Το ποδόσφαιρο, περισσότερο από κάθε άλλο ομαδικό σπόρ, είναι σεβαστικό άθλημα. Έχει μια εσωτερική ιεράρχηση αξιών που ισχύει σε όλες τις εποχές, για όλες τις ομάδες, σε όλες τις συνθήκες. Λατρεύει όσους το σέβονται και το υπολήπτονται, όσους έχουν τα μάτια χαμηλά και δεν πετάνε στα σύννεφα.
Έχει, επίσης, μια εγγενή διαστροφή. Τρελαίνεται να αποκαθηλώνει τους κατά περίπτωση ασεβείς, αυτούς που πίστεψαν πως μπορούν, σε μια περίοδο που όλα είναι υπέρ τους, να παρακούσουν την παραδοσιακή ποδοσφαιρική αξιολογική ιεράρχηση και να παίξουν εν ου παικτοίς με την ίδια τη φύση του αθλήματος.
Ο Ολυμπιακός, για λόγους που ο οργανισμός γνωρίζει ήδη ή οφείλει να μάθει, δεν ήταν σεβαστικός το βράδυ της Κυριακής στο ΟΑΚΑ. Σε μια δεύτερη ανάγνωση εμφανίστηκε μάλλον ασεβής.
Δεν σεβάστηκε το άθλημα, την εσωτερική δυναμική του, τις παραδοσιακές αξίες του, τις προτεραιότητες του. Πίστεψε αφελώς ότι μπορεί, σε μια συγκυρία που όλα τα δεδομένα ήταν υπέρ του, να ξεπεράσει τους κώδικες λειτουργίας του αθλήματος, να γίνει αυτός ο παράγοντας που θα επικρατήσει κόντρα στην παραδοσιακή ποδοσφαιρική μυθολογία.
Πλήρωσε την ασέβεια του και μάλλον την πλήρωσε φτηνά. Εύκολα θα μπορούσε να δει τα ραπανάκια ανάποδα και να φύγει από το γήπεδο ηττημένος, έχοντας, ταυτόχρονα αποκτήσει σοβαρά προβλήματα στην ψυχολογική διαχείριση της ομάδας και της καθημερινότητας.
Ο Παναθηναϊκός από την πλευρά του, έπαιξε ακόμη και εν αγνοία του ή σε δεύτερο πλάνο, και το ρόλο της ενεργής, της ζώσας ποδοσφαιρικής συνείδησης. Πήρε όλα τα ρίσκα που μπορούσε να πάρει σε μια εποχή που όλα πάνε στραβά, μίλησε με απέραντο σεβασμό στο παιχνίδι, κάπου κρυφά ζήτησε και βοήθεια από τον θεό του αθλήματος κι επειδή τα έκανε όλα με σέβας, με το κεφάλι χαμηλά, τα πόδια στη γη και με εμφανή τη διάθεση να πουλήσει ακριβά το τομάρι του, πήρε περισσότερα από όσα περίμενε κι έχασε ο ίδιος την ευκαιρία να τα πάρει όλα.
Όλα αυτά είναι ρόλοι που έχουν παιχτεί και ξαναπαιχτεί στην ιστορία του ποδοσφαίρου με διαφορετικούς θύτες και διαφορετικά θύματα, αλλά ένα θεό πάντα. Αυτόν του ποδοσφαίρου που λατρεύει τις θυσίες στο όνομα του και δεν συγχωρεί ποτέ την οίηση.
Το κακό είναι, σχεδόν πάντα, πως τα μαθήματα που δίνει απλόχερα στους περιστασιακούς αρνητές του το άθλημα είναι ολίγον σκληρά ή πολύ σκληρά, ανάλογα με την έπαρση και τον σουσουδισμό. Ο Ολυμπιακός γλίτωσε φτηνά με την πρώτη περίπτωση κι η σκληρότητα με την οποία τον αντιμετώπισε το ποδόσφαιρο είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία «να βάλει» ή μάλλον «να επαναφέρει το μυαλό του στη θέση του».
Καιρός για να το πράξει υπάρχει και πολύς μάλιστα. Προσαρμογή στις πραγματικές συνθήκες του απερίγραπτου ελληνικού πρωταθλήματος χρειάζεται. Προσαρμογή και αποδοχή της επίσημης θέσης της ΠΑΕ ότι «πρώτη προτεραιότητα είναι το πρωτάθλημα».
Αυτή η κεντρική επιλογή της ομάδας κάπου δεν έγινε επαρκώς κατανοητή και μια πολύ καλή ευκαιρία για ένα καλό βαθμολογικό και ψυχολογικό προβάδισμα πήγε στράφι.
Από το πώς θα εξελιχθεί η προσπάθεια επανόδου στη γη όσων ονειροβάτησαν αυτές τις μέρες θα εξαρτηθούν πολλά. Η εντολή παραμένει σαφής και εν ισχύ. Πριν από όλα το πρωτάθλημα.
Τα υπόλοιπα είναι θέματα προγραμματισμού και προτεραιοτήτων.
