Η αναμέτρηση της Κυριακής (26/5) της Ρόμα κόντρα στην Πάρμα στο «Ολίμπικο» αναμένεται να διεξαχθεί μέσα σε κλίμα μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης. Ο σπουδαίος Ντανιέλε Ντε Ρόσι, δίνει την τελευταία του «παράσταση» με τη φανέλα των «τζιαλορόσι», την οποία αποχωρίζεται μετά από 18 ολόκληρα χρόνια.
Ο σκληροτράχηλος Ιταλός μεσοαμυντικός, αποχαιρέτησε την πολυαγαπημένη του Ρόμα, μέσω ενός άκρως συγκινητικού γράμματος, στο οποίο εκφράζει με γλαφυρό τρόπο όλα του τα συναισθήματα για τα 18 αυτά χρόνια στην ομάδα της «αιώνιας πόλης».
Το γράμμα του Ντε Ρόσι:
«Γιατί γελάς παιδί μου;
Είμαι χαρούμενος.
Γιατί είσαι χαρούμενος;
Γιατί έχω τη φανέλα της Ρόμα.
Μα δεν είναι μαϊμού;
Μα όχι. Μου την έστειλε η θεία μου.
Κι αν σου πω ότι θα τη φορέσεις για πάνω από 600 φορές;
Ένα ματς θα μου ήταν αρκετό.
Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία που όλοι ξέρετε, αντιλαμβάνομαι πόσο τυχερός είμαι. Μια τύχη που δεν την πήρα ποτέ ως δεδομένη και για την οποία δεν είμαι ποτέ αρκετά ευγνώμων. Ήταν ένα ταξίδι μακρύ, έντονο, πάντα συνοδευόμενο από την αγάπη γι’ αυτή την ομάδα.
Δεν θέλω ν’ αφήσω αυτή την ευγνωμοσύνη να αιωρείται,γιατί ενώ γράφω αυτές τις λέξεις, δεν περνούν από το μυαλό μου αφηρημένες λέξεις, αλλά αναμνήσεις και συναισθήματα, πρόσωπα και φωνές.
Επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω όλη τη Ρόμα που γνώρισα:
Την οικογένεια Σένσι, τον πρόεδρο Παλότα
Όλες τις κυρίες και τους κύριους που εργάστηκαν και εργάζονται στην Τριγκόρια
Τους προπονητές που με καθοδήγησαν, όλοι μου έμαθαν κάτι σημαντικό ανεξαιρέτως.
Το ιατρικό τιμ που με φρόντισε. Ο Νταμιάνο, χωρίς τον οποίον οι εμφανίσεις μου με αυτή τη φανέλα θα ήταν λιγότερες.
Τους συμπαίκτες μου, το πιο στενό μέρος της δουλειάς μου: Είναι η οικογένειά μου. Η καθημερινή ζωή στην Τριγκόρια θα μου λείψει περισσότερο.
Τον Μπρούνο, ο οποίος είδε κάτι ειδικό σε εμένα και με πήρε στους νέους. Ήταν εκεί όπου ένα πρωί του Αυγούστου συνάντησα τον Σιμόνε και τον Μάντσο, οι οποίοι μένουν κοντά μου μέχρι τώρα και θα μείνουν για όλη μου τη ζωή.
Ευχαριστώ στον Ντάβιντε, ο οποίος είναι δίπλα μου σε όλη μου τη ζωή.
Ευχαριστώ στον Φραντσέσκο (Τότι). Το περιβραχιόνιο που μου φόρεσε το πήρα από το χέρι ενός αδερφού, ενός μεγάλου αρχηγού και του πιο απίθανου ποδοσφαιριστή που έχω δει να φορά τη φανέλα αυτής της ομάδας. Δεν τυχαίνει σε όλους να παίξουν σε ηλικία 16 ετών δίπλα στο είδωλό τους.
Παραδίδω το περιβραχιόνιο με σεβασμό στον Αλεσάντρο (Φλορέντσι). Έναν άλλον αδερφό, ο οποίος είμαι σίγουρος ότι είναι αντάξιος να το κάνει.
Ευχαριστώ τον πατέρα μου και την μητέρα μου που μου μετέδωσαν δύο αξίες, οι οποίες είναι κάθε μέρα μαζί μου: Μην κάνετε στους άλλους αυτό που δεν θέλετε να σας κάνουν και να δίνετε ένα χέρι βοήθειας σε όσους αντιμετωπίζουν δυσκολίες.
Ευχαριστώ στην Όστια (παραλία κοντά στη Ρώμη), τον κόσμο, τη θάλασσά της. Με βοηθήσατε να μεγαλώσω ως παιδί, με συνοδεύσατε ως έφηβο και υποδέχεστε πίσω ως ενήλικο.
Ευχαριστώ ακόμη όσους και όσες με στήριξαν μέσα στους τοίχους του σπιτιού μου: Χωρίς την Γκάια, την Ολίβια, τον Νόα και κυρίως τη Σάρα θα ήμουν ο μισός άνδρας από ό,τι είμαι σήμερα.
Ευχαριστώ στους οπαδούς της Ρόμα, τους δικούς μου οπαδούς. Μπορώ σήμερα να λέω οι δικοί μου γιατί η αγάπη που μου δώσατε μου επέτρεψαν να συνεχίζω να είμαι στο γήπεδο ένας από εσάς. Είστε ο λόγος για τον οποίον τόσες φορές επέλεξα αυτήν την πόλη ξανά και ξανά. Η Κυριακή θα είναι η 616η φορά που παίρνω αυτήν την επιλογή, τη σωστή επιλογή.
Πριν από μερικά χρόνια, η 26η Μάη έγινε μια μέρα που όλοι νομίζαμε ότι δεν θα ήμασταν ικανοί να χαμογελάσουμε ξανά. Κι εγώ αυτό νόμισα, μέχρι που είδε το τατουάζ ενός οπαδού που έγραφε: 27 Μάη 2013 και ο άνεμος συνεχίζει να πνέει.
Δεν γνωρίζω τον ιδιοκτήτη αυτού του ιδιαίτερου τατουάζ, αλλά γνωρίζω ότι αυτός ο άνεμος θα πνέει ξανά αυτήν την 27η Μαΐου. Δεν ένιωσα ποτέ την επίδρασή σας, όπως την ένιωσα αυτές τις ημέρες. Δεν σας έχω ξαναδεί ποτέ τόσο ενωμένους όπως αυτές τις ημέρες. Οπότε το πιο μεγάλο δώρο που μπορείτε να μου κάνε είναι να βάλετε στην άκρη το θυμό κι όλοι ενωμένοι να ξεκινήσετε από την αρχή και να στηρίξετε το μοναδικό πράγμα που αγαπάμε, το μοναδικό πράγματα που έρχεται πρώτα από όλους κι από τα πάντα, τη Ρόμα.
Κανείς δεν θα σας αγαπήσει περισσότερο από μένα.
Εις το επανιδείν».