Τη σεζόν 2011/12 ο Ολυμπιακός είχε ένα από τα καλύτερα ρόστερ της ιστορίας του. Αν εξαιρέσουμε την… τρύπα στο τέρμα (περίπτωση Κοστάντζο), οι Πειραιώτες είχαν σε κάθε γραμμή παίκτες που μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Μέλμπεργκ και Αβραάμ συνέθεταν ένα κορυφαίο δίδυμο στο κέντρο άμυνας, στα δεξιά ήταν ο Τοροσίδης και αριστερά υπήρχαν οι επιλογές του Χοσέ Χολέμπας και του Ιβάν Μαρκάνο.
Στον άξονα υπήρχαν οι Ορμπάιθ, Μακούν, Φέισα, Μοντέστο, συν τον Μανιάτη που άρχισε να λογίζεται ως μέσος από τη μεγάλη βραδιά του Βελοντρόμ. Και λίγο πιο μπροστά συναντούσες τον μεγαλοφυή Άριελ Ιμπαγάσα, τον πυραυλοκίνητο Κέβιν Μιραλάς, τον Φουστέρ, τον Γέστε, τον Αμπντούν και τον Φετφατζίδη και στην κορυφή της επίθεσης τον Ραφίκ Τζιμπούρ και «χρυσή εφεδρεία» τον Μάρκο Πάντελιτς.
Εκείνη η χρονιά ξεκίνησε προβληματικά. Λόγω της γνωστής υπόθεσης με τους υποβιβασμούς του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας, οι Ερυθρόλευκοι έδωσαν το πρώτο τους επίσημο ματς στα μέσα Σεπτέμβρη, χάνοντας από τη Μαρσέιγ στο Καραϊσκάκη. Στη συνέχεια ήρθε η ήττα στο Λονδίνο, εκεί όπου ο Ολυμπιακός ήταν σπουδαίος, αλλά πλήρωσε την προβληματική παρουσία του Κοστάντζο στα γκολπόστ και την (κατ’ επιλογήν) απουσία του Αβραάμ Παπαδόπουλου από το κέντρο άμυνας.
Ακολούθησε το 3-1 επί της Ντόρτμουντ και στη Γερμανία οι Πειραιώτες αδικήθηκαν κατάφωρα από τη διαιτησία του Μπεζμπορόντοφ, χάνοντας την ευκαιρία να διεκδικήσουν έστω τον βαθμό της ισοπαλίας. Το διπλό στη Μασσαλία έφερε νέες ελπίδες πρόκρισης, οι οποίες αναπτερώθηκαν από την απόφαση του Αρσέν Βενγκέρ να κάνει εκτεταμένο ροτέισον στο τελευταίο ματς του Καραϊσκάκη.
Μια βραδιά γεμάτη σκιές
Προπονητής εκείνης της ομάδας ήταν βεβαίως ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο Ολυμπιακός νίκησε εύκολα την Άρσεναλ και περίμενε πια το αποτέλεσμα του Ντόρτμουντ – Μαρσέιγ. Οι παίκτες του Θρύλου είχαν μείνει στο γήπεδο αναμένοντας το τελικό σφύριγμα στη Γερμανία, αλλά τα νέα δεν ήταν καλά. Με κάποιον περίεργο τρόπο, η ως εκείνο το σημείο ανώτερη Ντόρτμουντ κατέρρευσε στα τελευταία λεπτά και το 2-1 έγινε 2-3.
Λεπτομέρεια: ο Ολυμπιακός ήδη προηγούταν με 3-1 σε εκείνο το χρονικό σημείο. Οι Γερμανοί, που ήθελαν μόνο νίκη δική τους και ήττα του Ολυμπιακού για να πάρουν την τρίτη θέση, κατάλαβαν ότι κάτι τέτοιο είχε καταστεί ανέφικτο. Και ξαφνικά σταμάτησαν επί της ουσίας να παίζουν. Έτσι όπως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα στο τέλος, μονάχα η Μαρσέιγ πια είχε κίνητρο πρόκρισης.
Για να προκριθούν, οι Γάλλοι χρειάζονταν τουλάχιστον ίδιο αποτέλεσμα με εκείνο του Ολυμπιακού. Εκμεταλλευόμενοι την αδράνεια(;) των παικτών της Ντόρτμουντ, πήραν μια ανέλπιστη νίκη και μαζί το εισιτήριο για την επόμενη φάση…
Εκδίκηση, 7μισι χρόνια μετά
Εκείνη την περίοδο έφτιαχνε το όνομά του στην πρωταθλήτρια Ντόρτμουντ ο Γιούργκεν Κλοπ. Την επόμενη χρονιά πήγε στον τελικό (και ηττήθηκε από την Μπάγερν) και το 2015 μετακόμισε στο Άνφιλντ. Πέρυσι, ο Κλοπ επέστρεψε σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά η Λίβερπουλ δεν είχε τύχη απέναντι στη Ρεάλ. Φέτος όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Στην πραγματικότητα, το τελευταίο σοβαρό εμπόδιο πριν την κούπα φαινόταν να είναι η Μπαρτσελόνα.
Η Μπαρτσελόνα του Μέσι. Αλλά και του Ερνέστο Βαλβέρδε…
Βάσει φόρμας, η Λίβερπουλ έδειχνε να βρίσκεται στο καλύτερο σημείο της σύγχρονης ιστορίας της. Την ίδια στιγμή, η Μπαρτσελόνα δε θύμιζε σε τίποτα την ομάδα που σε έπιανε από τον λαιμό και σε στραγγάλιζε ακόμα και στη μέτρια μέρα της. Τα πάντα όμως στη ζωή (και στο ποδόσφαιρο) είναι δανεικά.
Ο προπονητής που κάποτε προδόθηκε από εκείνη την «ασέβεια» της Ντόρτμουντ, πήρε μια προσωπική εκδίκηση με τη χθεσινή τριάρα. Εκδίκηση που αντανακλά σε κάποιον βαθμό και στον Ολυμπιακό, αφού κανείς οπαδός του δεν ξεχνά εκείνη τη βραδιά του Δεκέμβρη του 2011. Ασφαλώς και το 3-0 δεν αντανακλά την πραγματική διαφορά των δυο ομάδων πάνω στο χορτάρι. Αυτό το γεγονός κάνει ακόμα πιο επώδυνη την κατάσταση για τον Γερμανό τεχνικό.
Όπως όλα δείχνουν, ο Κλοπ θα αποχαιρετήσει σε λίγες μέρες το Τσάμπιονς Λιγκ. Και αν δεν αυτοκτονήσει η Σίτι στις τελευταίες αγωνιστικές, ο ίδιος και η Λίβερπουλ θα μείνουν έναν ακόμη χρόνο χωρίς πρωτάθλημα. Ίσως αυτή να είναι μια μεταφυσική τιμωρία για όσους κάποια στιγμή στην καριέρα τους δε σεβάστηκαν την ιστορία τους αλλά και το ίδιο το άθλημα…