Το «δωδεκαήμερο του Θρύλου» (10 – 21 Φεβρουαρίου) έληξε περίπου όπως είχε σχεδιαστεί εξαρχής από τους Ερυθρόλευκους, τουλάχιστον σε επίπεδο προτεραιοτήτων. Βάσει αποτελεσμάτων πάλι, κανείς δεν μπορεί να μιλά για απόλυτη επιτυχία.
Ο Ολυμπιακός «κινήθηκε να διεκδικήσει» την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα και την απώλεσε, με οδυνηρό τρόπο. «Επεδίωξε» τη συνέχεια (την επιδιωκόμενη υπέρβαση) στο Europa League και εισέπραξε ένα αποκλεισμό και πολλή συμπάθεια. Τι πέτυχε; «Διασφάλισε» (ουσιαστικά) τη δεύτερη θέση, που οδηγεί στα προκριματικά του Champions League της νέας περιόδου.
Αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός; Εν πολλοίς, ναι. Από την πρώτη στιγμή που κλήθηκε να διαχειριστεί ένα ομολογουμένως πολύ δύσκολο δωδεκαήμερο ο Ολυμπιακός πήρε τις αποφάσεις του και τις κοινοποίησε με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο.
Πρόταξε τις εθνικές διοργανώσεις και τη συμμετοχή στην εξαιρετικά δύσκολη, αλλά πάντα γοητευτική, καλοκαιρινή περιπέτεια στο Champions League, «εγκατέλειψε» (σχεδόν στην τύχη της) τη χειμωνιάτικη αντιτουριστική διαδρομή του στο Europa League (διοργάνωση που ποτέ δεν του προκάλεσε ουσιαστικό ενδιαφέρον) και επικοινώνησε τον σχεδιασμό του αυτό με εμφατικό τρόπο.
Βγήκε στην κόντρα με ολόκληρη (πλην Άρη και Πανιωνίου) τη Super League προσέφυγε στο Διαιτητικό Δικαστήριο, ζήτησε και πέτυχε την συνέχιση του αγωνιστικού προγράμματος (με την διεξαγωγή της αναβληθείσης 15ης αγωνιστικής, τελευταίας του πρώτου γύρου) όπως αυτός έκρινε ότι τον συνέφερε και επέβαλε τις δικές του προτεραιότητες απέναντι σε αυτές των βασικών αντιπάλων του (ΠΑΟΚ και ΑΕΚ).
Τα αποτελέσματα που πέτυχε είναι κλασική περίπτωση αμφισημίας. Ο βασικός, ο ουσιαστικός στόχος, η διασφάλιση, δηλαδή, της δεύτερης θέσης στην τελική κατάταξη του πρωταθλήματος μπορεί να θεωρείται συντελεσμένη. Μόνο αν γυρίσει η γη ανάποδα θα ανατραπεί. Η ΑΕΚ, απέναντι στην οποία σχεδιάστηκε στην ουσία όλο το ερυθρόλευκο πρόγραμμα, δεν δείχνει ικανή να προκαλέσει τον παραμικρό πονοκέφαλο.
Τα υπόλοιπα «άστα να πάνε και να μην ξανάρθουν». Σε τρεις αγώνες, ιδιαίτερης σημασίας (ΠΑΟΚ και Ντιναμό Κιέβου) ο Ολυμπιακός έδειξε (και από το αποτέλεσμα) αδύναμος να διαμορφώσει ο ίδιος τους όρους εξέλιξης των αγώνων. Και από τους τρεις βγήκε βαρύτατα τραυματισμένος, ειδικά στο επικοινωνιακό κομμάτι, εξέλιξη που δεν είναι εύκολο να τη διαχειριστεί χωρίς απώλειες ο ερυθρόλευκος οργανισμός. Οι επιπτώσεις της θα φανούν στο μεσοπρόθεσμο μέλλον.
Για την ερυθρόλευκη οικογένεια πάλι, η χρονιά (ακόμη και με απώλεια του Κυπέλλου) κρίνεται (με αντικειμενικούς όρους) ικανοποιητική. Αν κατακτηθεί το Κύπελλο θα χαρακτηριστεί πετυχημένη.
Ο λόγος; Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει την εικόνα που παρουσίαζε στην αρχή αυτής της αγωνιστικής περιπέτειας ο Ολυμπιακός, τους όρους και τις προϋποθέσεις με τις οποίες ξεκινούσε να συλλαβίζει μια νέα ποδοσφαιρική αλφαβήτα, τα εμπόδια που χρειάστηκε να ξεπεράσει. Μεγαλύτερο όλων ο ίδιος ο εαυτός του και οι διαχρονικές ιδεοληψίες που τον χαρακτηρίζουν, στην ανεμπόδιστη αναπαραγωγή των οποίων στηρίζονται «καριέρες ολυμπιακοφροσύνης» και «ερυθρόλευκα μεροκάματα».
Ο ερυθρόλευκος οργανισμός ξεκίνησε και συνεχίζει (έστω και μετ’ εμποδίων) να λειτουργεί σε ένα καθαρό ποδοσφαιρικό περιβάλλον, απέκτησε υγιή σχέση με το άθλημα (που τόσο βασάνισε την προηγούμενη διετία) και έβαλε τις βάσεις για να σχεδιάσει από τώρα για τη νέα περίοδο μια νέα, περισσότερο ελκυστική και παραγωγική αγωνιστική εικόνα.
Κάθε απόπειρα να διακοπεί (με οποιαδήποτε δικαιολογία) η πορεία αυτή συνιστά, στην ουσία της, «δολοφονία χαρακτήρα» για τον Ολυμπιακό του Μαρτίνς. Υπάρχει ανάλογη – αντιποδοσφαιρική – πιθανότητα; Με τον Ολυμπιακό τίποτε δεν είναι σίγουρο, ανεξαρτήτως διοικητικής βαθμίδας. Η καταστροφή μπορεί να ξεκινήσει από οπουδήποτε και από οποιονδήποτε. Τέτοια θα είναι όμως αν συντελεστεί: καταστροφή…