Ο Ναπολιτάνος προπονητής δεν πάει στους «Μπιανκονέρι» με στόχο να κατακτήσει ακόμα ένα ή δύο ή πέντε πρωταθλήματα Ιταλίας. Ή μάλλον, δεν πάει έχοντας μόνο αυτόν τον στόχο, μιας και κάτι τέτοιο έχει εξελιχθεί σε «θεσμό» στην γείτονα χώρα. Η «αποστολή» του Σάρι στη Γιουβέντους, δεν είναι άλλη από την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, κάτι που αποτελεί τον διακαή πόθο όλων στο «στρατόπεδο» της «Βέκια Σινιόρα». Όπως και να το δει κανείς, τα 23 χρόνια που η ομάδα από το Τορίνο έχει να κατακτήσει την κούπα με τα «μεγάλα αυτιά» (τελευταία φορά το 1996 κόντρα στον Άγιαξ στη Ρώμη) είναι πολλά και οι 5 χαμένοι τελικοί (1997, 1998, 2003, 2015, 2017) που έχουν ακολουθήσει, δεν «χωνεύονται» εύκολα.
Με την «αποστολή» του Μαουρίσιο Σάρι στη Γιουβέντους να μοιάζει σχεδόν «αυτοκτονίας», το ερώτημα που γεννιέται είναι ένα. Είναι διατεθειμένοι στο Τορίνο να συμβιβαστούν με τα «θέλω» και τις όποιες παραξενιές ενός γνήσιου Ναπολιτάνου, ο οποίος μάλιστα είχε σηκώσει και το μεσαίο του δάχτυλο στους οπαδούς της ομάδας;
Η αλήθεια είναι πως ο Ιταλός απέχει κατά πολύ από τα πρότυπα ενός συνηθισμένου προπονητή. Για την ακρίβεια δεν έχει καμία σχέση με τον προπονητή που «έχεις συνηθίσει». Σπάνια θα τον δει κανείς χωρίς τσιγάρο στην προπόνηση, τις περισσότερες φορές θα μασουλάει ένα φιλτράκι κατά τη διάρκεια του αγώνα, μιας και το κάπνισμα έχει απαγορευτεί εδώ και χρόνια στα γήπεδα.
Το όλο του στυλάκι παραπέμπει σε άνθρωπο μποέμ και δεν έχει καμία σχέση με αυτό του προκατόχου του, Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, ο οποίος ήταν ο κλασικός «καθώς πρέπει» κόουτς. Δεν θα διστάσει να τσακωθεί με παίκτες, συνεργάτες, ακόμα και με τον πρόεδρο του συλλόγου αν δεν συμφωνεί σε κάτι, πράγμα που στη Νάπολι συνέβαινε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και ήταν ένας από τους λόγους που τον οδήγησαν στην «πόρτα» της εξόδου από το Σαν Πάολο. Βλέπετε, δεν ήταν δυνατόν να συμβιβαστεί με τις πολλές ιδιοτροπίες του ιδιόρρυθμου Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις. Δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας του. Ποτέ δεν ήταν.
Εν αντιθέσει, αποτελεί έναν άνθρωπο ασυμβίβαστο που αν δεν του αρέσει κάτι, μπορεί να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα προκειμένου να το αλλάξει. Κάτι ανάλογο έκανε και στην ηλικία των 40 ετών, όταν παράτησε την δουλειά του στην τράπεζα για να ασχοληθεί με την προπονητική. Ναι, ο Μαουρίσιο Σάρι δεν ξεκίνησε κλωτσώντας από μικρός μια μπάλα, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ του να ονειρεύεται να κοουτσάρει στο υψηλότερο επίπεδο. Αυτό του το όνειρο λοιπόν, τον οδήγησε το 1990 στην απόφαση να σηκωθεί από την καρέκλα του γραφείου και να αφήσει την κατά τα άλλα ήρεμη ζωή του. Ανέλαβε τα «ηνία» των Στια, Φαελένσε, Καβρίλια, Αντέλλα, Βαλντέμα, Τεγολέτο, Σανσοβίνο, ολοκληρώνοντας την επί 13(!) συναπτά έτη περιπλάνησή του στην τέταρτη(!) κατηγορία της Ιταλίας το 2003, όταν και «προβιβάστηκε» στην Serie C για χάρη της Σανγκιοβανέζε. Δύο χρόνια αργότερα, το 2005 «ανέβηκε» μια ακόμα κατηγορία, προπονώντας την Πεσκάρα. Στην Serie B έμεινε για άλλα 6 χρόνια, καθώς μετά την αποχώρησή του από τα «δελφίνια» κάθισε στον πάγκο των Αρέτσο, Αβελίνο, Ελλάς Βερόνα, Περούτζια, Γκροσσέτο, Αλεσσάντρια, Σορρέντο, πριν αναλάβει την Έμπολι το 2012 και το 2014 την οδηγήσει στην «μεγάλη» κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου.
Αυτό ήταν. Το όνειρο του Μαουρίσιο Σάρι άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά και το 2015 έγινε πραγματικότητα, όταν η μεγάλη του αγάπη, η Νάπολι του «χτύπησε» την πόρτα, με τον Ιταλό να μην μπαίνει καν στον κόπο να το σκεφτεί για δεύτερη φορά. Στους «Παρτενοπέι» παρέμεινε μέχρι το 2018 και μέσα σ’ αυτά τα 3 χρόνια, μπορεί να μην κατάφερε να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο, αλλά κατόρθωσε να «περάσει» την φιλοσοφία του και να δώσει «ταυτότητα» στο παιχνίδι της ομάδας, το οποίο χαρακτήριζαν οι πολλές πάσες και οι συνεργασίες μεταξύ των παικτών, το πασίγνωστο πλέον «Sarrismo». Μετά την ανακοίνωση της φυγής του από το «Σαν Πάολο» για την Τσέλσι, δεν ήταν λίγοι αυτοί που έστρεψαν τα «βέλη» τους προς τον ιδιοκτήτη της ομάδας, Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις, για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω. Βλέπετε ο Σάρι, δεν έκανε εχθρούς στη Νάπολι. Αποχώρησε με ψηλά το κεφάλι, έχοντας μόνο φίλους, οι οποίοι μέχρι και το «αντίο» του τον αποθέωναν σε κάθε ευκαιρία.
Στους «μπλε» του Λονδίνου ο Ιταλός προπονητής, δεν κατάφερε να πανηγυρίσει τον τίτλο της Premier League, καθώς τερμάτισε στην τρίτη θέση, μιας και το πρωτάθλημα εξελίχθηκε από νωρίς σε κούρσα για δυο (Μάντσεστερ Σίτι και Λίβερπουλ). Παρόλα αυτά, οδήγησε την Τσέλσι στην κατάκτηση του Europa League και μάλιστα με εμφατικό τρόπο. Στον μεγάλο τελικό της πρωτεύουσας του Αζερμπαϊτζάν, του Μπακού, παρέδωσε μαθήματα προπονητικής στον ομόλογό του στην Άρσεναλ, Ουνάι Έμερι, με το τελικό 4-1 να αποτελεί την καλύτερη απάντηση στους αμφισβητίες του και τον ιδανικό επίλογο στην καριέρα του στην Τσέλσι.
Αντί επιλόγου, παρατίθεται το πανό που κρέμασαν οι οπαδοί της Νάπολι κάτω από το σπίτι του Σάρι, μετά το άκουσμα της είδησης ότι αναλαμβάνει την «μισητή» στον ιταλικό Νότο, Γιουβέντους. «Αρχηγέ, μην προδώσεις τον λαό. Η Νάπολι σε αγαπάει!!!», ήταν το μήνυμα, το οποίο χαρακτηρίζει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο την αγάπη μιας ολόκληρης πόλης στον «ήρωά» της. Έναν πραγματικό ΚΥΡΙΟ. Έναν βέρο και ασυμβίβαστο Ναπολιτάνο.
