Η Αργεντινή γνώριζε ήδη από το 1966, ότι το 1978 θα διοργανώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, αφού στο Μεξικό που «έτρεχε» μαζί της στην κούρσα των μόλις δύο υποψηφιοτήτων, ανατέθηκε η διοργάνωση του 1970. Εκείνο που δεν γνώριζαν ή δεν φαντάζονταν η FIFA, οι Αργεντίνοι πολίτες, αλλά και ο κόσμος όλος, αυτή τη 12ετία της προσμονής, ήταν πως δύο μόλις χρόνια πριν τη διεξαγωγή του Μουντιάλ, στις 24 Μαρτίου του 1976, ένα πραξικόπημα θα εκδηλωνόταν στη χώρα, με αποτέλεσμα να ανατραπεί η χήρα του Χουάν Περόν, Ιζαμπέλα και ο στρατηγός Χόρχε Βιντέλα να αναλάβει την εξουσία.
Η Χούντα του δικτάτορα Βιντέλα που πήρε από τον ίδιο την εύσχημη ονομασία «Πορεία της Εθνικής Αναδιοργάνωσης», ξεκίνησε άμεσα το… έργο της με συλλήψεις, βασανιστήρια, δολοφονίες και τρομοκρατία. Παρά τις διεθνείς αποδοκιμασίες, όμως και την παγκόσμια κατακραυγή, αλλαγή της έδρας των τελικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν προβλεπόταν. Δεν υπήρξε καν η διάθεση, από πλευράς του Βραζιλιάνου προέδρου της FIFA, Ζοάο Χαβελάνζε, δεδομένου ότι διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον δικτάτορα.
Ο Χαβελάνζε όχι μόνο δεν κάμφθηκε από τις πιέσεις των άλλων χωρών που ανησυχούσαν για την ασφάλεια των αποστολών, αλλά πραγματοποίησε και μυστικές συναντήσεις με τους επικεφαλής πολλών ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών για να τους πείσει ότι όλα θα πάνε καλά.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα του φόβου, της τρομοκρατίας και της αβεβαιότητας, η κατάκτηση του τροπαίου από την «αλμπισελέστε», 48 ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη -αποτυχημένη- παρουσία της σε τελικό, ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Τόσο για τον δικτάτορα που θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει για λόγους προπαγάνδας, όσο και για τον αργεντίνικο λαό που θα μπορούσε έστω και για ένα μήνα να ξεχάσει την βία, τα βασανιστήρια, την εξαφάνιση αντιφρονούντων, το φόβο και τις στερήσεις.
Και ήταν παραπάνω από σαφές ότι για το σκοπό της κατάκτησης του τροπαίου το καθεστώς θα έκανε ό,τι περνούσε από το… χέρι του.
Η Αργεντινή διέθετε μια αξιόλογη ομάδα στο Μουντιάλ του 1978 με αστέρια, όπως ο Μάριο Κέμπες, ο Ντανιέλ Πασαρέλα, ο Οσβάλντο Αρντίλες, αλλά τα μεγάλα φαβορί ήταν η Γερμανία, η Ολλανδία (έστω και χωρίς τον Κρόιφ) και η Βραζιλία.
Τη μία από αυτές τις ομάδες, την Βραζιλία, την έριξε η μοίρα (ή ίσως ο Ουαλός διαιτητής Κλάιβ Τόμας) στη δεύτερη φάση των ομίλων πάνω στην «αλμπισελέστε». Τότε οι ομάδες ήταν 16 (για τελευταία φορά σε Μουντιάλ) και μετά την πρώτη φάση των τεσσάρων ομίλων ακολουθούσε μία νέα φάση δύο ομίλων, οι νικητές των οποίων αγωνίζονταν κατευθείαν στον τελικό και οι δεύτεροι στη βαθμολογία στον μικρό τελικό της διοργάνωσης.
Οι άλλες δύο ομάδες του ομίλου ήταν η Πολωνία και το Περού. Η Σελεσάο ξεκίνησε με νίκη 3-0 επί του Περού, ενώ η Αργεντινή νίκησε με 2-0 τους Πολωνούς. Το ντέρμπι του ομίλου ανάμεσα στην Αργεντινή και τη Βραζιλία έλαβε χώρα στις 18 Ιουνίου 1978 στην πόλη Ροζάριο. Ηταν ένα σκληρό παιχνίδι με πολλούς τραυματισμούς και ακόμα περισσότερες κίτρινες κάρτες, ωστόσο καμία ομάδα δεν κατάφερε να σκοράρει. Και αφού οι… λογαριασμοί των δύο λατινοαμερικάνικων ομάδων δεν λύθηκαν, ήταν προφανές ότι θα έπαιζαν πλέον ρόλο τα αποτελέσματά τους απέναντι σε τρίτους.
Η παθογένεια των Παγκοσμίων Κυπέλλων εκείνης της εποχής συνίστατο στο γεγονός ότι οι αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής δεν διεξάγονταν ταυτόχρονα.
Ετσι η Βραζιλία αγωνίστηκε λίγες ώρες νωρίτερα με την Πολωνία, την οποία κέρδισε με 3-1 και η Αργεντινή γνώριζε ακριβώς ποιο αποτέλεσμα θα πρέπει να φέρει για να προκριθεί στον τελικό. H «αλμπισελέστε» χρειαζόταν τέσσερα γκολ και τελικά φιλοδώρησε τους Περουβιανούς με έξι γκολ, σ’ έναν αγώνα που οι Βραζιλιάνοι ωρύονταν ότι έγινε δωροδοκία και που θεωρείται μέχρι τις ημέρες μας ως ένας από τους πιο ύποπτους αγώνες σε τελικές φάσεις Παγκοσμίων Κυπέλλων.
Υπήρξαν βέβαια κι εκείνοι που υποστηρίζουν πως από τη στιγμή που το Περού δέχθηκε… χαλαρά 3 γκολ στην πρεμιέρα των ομίλων από τη Βραζιλία, όταν ακόμα είχε φιλοδοξίες για μια καλή θέση, δεν έβλεπαν για ποιο λόγο δεν θα μπορούσε να δεχθεί ακόμα περισσότερα από την Αργεντινή στην τελευταία αγωνιστική, όταν γνώριζε πως έχει ήδη αποκλειστεί και ήταν αδιάφορο.
Ηταν όμως που τις υποψίες περί «στησίματος», επέτεινε και το γεγονός ότι πριν από τον αγώνα ο ίδιος ο Βιντέλα, συνοδευόμενος μάλιστα από τον Χένρι Κίσινγκερ, επισκέφθηκε τα αποδυτήρια του Περού για να «χαιρετήσει», όπως υποστήριξε, παίκτες και προπονητές. Τους μίλησε μάλιστα για «λατινοαμερικάνικη αδερφοσύνη» -λες και η Βραζιλία δεν ήταν επίσης χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Παράλληλα, ήταν και το γεγονός ότι ο τερματοφύλακας του Περού, ο Ραμόν Κιρόγα, είχε αργεντίνικη καταγωγή και περουβιανή υπηκοότητα. Ο παίκτης είχε γεννηθεί, μεγαλώσει και ξεκινήσει την ποδοσφαιρική του καριέρα στην πόλη Ροζάριο, όπου διεξάγονταν οι αγώνες του ομίλου.
Ειπώθηκε ακόμα ότι στο… κόλπο δεν μπήκαν απλώς ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας του Περού ή υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της αποστολής, αλλά ακόμα και η κυβέρνηση της χώρας, καθώς έγινε συμφωνία να σταλούν στο Περού και 35.000 τόνοι σιταριού, λες και επρόκειτο για περίπτωση εθνικής ανάγκης ή φυσικών καταστροφών. Αλλες φήμες, πάλι, ανέφεραν ότι είχε συμφωνηθεί ακόμα και εισαγωγή από την Αργεντινή μεγάλων ποσοτήτων βοδινού κρέατος.
Oταν ξεκίνησε ο αγώνας, το Περού βγήκε στην επίθεση από τα αριστερά και είχε μια καλή τελική προσπάθεια προς την εστία της Αργεντινής. Αυτή όμως ήταν επί της ουσίας η μοναδική φάση του αγώνα που πέρασε τη σέντρα.
Ολο το υπόλοιπο παιχνίδι ανήκε στην Αργεντινή. Οι παίκτες της δάγκωναν… σίδερα και σφυροκοπούσαν τον αντίπαλο, αποφασισμένοι να πετύχουν τα γκολ που χρειάζονταν για να πάρουν την πρόκριση. Αισθάνονταν όντως έτσι ή επρόκειτο για μια θεατράλε παράσταση, με το αποτέλεσμα ήδη προσυμφωνημένο; Κανείς δεν μπόρεσε να πει με βεβαιότητα.
Ο Μάριο Κέμπες άνοιξε το σκορ στο 21ο λεπτό, ενώ στο 43ο λεπτό ο Αλμπέρτο Ταραντίνι διπλασίασε τα τέρματα της Αργεντινής και έστειλε την ομάδα του στα αποδυτήρια με τον στόχο της να έχει επιτευχθεί ήδη κατά το… ήμισυ. Στο 49’ ο Μάριο Κέμπες με το δεύτερο προσωπικό του τέρμα ανεβάζει το δείκτη του σκορ στο 3-0. Δύο ακόμα γκολ πέτυχε ο Λεοπόλντο Λούκε στο 50’ και το 72’, ενώ ενδιάμεσα σκόραρε και ο Ρενέ Χάουσμαν (67’). Δεκαοκτώ λεπτά πριν την συμπλήρωση του 90λεπτου η Αργεντινή είχε επιτύχει όχι τέσσερα που χρειαζόταν αλλά έξι γκολ και βρισκόταν στον τελικό του Μουντιάλ.
H Βραζιλία που κατετάγη δεύτερη, έπαιξε στον μικρό τελικό, νίκησε με 2-1 την Ιταλία και κατέκτησε την τρίτη θέση, ενώ η Αργεντινή με τη νίκη της επί της Ολλανδίας με 3-1 μία ημέρα αργότερα κατακτούσε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο στην ιστορία της, 48 ολόκληρα χρόνια μετά από την πρώτη διοργάνωση του 1930, όταν ως φιναλίστ (για πρώτη και μοναδική φορά μέχρι το 1978) είχε ηττηθεί από την Ουρουγουάη με 4-2.
Αξιζε, όμως, να φτάσει στον τελικό ή έκλεψε τη θέση της Βραζιλίας, επειδή το Περού «πούλησε» το παιχνίδι; Οι ενδείξεις πολλές, τα στοιχεία ελάχιστα, θα έλεγε κάποιος, αλλά ένας ποδοσφαιριστής της εθνικής του Περού εκείνη την εποχή, o Xοσέ Βελάσκεζ έχει τον αντίλογο.
«Επειδή δεν υπάρχουν στοιχεία, δεν σημαίνει ότι δεν έχει συμβεί», λέει ο πρώην μέσος της «μπλανκιρόχα», που σαράντα χρόνια μετά, κατηγόρησε την Αργεντινή ότι δωροδόκησε την εθνική ομάδα της χώρας του, αναφέροντας μάλιστα και ονόματα.
«Είναι γεγονός ότι οι ηγέτες της ομάδας πουλήθηκαν και έχει γίνει έρευνα γι’ αυτό, υπάρχουν ακόμα και βιβλία που γράφτηκαν για τον συγκεκριμένο αγώνα. Επειδή δεν υπάρχουν στοιχεία δεν σημαίνει ότι δεν έχει συμβεί», λέει ο Βελάσκεζ, ισχυριζόμενος ότι έξι από τους συμπαίκτες του είχαν «αγοραστεί» από την Αργεντινή.
«Μπορώ να αναφέρω μόνο τέσσερις, επειδή οι άλλοι δύο είναι διάσημοι σήμερα και δεν θέλω να βλάψω τη σταδιοδρομία τους (σ.σ. για τους… άσημους προφανώς δεν είχε πρόβλημα). Αυτοί που δωροδοκήθηκαν είναι ο Ροντούλφο Μάντζο, ο Ραούλ Γκορίτι, ο Χουάν Χοσέ Μουνιάντε και ο Ραμόν Κιρόγα», αναφέρει.
Σύμφωνα με τον Βελάσκεζ ο προπονητής του Περού, Μάρκος Καλντερόν, ήξερε τι συμβαίνει. Ο Βελάσκεζ και πέντε συμπαίκτες του τον προσέγγισαν παραμονή του αγώνα και του είπαν τις υποψίες τους, ενώ τον προειδοποίησαν να μην βάλει στο παιχνίδι τον τερματοφύλακα Κιρόγα.
«Συμφώνησε μαζί μας, αλλά την επόμενη μέρα έβαλε τον Κιρόγα, εσείς τι συμπεραίνετε από αυτό; Οσο για μένα, όλη μου τη ζωή στην Εθνική ξεκινούσα τα ματς ως βασικός και έπαιζα όλο το 90λεπτο και σε εκείνο το παιχνίδι με έβγαλε στο ημίχρονο, βάζοντας στο ματς τον Γκορίτι. Οσο έπαιζα εγώ χάναμε 2-0, μπήκε ο Γκορίτι και φάγαμε άλλα τέσσερα γκολ», επισήμανε.
Απαντώντας στους ισχυρισμούς, η κόρη του Γκορίτι, απείλησε να μηνύσει τον Βελάσκεζ για συκοφαντική δυσφήμιση. «Δεν ξέρω τι θέλει να πετύχει, ίσως να κερδίσει την δημοσιότητα των ΜΜΕ, όμως δεν είναι δίκαιο να σπιλώνει το όνομά μου και το όνομα του πατέρα μου», είπε χαρακτηριστικά. Σημειωτέον, ότι ο Ραούλ Γκορίτι, έφυγε από τη ζωή τον Απρίλιο του 2015, οπότε αυτός τουλάχιστον, για ό,τι είχε συμβεί στο Μουντιάλ της Αργεντινής, πήρε το «μυστικό» μαζί του…
