Από την στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του Σωκράτη Κόκκαλη Junior έχω πάθει σοκ. Προσπαθώ εδώ και ώρες να έρθω στη θέση του Σωκράτη Κόκκαλη, αλλά δεν μπορώ. Σκέφτομαι τι μπορεί να σκέφτεται ένας άνθρωπος 80 χρονών που χάνει ξαφνικά το 34χρονο βλαστάρι του και νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι και ένα βάρος στην καρδιά…
Ο Σωκράτης Κόκκαλης Junior ήταν ένας ευγενέστατος άνθρωπος. Την αγιογραφία του δεν μπορώ να την κάνω, διότι δεν τον ήξερα προσωπικά, αλλά θυμάμαι σαν τώρα όταν τον είχαμε πρωτογνωρίσει ότι ήταν ένα ευγενέστατο παιδί. Καμία έπαρση, κανένα τουπέ επειδή ήταν ο γιος του Σωκράτη. Στον πληθυντικό σου μίλαγε και είχε ένα χαμόγελο που έλεγες δεν μπορεί, αυτό το χαμόγελο είναι αληθινό…
Αυτό το παιδί με το αληθινό χαμόγελο έφυγε σήμερα από κοντά μας και ο πόνος για την οικογένειά του, αλλά και την οικογένεια του Ολυμπιακού, είναι ανείπωτος. Δεν είναι ο πρώτος νέος άνθρωπος που φεύγει έτσι ξαφνικά από τη ζωή και δεν θα είναι και ο τελευταίος. Και ναι, ασχολούμαστε μαζί του επειδή ήταν ο γιος του Σωκράτη Κόκκαλη, αλλά έτσι συμβαίνει συνήθως. Τα ΜΜΕ συνηθίζουν να κάνουν διακρίσεις σε τέτοια τραγικά περιστατικά, αλλά διακρίσεις δεν κάνει ο χάρος…
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Ίσως θα έπρεπε μια μικρή έστω αναφορά σε διάφορους σκ@τόψυχους, αλλά εν τέλει κρίνω ότι δεν υπάρχει λόγος. Όπως δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς τον ανείπωτο πόνο για τον απροσδόκητο χαμό ενός νέου ανθρώπου, έτσι δεν υπάρχει και λόγος να ασχοληθείς με τους σκ@τόψυχους. Ο πλανήτης, άλλωστε, δυστυχώς γεμάτος είναι από δαύτους…