δεν έχει καμία σχέση με τη Euroleague. Το παιδί αυτό θέλει χρόνο συμμετοχής σε μια ομάδα κατώτερης δυναμικότητας και διοργάνωσης, προκειμένου να μάθει κάποια πράγματα από την αρχή.
Μπόλντγουιν και Πολ υποτίθεται πως ήταν οι πιο «σίγουροι». O πρώτος απογοητεύει σε εξοργιστικό βαθμό, ο δεύτερος δείχνει να ασφυκτιά. Εδώ τα πράγματα είναι περίπλοκα. Άντε να πούμε ότι ο Γουέιντ αδυνατεί στα 23 του να προσαρμοστεί άμεσα στον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού. Ο Πολ που έβαζε 40άρες στην Κίνα (με μ.ο. 28,4π) πως γίνεται να έχει πάρει συνολικά 11 σουτ σε τρία ματς και μόλις τέσσερα εξ αυτών να είναι δίποντα; ΟΚ, το 1/7 τρίποντα είναι ψιλοάθλιο, αλλά δεν έχει μεγάλη διαφορά από τα τραγικά στατιστικά του Πάντερ κόντρα στη Ζενίτ. Προφανώς λοιπόν, εδώ κάτι παίζει. Αν έναν τύπο που μέχρι πριν λίγους ήταν πολυβόλο, έστω στην Κίνα, τον φέρνεις για να τον κάνεις χαμάλη και να παίρνει σουτ απελπισίας ο Σπανούλης από οπουδήποτε επειδή δε διαφαίνεται άλλη λύση στον ορίζοντα, σίγουρα δεν τον διαχειρίζεσαι σωστά.
Εφόσον λοιπόν υπάρχει τυχόν «κακοδιαχείριση» στην περίπτωση του Πολ, θα μπορούσε να ισχύει το ίδιο και για τον Μπόλντγουιν, ακόμα και τον Κουζμίνσκας. Μάνι-μάνι μιλάμε για τρεις παίκτες, οπότε σκεφτείτε τον συνολικό αντίκτυπο και πως αυτός θα μπορούσε να διαταράξει ολόκληρη την ισορροπία της ομάδας. Άρα, πριν από οποιαδήποτε προσθήκη, έπρεπε να αποφασιστεί το όνομα του προπονητή.
Γιατί ο Κεμζούρα
Αυτόν πλέον τον ξέρουμε, αφού το απόγευμα της Κυριακής η ΚΑΕ ανακοίνωσε την παραμονή Κεμζούρα. Η εικόνα κόντρα στη Ζενίτ του αφαίρεσε όλους τους πόντους που πήρε με τη Βαλένθια, στο μυαλό των οπαδών. Ασφαλώς η συμβολή του στον θρίαμβο ήταν πολύ μικρότερη από αυτήν που του αποδόθηκε, αντίστοιχα και η ευθύνη του στο στραπάτσο της Παρασκευής.
Εννοείται ότι δεν θα μπορούσε να δείξει έργο ένας προπονητής μέσα σε δέκα μέρες και ελπίζω να μην ήταν πολλοί εκείνοι που παρασύρθηκαν. Πως και γιατί φτάσαμε στην παραμονή Κεμζούρα και τι θα πρέπει να περιμένουμε από εδώ και πέρα; Ήδη αρκετοί μουρμουράνε για τον Λιθουανό μετά την ήττα από τη Ζενίτ. Κακώς, όπως κακώς κάποιοι βιάστηκαν να τον αποθεώσουν μετά τη Βαλένθια. Αλλού όμως είναι το θέμα.
Στη δική μου λογική, οι πιθανότητες να στεριώσει ένας βοηθός σε μια ομάδα είναι λιγοστές. Για πολλούς και διάφορους λόγους, οι παίκτες θεωρητικά του έχουν ήδη πάρει τον αέρα, συχνά κατόπιν δικής του επιλογής. Αν ο head coach θέλει να είναι αποστασιοποιημένος, τότε ο βοηθός οφείλει να είναι όσο πιο κοντά στους παίκτες γίνεται. Όταν λοιπόν έρθει το πλήρωμα του χρόνου ώστε ο βοηθός να γίνει πρώτος, αυτό κατά κανόνα συμβαίνει σε άλλη ομάδα. Εκεί δηλαδή που το στάτους του θα είναι επιβλητικό εξαρχής.
Στην περίπτωση του Κεμζούρα οι πιθανότητες «επιτυχίας» είναι ίσως λίγο περισσότερες. Και ο λόγος έχει να κάνει με το γεγονός πως υπήρξε επί σειρά ετών πρώτος προπονητής: σε ομάδες μικρομεσαίου βεληνεκούς αλλά και στην εθνική Λιθουανίας. Το 2010 η Λιθουανία βγήκε 3η στο Παγκόσμιο και αυτή είναι η κορυφαία στιγμή της ιστορίας της. Από τότε βέβαια πέρασαν πολλά και ο Κάστας βρέθηκε βοηθός του Μπλατ, ίσως για να συμπληρώσει τις γνώσεις και τις παραστάσεις του.
Το ότι αναλαμβάνει μια ομάδα με πάμπολλα αγωνιστικά προβλήματα μοιάζει περισσότερο με ευλογία, παρά με κατάρα. Οι προσδοκίες έχουν πλέον χαμηλώσει πολύ – στο μυαλό του κόσμου τουλάχιστον – οπότε ενδεχομένως να έχει λιγότερη πίεση. Και περισσότερη αδιαφορία, μαζί πάνε αυτά. Στο μυαλό κάποιων, η παραμονή Κεμζούρα ισοδυναμεί με λευκή πετσέτα. Μια φτηνή λύση για να βγει η χρονιά. Μπορεί να είναι κι έτσι. Στην τελική, όταν έχεις κάνει τόσο νωρίς δυο ήττες από αυτές που απαγορεύονται αν θες να έχεις ελπίδες για πλέι οφ, ίσως όντως το χαρτί να μην μπορεί αλλάξει δραματικά.
Προς το παρόν, ο Κεμζούρα έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι οποιουδήποτε άλλου προπονητή στον κόσμο. Ξέρει τις παθογένειες της συγκεκριμένης ομάδας καλύτερα από τον καθένα. Ξέρει με ακρίβεια όσα λάθη έκανε ο πρώην προϊστάμενός του στο θέμα των επιλογών και λογικά γνωρίζει που πρέπει να επέμβει για να διορθώσει τις κακοτεχνίες σχετικά με τη διανομή των ρόλων. Επί της ουσίας, πέρα από τα χρήματα που δεδομένα εξοικονομεί ο Ολυμπιακός, κερδίζει και χρόνο. Αν ήμασταν στο καλοκαίρι θα ήταν αλλιώς, τώρα όμως τελειώνει ο Οκτώβρης.
Θα δούμε προσεχώς αν θα μπορέσει ο Κάστας να βάλει τάξη στο χάος που άφησε πίσω του ο Μπλατ. Αν θα μπορέσει να κάνει παρεμβάσεις χειρουργικής ακριβείας στο ρόστερ (με τις διαθέσιμες επιλογές να είναι σαφέστατα περιορισμένες) και κυρίως, αν θα επιβάλει τον δικό του νόμο: κανείς πάνω από την ομάδα. Ούτε καν ο Σπανούλης, τον οποίο αποκάλεσε «θεό» σε ένα τάιμ άουτ ο Πλάθα, προτού βεβαίως ακολουθήσει η σωρεία κακών επιλογών στο β’ μέρος.
Όταν το πράγμα δουλέψει σωστά, είναι βέβαιο πως κάποιοι από τους σημερινούς «άχρηστους» θα είναι χρησιμότατοι. Ακόμα και στατιστικά να το πάρουμε, δε γίνεται να έκανε λάθος σε όλες τις επιλογές του ο Μπλατ. Από τη στιγμή όμως που δε δουλεύει τίποτε όπως θα έπρεπε, είναι λογικό να μοιάζουν άπαντες ανήμποροι ή τέλος πάντων πολύ κάτω από τις πραγματικές τους δυνατότητες.
Ο Κεμζούρα έχει μπροστά του μια πρόκληση που ενδεχομένως να καθορίσει την υπόλοιπη καριέρα του. Θα πέσει μέσα στις κατά πάσα πιθανότητα δυο προσθήκες που θα γίνουν; Θα μπορέσει να δείξει πυγμή και να επιβληθεί μέσα στα πολύ ζόρικα (για λόγους που αντιλαμβάνεστε όλοι) αποδυτήρια του Ολυμπιακού; Θα βρει τους σωστούς ρόλους για όλους; Οι απαντήσεις θα αρχίσουν να δίνονται μετά το ματς με την ΤΣΣΚΑ…
ΥΓ. Οι ίδιοι «αναλυτές» που τώρα λένε ότι «θέλει χρόνο ο Παναθηναϊκός», μιλούν για «παρατημένη ομάδα» αναφερόμενοι στον Ολυμπιακό. Αυτό είναι λογικό διότι έτσι λειτουργεί ο «μηχανισμός» εδώ και πολλά χρόνια. Το παράλογο είναι να γράφονται τέτοιες χοντροκοπιές και σε ΜΜΕ που υποτίθεται ότι στηρίζουν τον σύλλογο.