Δεν είναι όλες οι ήττες ίδιες. Υπάρχουν ήττες που οφείλονται σε μια κακή βραδιά ή απλά στην ανωτερότητα του αντιπάλου. Υπάρχουν ήττες που έρχονται μετά από μεγάλη προσπάθεια λόγω κούρασης, απουσιών, προβληματικής προετοιμασίας, ελλιπούς πνευματικής ετοιμότητας.
Εκείνες που ψάχνεις να βρεις τι δεν δούλεψε στην άμυνα, στην επίθεση, τι τέλος πάντων δεν πήγε καλά στο παιχνίδι. Και υπάρχουν κι εκείνες όπως η χθεσινή του Ολυμπιακού στο Λας Πάλμας που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά γενικότερα με την ομάδα. Από το καλοκαίρι που ξεκίνησε να χτίζεται μέχρι σήμερα που επέστρεψε από Κανάρια στιγματισμένη μ’ ένα αποτέλεσμα – προσβολή για το όνομα, το μέγεθος και την ιστορία της. Η ευθύνη του οποίου βαραίνει τις πλάτες όλων.
Ενα μπερδεμένο σύνολο, που δεν ήξερε ούτε τι ήθελε, ούτε πώς να το διεκδικήσει. Χωρίς συνοχή, χωρίς αγωνιστικές αρχές, χωρίς φλόγα και επαγγελματισμό. Λες και έπαιζαν μαζί πρώτη φορά, σε καμιά αλάνα. Μ’ ένα μπάσκετ καταδικασμένο, αιχμάλωτο και παίκτες… Ινδιάνους. Μόνο τα φτερά, οι μπογιές και οι άναρθρες κραυγές τους έλειπαν. Ο καθένας έπαιρνε την μπάλα για να κάνει επίδειξη. Το κεφάλι κάτω και όπου τον βγάλει. Γκος, Γουέμπερ και Λέντεϊ νόμιζαν ότι έπαιζαν μονό. Οτι δεν είχαν συμπαίκτες. Ούτε πάσες, ούτε αποστάσεις, ούτε διάβασμα της άμυνας που με δυο απλές αρχές τους εξέθεσε.
Οι Ελληνες πιο κουραστικοί από ποτέ, ταλαιπωρούσαν την μπάλα και κουτουλούσαν σε τοίχους. Και πίσω τρύπιοι, ούτε τα φάουλ δεν χρησιμοποιούσαν. Αργοί, απαθείς, ουσιαστικά αδιάφοροι. Και να ‘ταν η πρώτη φορά… Ας γνωρίζουν, όμως, ότι όπως έγραψε τους θριάμβους η ιστορία, έτσι γράφει και τους διασυρμούς. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει ο λαός μας…
Στις δηλώσεις που ακολούθησαν ο Ντέιβιντ Μπλατ εμφανίστηκε και πάλι… διπλωματικός. Είπε μεν τη φράση “δεν υπάρχουν δικαιολογίες”, αλλά πριν και μετά από αυτή χρησιμοποίησε δύο. Η πρώτη αφορούσε την κόπωση από τη μακρά πτήση στο αρχιπέλαγος του Ατλαντικού, η οποία έτυχε στον Ολυμπιακό σε εβδομάδα διπλής αγωνιστικής και η δεύτερη τις απουσίες των Σπανούλη και Στρέλνιεκς.
Προφανώς και το ταξίδι είναι κουραστικό και οι απουσίες σημαντικές, ουδείς διαφωνεί σε αυτό. Πρόκειται, όμως, για φυσιολογικά εμπόδια τα οποία συναντούν και οι υπόλοιπές ομάδες καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν. Δεν θυμάμαι καμία άλλη να έχανε με 30 πόντους από αποκλεισμένο και αδιάφορο αντίπαλο παρουσιάζοντας εικόνα διάλυσης στο παρκέ.
Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι οι Πειραιώτες δεν αγωνίστηκαν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε άρα δεν μπορεί να επικαλούνται κούραση, τουλάχιστον μεγαλύτερη από την Γκραν Κανάρια. Στην τελική, η όποια δικαιολογία υπαρκτή ή ανύπαρκτη πηγαίνει περίπατο από τη στιγμή που οι ερυθρόλευκοι δεν εμφανίστηκαν στο παρκέ ούτε για δείγμα.
Μέτα το παιχνίδι στο Μιλάνο έγραφα ότι ο Ολυμπιακός -δυστυχώς- μόνο με τον Σπανούλη στο παρκέ νοικοκυρεύεται στην επίθεση και θυμίζει ομάδα που προσπαθεί να παίξει σωστά και μεθοδευμένα. Χάνει βέβαια, σε άλλους τομείς, όπως στην ταχύτητα και την άμυνα, αλλά τουλάχιστον η παρουσία του 36χρονου αρχηγού επιβάλλει μια συνοχή και δεν κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, η οποία δείχνει βέβαια ότι μετά από τόσους μήνες ο Ολυμπιακός δεν έχει επιδείξει πρόοδο ως προς την νέα του φιλοσοφία. Φυσικά, δεν μπορεί να υποστηρίξει ούτε την παλιά έτσι όπως είναι δομημένος, οπότε ουσιαστικά θυμίζει ομάδα χωρίς ταυτότητα. Οσα έρθουν κι όσα πάνε. Οταν του βγει το παιχνίδι μπορεί να κερδίσει τον οποιονδήποτε, όταν ο αντίπαλος του βάλει προβλήματα θα χάσει τα αυγά και τα καλάθια.
Από αυτή την άποψη το 14-14 μοιάζει αν μη τι άλλο λογικό, αναμενόμενο και δίκαιο για μια ομάδα που το καλοκαίρι αποφάσισε να γυρίσει σελίδα. Φεύγει ο Μάρτιος κι ο Ολυμπιακός δεν έχει καταφέρει ούτε να σταθεροποιήσει την απόδοσή του, ούτε να αποκτήσει χημεία και ξεκάθαρους ρόλους. Κανείς παίκτης δεν είναι έστω και στο ελάχιστο καλύτερος σε σχέση με το ξεκίνημα της σεζόν, ο Μπλατ δεν έπεσε μέσα στις… προγραμματικές τους δηλώσεις και οι τραυματισμοί άρχισαν να κάνουν την πιο έντονα την εμφάνισή τους. Ως εκ τούτου πώς να είναι στόχος οτιδήποτε περισσότερο από την πρόκριση στα πλέι οφ;
Αντικειμενικά και αποστασιοποιημένα, βάση ρόστερ και οικονομικών δυνατοτήτων (φορολογία, κρίση, προσέλευση κόσμου) σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες τις Ευρωλίγκας, ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μια θέση που δεν μπορεί να τον θίγει. Εκείνο που επιβάλλεται να τον θίγει είναι να παρουσιάζει την χθεσινή απαράδεκτη εικόνα κι αυτό το ινδιάνικο μπάσκετ κόντρα σε έναν αντίπαλο που έχει εδώ και καιρό πελαγώσει. Που το μόνο που ήθελε είναι να περάσει το παιχνίδι αναίμακτα ώστε να επικεντρωθεί στη μάχη για την παραμονή της στο ισπανικό πρωτάθλημα. Πώς να πει όχι, όμως, σε τέτοιο πάρτι;
Κατά τ’ άλλα, οι ερυθρόλευκοι είτε μας αρέσει, είτε όχι για εκεί είναι… Κάπου μεταξύ της 6ης (στην καλύτερη) και 8ης θέσης. Από πού κι ως πού να έχουν μεγαλύτερες βλέψεις από την φετινή Εφές, την φετινή Μπαρτσελόνα, ή ακόμα και την Αρμάνι; Σε τι ακριβώς υπερτερούν έναντί τους;
Και μιλάμε για τρεις ομάδες που παρά την πληρότητά τους και το πολύ υψηλότερο αγωνιστικό μπάτζετ τους, έχουν αποτύχει επανειλημμένα και προέρχονται από σεζόν πολύ χειρότερες από την φετινή του Ολυμπιακού. Που δεν μπήκαν καν στα πλέι οφ, που βολόδερναν όλη τη χρονιά στις τελευταίες θέσεις. Που πλήρωσαν και πληρώνουν το τίμημα του αντίο ενός ηγέτη, των συχνών αλλαγών προπονητών, των άστοχων επιλογών παικτών.
Πλέον δεν έμεινε τίποτα. Δύο εντός έδρας ματς, στα οποία δεν δικαιούται κανείς να δώσει κάτι λιγότερο από το 100%. Η Ζαλγκίρις έχει ήδη μυρίσει… αίμα και θα έρθει στο ΣΕΦ για μια πολύ μεγάλη μάχη. Ο Ολυμπιακός οφείλει να είναι έτοιμος ν’ ανταποκριθεί. Η είσοδος στα πλέι οφ είναι επιβεβλημένη ακόμα κι αν κανείς δεν πιστεύει ότι θα υπάρξει παραπέρα…