Εδώ και κάμποσο καιρό ο Ολυμπιακός δεν συμπεριλαμβάνεται στις οκτώ καλύτερες ομάδες τις Ευρωλίγκας. Έστω κι αν βαθμολογικά «άντεξε» μέχρι τέλους στα όρια της οκτάδας, αγωνιστικά την έχει αποχαιρετήσει προ πολλού. Αντίθετα, ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός και η Ζαλγκίρις, που μέχρι πριν από δυο μήνες οι ερυθρόλευκοι δεν τις… έβλεπαν καν, πιέστηκαν, φορμαρίστηκαν την κατάλληλη στιγμή, έδειξαν θέληση, πάλεψαν με λύσσα και την τελευταία στιγμή πρόλαβαν το τραίνο των πλέι οφ γκρεμίζοντας από αυτό τον Μπλατ και τους παίκτες του.
Σε έναν μαραθώνιο 30 αγωνιστικών ο καθένας παίρνει ακριβώς ό,τι του αναλογεί κι ο Ολυμπιακός με βάση τον κάκιστο δεύτερο γύρο που πραγματοποίησε έμεινε δικαίως εκτός συνέχειας. Για όσα μεταμόρφωσαν σε… κινούμενη θλίψη μια ομάδα που αν μη τι άλλο έδειχνε να βαδίζει σωστά μέχρι και τον Γενάρη, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να τα λέμε. Όσο και να τα αναλύσεις, όμως, η ουσία δεν αλλάζει.
Μιλάμε για μια παταγώδη αποτυχία, μεγαλύτερη από κάθε άλλη την τελευταία δεκαετία. Μια αποτυχία που σηκώνει βαθιά περισυλλογή και πάνω από όλα καίριες αποφάσεις. Αν το Λονδίνο ήταν το ζενίθ της συγκεκριμένης φουρνιάς, το φετινό είναι το ναδίρ της. Όχι φυσικά γιατί αποκλείστηκε από τους “8”, (μπορεί να συμβεί στον καθένα και ξανασυνέβη άλλωστε στον Ολυμπιακό το 2016), αλλά γιατί «αυτοπυρπολύθηκε». Η ομάδα αρρώστησε εσωτερικά, έκανε κακό στον εαυτό της και ουσιαστικά λειτούργησε κόντρα στο συμφέρον της.
Ο Ολυμπιακός της ελπίδας, της προοπτικής, των τεράστιων ψυχικών αποθεμάτων και των ονείρων που δεν σταματούσαν πουθενά, εξελίχθηκε σε μια κατάσταση δυσάρεστη, ξενέρωτη, πληκτική και ανορεκτική. Η τελευταία θέση στην βαθμολογία μπορεί να αντέχεται, το ίδιο και το πιο βαρύ σκορ στον ηλεκτρονικό πίνακα, ομάδα που στις φλέβες της κυλάει… νερό δεν αντέχεται. Κι αυτό το άρρωστο τοπίο που έχει δημιουργηθεί δεν μπορεί πλέον να περάσει στο ντούκου.
Αν υπάρχει κάτι θετικό από το τόσο πρόωρο και φυσικά άδοξο φινάλε της σεζόν (δεδομένου του τι ισχύει στο ελληνικό πρωτάθλημα) είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει από πουθενά να πιαστεί. Δεν έχει κανέναν τρόπο να μακιγιάρει τα προβλήματά του, να ωραιοποιήσει την κατάσταση, να δει τέλος πάντων το ποτήρι μισογεμάτο. Κανέναν. Ξέμεινε μόνος κι έρημος στη μέση του δρόμου από τις αρχές Απρίλη, χωρίς προορισμό, χωρίς τίποτα να περιμένει. Θέλοντας και μη θα ταρακουνηθεί όσο ποτέ.
Θα αναγκαστεί να ρίξει την πιο καθαρή ματιά επάνω του κι αυτό ακριβώς είναι το πρώτο που του χρειάζεται. Να συνειδητοποιήσει δηλαδή ότι εδώ και τρία χρόνια βρίσκεται μακριά από τους τίτλους, ότι εδώ και μια διετία δεν παίζει καθόλου ελκυστικό μπάσκετ, ότι δεν έχει κανέναν παίκτη που να φέρνει καινούργιο κόσμο στο γήπεδο, ότι έχει στερέψει από ενέργεια και κίνητρα. Οτι ουσιαστικά έχει μείνει στάσιμος απέναντι σ’ ένα άθλημα που συνεχώς εξελίσσεται και μια διοργάνωση που διαρκώς δυναμώνει. Ο χρόνος είναι ένας αμείλικτος αντίπαλος που μπορεί να περιμένει όσο χρειαστεί για να σε κερδίσει κι ο Ολυμπιακός υποχρεούται να αναγνωρίσει την ήττα του.
Εφόσον οι ερυθρόλευκοι αντιληφθούν την ακριβή τους θέση στο χάρτη, θα πρέπει να αναζητήσουν ευθύνες. Να κοιτάξουν την εικόνα ψυχρά, με διάθεση να αλλάξουν ό,τι δεν τους αρέσει. Να γίνουν πολύ αυστηροί με όλους και να κάνουν αυστηρά την αυτοκριτική τους. Υπάρχει πλέον ο χρόνος ώστε να ζυγιστούν τα πάντα και να επανατοποθετηθούν σε μηδενική βάση.
Ίσως το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι γιατί η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία, που ενώ έμοιαζε τόσο επιβεβλημένη, όχι απλά δεν έφερε μια νέα πνοή στην ομάδα, αλλά αντίθετα την βάλτωσε ακόμα περισσότερο. Είναι κακός προπονητής ο Μπλατ; Προφανώς και η αγωνιστική εικόνα του Ολυμπιακού βαραίνει κυρίως εκείνον, ασφαλώς και οι καλοκαιρινές αστοχίες στοίχισαν, αλλά κανείς δεν δικαιούται να αμφισβητήσει την αξία του.
Το να τα φορτώσουμε όλα στον Αμερικανοϊσραηλινό και να ξεμπερδέψουμε, φαίνεται ίσως το πιο βολικό, όμως η εξέλιξη της σεζόν δείχνει κι άλλα πράγματα. Όπως για παράδειγμα ότι ο εξαιρετικός μέχρι και τον Γενάρη Ολυμπιακός, πήρε την κάτω βόλτα από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι κυκλοφορεί το επίμαχο ηχητικό μήνυμα. Αρκετά πριν δημοσιευτεί στο σάιτ του Γιαννακόπουλου, οπότε έγινε γνωστό και εκτός των τειχών.
Ο Μπλατ φταίει και για αυτό; Εν πάση περιπτώσει η τύχη του Μπλατ και οποιουδήποτε άλλου μέλους του Ολυμπιακού βρίσκεται στα χέρια των Αγγελόπουλων, οι οποίοι μετά την αξιολόγηση της κατάστασης και τον καταμερισμό των ευθυνών καλούνται να κάνουν το τρίτο και πιο σημαντικό βήμα…
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται πλάνο! Συγκεκριμένο, αναλυτικό, μακροπρόθεσμο και άμεσα εφαρμόσιμο. Πλάνο για τον προπονητή, το ρόστερ, την αγωνιστική φιλοσοφία,τις προτεραιότητες και τους στόχους. Στο σημείο που βρισκόμαστε δεν μπορεί να γίνει τίποτα στην τύχη ή «ελαφρά τη καρδία».
Αν ο Μπλατ είναι σε θέση να συνεχίσει και να δώσει όλο του τον εαυτό στην ομάδα, έχει καλώς. Πρόκειται για μια προσωπικότητα που δεν γίνεται να πεταχτεί σαν στημένη λεμονόκουπα και όσοι κρίνουν το μπάσκετ τόσο επιδερμικά μάλλον αγνοούν τους βασικούς κανόνες του. Οφείλει, όμως, να αναλογιστεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και εφόσον μπορεί, να χαράξει πορεία ανάδυσης για τον ναυαγισμένο Ολυμπιακό.
Η δεύτερη χρονιά του θα είναι σίγουρα καλύτερη από την πρώτη οποιουδήποτε άλλου που δεν θα ξέρει την ομάδα. Κανείς δεν εγγυάται την επιτυχία, όμως το να ακυρώσεις σε μια σεζόν ένα μέγεθος σαν τον Μπλατ κι ενώ υπήρξαν τόσα άλλα εξωαγωνιστικά θέματα στην ομάδα, δεν ξέρω πόσο καλή ιδέα είναι.
Από ‘κει και πέρα, οποιοδήποτε πλάνο κι αν τεθεί σε εφαρμογή πρέπει να πατήσει πάνω σ’ ένα ισχυρό σημείο αναφοράς. Σ’ έναν παίκτη που θα ηγηθεί της προσπάθειας και θα έχει τη δυναμική και την ποιότητα να πάρει την σκυτάλη από τον Βασίλη Σπανούλη, για τον οποίο φυσικά δεν αμφιβάλω ότι θα επιστρέψει δυνατός και θα συνεχίσει να προσφέρει τα μέγιστα.
Άλλο το ένα, όμως, κι άλλο το άλλο. Θεωρητικά, ο ιδανικός γι’ αυτή τη δουλειά, για να πάρει δηλαδή τον Ολυμπιακό από το χέρι και να τον οδηγήσει σε μια νέα σελίδα είναι ο Κώστας Σλούκας. Ένα παιδί που ανδρώθηκε στον Ολυμπιακό ήταν παρών στις μεγαλύτερες στιγμές του συλλόγου και δεν το συζητάμε, ότι πνευματικά και αγωνιστικά είναι πανέτοιμος ν’ ανταποκριθεί στον ρόλο του ηγέτη. Ενδεχόμενη επιστροφή του – αν μπορούσε να πραγματοποιηθεί μια τέτοια κίνηση – έκτος από το τεράστιο «γκελ» που θα προκαλούσε στον κόσμο, θα έκανε όλο το υπόλοιπο χτίσιμο πολύ πιο εύκολο.
Σε κάθε περίπτωση, οι ερυθρόλευκοι χρειάζονται μια οντότητα τέτοιου βεληνεκούς στα γκαρντ τους, όπως και πολλές ακόμα παρεμβάσεις στο ρόστερ τους που μοιάζει να ασφυκτιά. Το ίδιο και τα αποδυτήρια τους. Χρειάζεται φρεσκάρισμα, χρειάζεται νέα πνοή και καθαρός αέρας. Και όποιος θα βρίσκεται εκεί μέσα θα βρίσκεται με την αξία του και μόνο…
Οι πρώτες πληροφορίες λένε ότι οι αδερφοί Αγγελόπουλοι προσανατολίζονται σε μια επανεκκίνηση, ανάλογη του 2011. Ίσως ακόμη μεγαλύτερη, αν αναλογιστούμε ότι πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι βρίσκονται στη δίνη του πολέμου με ολόκληρο το μπασκετικό σύστημα και όχι μόνο. Η ανιδιοτέλεια με την οποία υπηρετούν τόσα χρόνια τον Ολυμπιακό αποτελεί την πρώτη εγγύηση για την επόμενη μέρα. Που θα είναι δύσκολη, όπως και κάθε αρχή…