Περισσεύουν (όπως συμβαίνει πάντα σε οργανισμούς ειδικής ψυχοσύνθεσης) τούτη τη δύσκολη ώρα στον Ολυμπιακό οι απόψεις, οι εκτιμήσεις, οι κραυγές, τα αναθέματα και υπολείπονται οι ψύχραιμες φωνές.
Δεν πρόκειται για κάτι εξωφρενικό ή μη ερμηνεύσιμο. Αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει.
Με άλλα λόγια ο Ολυμπιακός, ως ποδοσφαιρικός οργανισμός, παράγει πολύ περισσότερο ανάθεμα από ότι μπορεί να καταναλώσει, πολύ περισσότερη γκρίνια από ότι δικαιούται την ώρα που αρνείται, οργανωμένα και συστηματικά, να αποφασίσει, μόνιμα, «τι είναι, τι θέλει, τι μπορεί».
Ο Ολυμπιακός δεν είναι η μοναδική ομάδα στη χώρα. Είναι η μεγαλύτερη (στο πεδίο των τίτλων), αλλά όχι μόνη. Έχει αντιπάλους, που ανάλογα με τη συγκυρία είναι περισσότερο ή λιγότερο δυνατοί και υπολογίσιμοι και κάποιοι από αυτούς, συγκυριακά, μπορούν να τον ανταγωνιστούν με πρωταγωνιστικούς όρους.
Ο Ολυμπιακός δεν (μπορεί να) υπάρχει μόνο για να νικάει. Αυτές οι ιδεοληψίες αναδεικνύουν τριτοκοσμικές λογικές και αντιλήψεις, άκρατο καισαρισμό και στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας. Στην ουσία εγκλωβίζουν τον οργανισμό σε μια καθημερινή παράνοια και διαμορφώνουν στόχους που σε κάποιες περιπτώσεις δεν ανταποκρίνονται στα ιστορικά δεδομένα της εποχής.
Ο Ολυμπιακός δεν γίνεται να αντιλαμβάνεται την διαμορφωμένη ποδοσφαιρική πραγματικότητα με τα δικά του παραμορφωτικά γυαλιά και μόνο. Χρειάζεται να την αφουγκραστεί στις πραγματικές της διαστάσεις, να την αναλύσει, να την κατανοήσει και, στη συνέχεια, να σχεδιάσει την αλλαγή της.
Ο Ολυμπιακός δεν έχει πλέον καμία επαφή με τον σκληρό πυρήνα που διαμορφώνει τα έξω-αγωνιστικά δεδομένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Με δική του ευθύνη «πούλησε μπιρ παρά» ό,τι είχε και ακουμπούσε, το θυσίασε στο βωμό της δήθεν εξυγίανσης (στις απαρχές της οποίας πήρε μέρος και ο ίδιος, συμφώνησε σε ανθρωποθυσίες και επιχείρησε να τις επιβάλλει) συνειδητά στις συναντήσεις στο Μαξίμου (με είσοδο από τη διπλανή πόρτα) και παρά τις προειδοποιήσεις συνέχισε να αποτελεί «μέρος της μεγάλης αλλαγής με ηγέτη τον Σταυρομπάμπη Κοντονή» για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Άλλαξε ρότα όταν κατάλαβε (αργά πλέον) ότι δεν ήταν επίσημος προσκεκλημένος στο τραπέζι της νέας πραγματικότητας, αλλά αποτελούσε το πολύτιμο γεύμα που οι άλλοι είχαν συγκεντρωθεί για να καταναλώσουν.
Τώρα ήρθε η ώρα των αποφάσεων. Των διαφορετικών αποφάσεων. Επειδή τα δεδομένα είναι διαφορετικά και ο συσχετισμός δύναμης δεν ευνοεί καθόλου ψευτοτσαμπουκάδες (εντός και εκτός της ομάδας) και επαναστάσεις του καναπέ.
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται να κρατήσει οπωσδήποτε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα, επειδή (παρά τα όσα λέγονται) είναι στόχος. Βασικότατος στόχος.
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται να στηρίξει την ομάδα (και στα λάθη της) και να διευκολύνει την εξέλιξη της. Όχι να την καταστρέψει και πάλι για ένα καπρίτσιο.
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται να δει με καθαρό βλέμμα (και όχι με τη ματιά των διάφορων αυλοκολάκων, που χαϊδεύουν αυτιά και συνειδήσεις) που ήταν το καλοκαίρι και που βρίσκεται τώρα. Οι μύθοι ετελεύτησαν (προσωρινά ή οριστικά θα φανεί) και πλέον αποτελούν αναχώματα.
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται, πάνω από όλα, να καταλάβει τη νέα πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί και μέσα σε αυτή να αναπτύξει τις άμυνές του. Επειδή έξω από αυτή δεν υπάρχει.
Δύσκολη δουλειά για ένα αθλητικό οργανισμό που ποτέ έως τώρα δεν την έκανε, αλλά πρέπει να γίνει. Και να ξεκινήσει τώρα. Για να προλάβει τις γενικότερες αλλαγές που (λογικά θα) είναι προς όφελος του.
Μόνο έτσι θα μπορεί «βέβαιος να περάσει προς την ελευθερία»…