Στον αθλητισμό, όπως και στη ζωή, υπάρχουν και οι δύο όψεις τους νομίσματος. Καμία ομάδα δεν είναι πάντα επιτυχημένη, κανένας κύκλος δεν μένει αιώνια ανοιχτός. Υπάρχει η νίκη και η ήττα, η επιτυχία και η αποτυχία, η άνοδος και η πτώση. Είναι κάτι που ισχύει για όλες τις ομάδες του κόσμου από τις πιο λαμπερές και ζάμπλουτες μέχρι τις ερασιτεχνικές. Πιο τρανό παράδειγμα των ημερών η απαστράπτουσα Ρεάλ που μετά από την αποχώρηση του Κριστιάνο Ρονάλντο βιώνει στο πετσί της με τον πιο σκληρό τρόπο το τέλος εποχής Κριστιάνο Ρονάλντο.
Και στο μπάσκετ ακόμα οι Μαδριλένοι χρειάστηκαν 20 χρόνια να επιστρέψουν στην κορυφή της Ευρώπης (1995-2015) κι ας έχουνε στη διάθεσή τους για κάθε σεζόν αστείρευτο μπάτζετ. Η Μπαρτσελόνα επιστρέφει στα πλέι οφ ύστερα από μια τριετία και καμια 50αριά εκατομμύρια πεταμένα. Ο Παναθηναϊκός έχει ξεχάσει τι είναι το φάιναλ φορ, η Μακάμπι εδώ και χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τη δική του πτώση. Ο αστερισμός της ομάδας του μεγάλου ηγέτη Σπανούλη, του Πρίντεζη, του Μάντζαρη, του Παπανικολάου και των υπολοίπων που άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο έβαλαν το δικό τους λιθαράκι βρίσκεται στην δύση του. Ο κύκλος κλείνει κι ο Ολυμπιακός απογοητεύει με τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματα του. Η ήττα από την Ζαλγκίρις τον έριξε στο καναβάτσο και πλέον δεν αρκούν οι δικές του δυνάμεις για ξανασταθεί στα πόδια του. Η πρόκριση στην 8άδα της Ευρωλίγκα δεν περνάει από τα χέρια του και γενικότερα η κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί σκορπίζει πίκρα στον κόσμο του.
Το τι φταίει και τι πρέπει να γίνει είναι μεγάλη κουβέντα και δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα της. Είναι δεδομένο ότι το καλοκαίρι θα παρθούν σημαντικές αποφάσεις και θα αλλάξουν πολλά. Το θέμα είναι ότι ακόμα δεν φτάσαμε εκεί. Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να αναπνέει και να έχει σφυγμό κι όσο κι αν κάποιοι θεωρούν ότι η σεζόν τελείωσε με την ήττα από την Ζαλγκίρις κάνουνε μεγάλο λάθος. Οσο οι ερυθρόλευκοι είναι ζωντανοί είναι και υποχρεωμένοι να πασχίζουν για την φανέλα που φοράνε. Ολυμπιακός σημαίνει μάχη μέχρις εσχάτων κόντρα σε όλους και σε όλα. Κόντρα στον θεό τον ίδιο αν χρειαστεί, χωρίς αναστολές και εκπτώσεις.
Ακούω πολλούς που εύχονται να μην προκριθεί η ομάδα στα πλέι οφ γιατί λέει δεν το αξίζει και θα διασυρθεί. Τι λέτε ρε μάγκες, είσαστε με τα καλά σας ή να βάλω τις φωνές; Ξέρετε για ποια ομάδα μιλάτε; Και σε τελική ανάλυση ποιος το αξίζει περισσότερο; Η Μπασκόνια την οποία ο Ολυμπιακός νίκησε μέσα-έξω ή μήπως ο Παναθηναϊκός που μέχρι πριν ένα μήνα γελούσε ο κάθε πικραμένος μαζί του; Σιγά μην ντραπείτε να λέτε και τι ομάδα είστε επειδή δεν πήγε άσχημα το δεύτερο μισό της σεζόν. Στην τελική διασυρμός δεν είναι να πεθάνεις στο γήπεδο και να ηττηθείς από έναν καλύτερο αντίπαλο, αλλά να προτιμάς να μην είσαι ανάμεσα στους κορυφαίους. Αυτά σας έμαθε ο Kill Bill τόσα χρόνια;
Το λοιπόν, για να ‘μαστε ξηγημένοι: Αν το φινάλε της 30ης αγωνιστικής βρει τον Ολυμπιακό στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, θα τον βρει πανάξια. Κι εφόσον τον βρει εκεί θα πάει να παλέψει με όποιον αντίπαλο βρεθεί στο δρόμο του. Στα ίσα. Ουτε για την συμμετοχή, ούτε για να είναι ανταγωνιστικός. Θα παλέψει για την πρόκριση στο φάιναλ φορ. Οπως σας το λέω κι όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται. Από μοιρολατρικές αηδίες και ηττοπάθεια δεν σκαμπάζει αυτό το σήμα. Κι ας μην έχει τον Σπανούλη, τον Στρέλνιεκς, κανέναν. Με τον Ποκουσέφσκι να κατέβει ο στόχος του θα είναι να νικήσει. Γιατί μόνο αυτό κάνει ο συγκεκριμένος σύλλογος. Γιατί αυτό σημαίνει Ολυμπιακός…
