Θα μιλούσαμε για κάτι πρωτόγνωρο, όπως ήταν οι μόλις 55 πόντοι που πέτυχε ο Ολυμπιακός σε μια κάκιστη βραδιά αρνητικού ρεκόρ. Δυστυχώς, αυτό το έργο έχει ξαναπαιχτεί φέτος. Τότε ήταν ακόμη νωρίς και υπήρχε η δικαιολογία της νέας ομάδας, αλλά και των δυο διπλών σε Μόσχα και Βασκονία. Τώρα όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς…
Η Μπαρτσελόνα μάλλον έκανε μια στάση στο Μιλάνο προτού προσγειωθεί στην Αθήνα, αγοράζοντας κουστούμια από τον Αρμάνι, σαν αυτά που «έραψαν» στους Πειραιώτες ο Τζέιμς και η παρέα του σε εκείνο το άθλιο βράδυ. Η ιστορία επαναλήφθηκε, προφανώς ως τραγωδία: η ήττα – σοκ από τους Καταλανούς κάνει την κατάσταση εξαιρετικά λεπτή.
Το ότι ο Τίμα νιώθει άνετα στο σκοράρισμα όταν δεν υπάρχει άγχος (είτε λόγω αντιπάλου, είτε λόγω διαφοράς, υπέρ ή κατά), είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Το ότι οι Λεντέι και Τουπάν είναι με τα φεγγάρια τους, επίσης. Μάνι – μάνι, όταν τρεις ξένοι σου έχουν πέντε πόντους σε συνολικά 47 λεπτά παρουσίας στο παρκέ, δύσκολα μπορείς να ελπίζεις σε οτιδήποτε. Το χειρότερο όμως είναι άλλο…
Αν ο Ολυμπιακός έχτισε ένα όνομα όλα αυτά τα χρόνια στην Ευρώπη, δεν το έκανε παίζοντας… μπασκετάρα που φημιζόταν για το επιθετικό της κρεσέντο. Το έκανε παίζοντας άμυνα και δέρνοντας κάθε αντίπαλο που ερχόταν να του πετάξει τα λεφτά του μπάτζετ στα μούτρα.
Η διάθεση για άμυνα μέχρις εσχάτων πηγάζει πρωτίστως από τη νοοτροπία/φιλοσοφία και κατά δεύτερον από την εκάστοτε σωματική σου κατάσταση. Εν προκειμένω, ο Ντέιβιντ Μπλατ δείχνει σε κάποιες περιπτώσεις ότι αδυνατεί να συμβιβαστεί με την ιδέα πως η ομάδα του διαθέτει λιγότερο ατομικό ταλέντο από εκείνες που ξοδεύουν περισσότερα ή απλώς δεν έχουν την εφορία για δερβέναγα. Και εκεί δημιουργείται το mismatch…
Μόλις πριν από λίγες μέρες αναλύσαμε το σοβαρό μειονέκτημα του Ολυμπιακού (και του Παναθηναϊκού) έναντι π.χ. των Τούρκων και των Ρώσων με τη χαμηλή φορολογία. Όταν λοιπόν, η φυσιολογία του υλικού σου είναι τέτοια που δε σου επιτρέπει να παίξεις καλύτερα από τους ακριβοπληρωμένους αντιπάλους σου, η λύση είναι μόνο μια: τους δέρνεις. Τους στέλνεις μελανιασμένους σπίτια τους και σιγά – σιγά περνάς το μήνυμα σε όλους πως για να σε βγάλουν νοκ άουτ θα πρέπει να πονέσουν.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Μπλατ δεν τα γνωρίζει όλα αυτά. Το ζητούμενο ωστόσο είναι να τα ασπαστεί. Ο προκάτοχός του δέχτηκε πολλές φορές σκληρότερη κριτική από αυτή που άρμοζαν οι περιστάσεις. Ίσως να έφταιγαν και οι συνθήκες όταν προσλήφθηκε εξαρχής ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Άλλοι περίμεναν να βγάζει λαγούς από το καπέλο όπως ο Ίβκοβιτς κι άλλοι προσδοκούσαν το επικό μπάσκετ που είχε παίξει ο Ολυμπιακός στο Λονδίνο ένα χρόνο πριν. Κι έτσι, το «σύστημα» τον πριόνισε μεθοδικά, με στημένες ερωτήσεις μετά από νίκες, για να πάρει τις απαντήσεις του και να τις χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν…
Η άμυνα και η… φυσική εξόντωση του αντιπάλου ήταν παραδοσιακά τα βασικά συστατικά της επιτυχίας του Ολυμπιακού κόντρα σε ισχυρότερες ομάδες. Κάπως έτσι, οι Ερυθρόλευκοι έφταναν σε συνεχείς υπερβάσεις, ασχέτως αν μεσολαβούσαν οι ανώμαλες προσγειώσεις του «φάρου» που προκαλεί συσκότιση στο ελληνικό μπάσκετ.
Σε Μαδρίτη και Κωνσταντινούπολη, οι Πειραιώτες έδειξαν ανήμποροι να απειλήσουν πραγματικά τους αντιπάλους τους. Όσο κι αν προσπαθούσαν να πλησιάσουν με κόπο, μια γκαζιά έφτανε και περίσσευε για να ανοίξει ξανά τη διαφορά. Δεν ξέρω κατά πόσο ο Μιλουτίνοφ θα μπορούσε να αλλάξει τη μοίρα του Ολυμπιακού κόντρα στη Ρεάλ. Το σίγουρο είναι πως αποτέλεσε σχεδόν αδυναμία η παρουσία του στην Πόλη: η Φενέρ τον σημάδεψε σε άμυνα και επίθεση, προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά και στις δυο πλευρές του γηπέδου.
Πλέον, όλοι οι αντίπαλοι προπονητές ξεκινούν με βασικό στόχο τον περιορισμό του Σέρβου σέντερ. Ήδη, δυο συμπατριώτες του έχουν δείξει τον δρόμο στους υπόλοιπους: μετά τον Ομπράντοβιτς, ήταν η σειρά του Πέσιτς να τον απενεργοποιήσει. Σε 32 λεπτά πήρε μόλις τέσσερις προσπάθειες. Και που ευστόχησε σε όλες, ελάχιστη σημασία είχε. Οι Καταλανοί πήγαν πολλές φορές πάνω του στην επίθεσή τους, ενώ στην άμυνα τον είχαν «κλειδωμένο». Παρότι οι συνολικοί αριθμοί του δεν ήταν κακοί, στην πραγματικότητα η Μπαρτσελόνα δεν έπαθε καμία ζημιά απ’ αυτόν…
Το «ας βάζουμε και 50 πόντους, φτάνει να νικάμε» του Σφαιρόπουλου χρησιμοποιήθηκε πολλάκις εναντίον του. Ο Μπλατ πάλι, έχει αποδεδειγμένα διαφορετική φιλοσοφία, η οποία κατά κανόνα ξεκινά από την επίθεση. Ακόμα όμως κι αν το DNA του Ολυμπιακού δεν είχε την άμυνα ριζωμένη μέσα του, ο κόουτς θα έπρεπε να κάνει υποχωρήσεις. Αποδεδειγμένα δεν έχει το υλικό για να νικήσει τα φαβορί παίζοντας καλύτερα ή έστω πιο ξέφρενα. Όπως π.χ. μπορεί να παίξει η Αρμάνι στην πολύ καλή βραδιά της. Άρα;
Όσο σημαντική κι αν ήταν η απουσία του Παπανικολάου, δε νομίζω ότι ο Κώστας θα μπορούσε να αλλάξει τόσο δραματικά τη μοίρα του ματς. Τα σουτ του έλειψαν, η ενέργειά του επίσης, ωστόσο το πρόβλημα (και) τούτο το βράδυ ήταν συνολικό. Μέχρι τώρα, υπήρξαν κάποιες λίγες περιπτώσεις κατά τις οποίες ο επιθετικός οίστρος (βλ. το 88-83 επί της Ρεάλ) έδωσε τη νίκη. Στατιστικά πάντως, η άμυνα ήταν εκείνη που έφερε τα περισσότερα θετικά αποτελέσματα. Και από αυτήν, λίγο έλειψε ο Ολυμπιακός να πιάσει κορόιδο την ΤΣΣΚΑ στο ματς της Μόσχας…
Μια θέση στην τετράδα θα ήταν εξαρχής μίνι υπέρβαση, έτσι όπως έχει μεγαλώσει ο ανταγωνισμός στην Ευρωλίγκα. Αν δεν έρθει, δε χάθηκε και ο κόσμος. Έτσι κι αλλιώς, ο πραγματικός στόχος είναι το πρωτάθλημα. Ζημιά θα μπορούσε να γίνει μονάχα από εμφανίσεις σαν αυτές του τελευταίου καιρού. Όταν μάλιστα την ίδια Μπαρτσελόνα την έχεις νικήσει στην έδρα της, σημαίνει ότι το λάθος είναι στην προσέγγιση, σύμφωνα με το δικό μου σκεπτικό. Και αυτό είναι τρομερά εύκολο να διορθωθεί…
Με απλά λόγια, αν επιτρέψεις σε κάποιον πιο ταλαντούχο από σένα να νιώσει «άνετα», θα σε κάνει ασήκωτο. Συνεπώς, φροντίζεις να τους στείλεις από νωρίς το μήνυμα ότι θα φτύσουν αίμα. Ότι θα έρχονται συνέχεια από τον πάγκο «κομάντα» για να ρίξουν 3-4 ψιλές, μέχρι να τους κάνουν να αισθανθούν άβολα, να πονάνε και κυρίως να αγχώνονται για το τι μπορεί να τους περιμένει στη γωνία. Στο φινάλε, αν είναι να χάσεις, χάσε με στυλ. Και κυρίως, κάνε τον αντίπαλο να υποφέρει σε βαθμό που να έχει αμφιβολίες για το αν τελικά άξιζε τόσος κόπος για μια νίκη.
Από ένα σημείο και μετά, το πως χάνεις μοιάζει να έχει περισσότερη σημασία από το ότι έχασες εντέλει. Όταν μάλιστα είσαι μια ομάδα αυτού του επιπέδου και κυρίως, με αυτή τη φανέλα, πρέπει πάντοτε να δείχνεις χαρακτήρα. Ακόμα και στις ήττες σου…
ΥΓ. Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, υπάρχει ρεαλιστικότατο σενάριο που μπορεί ακόμα και με 6 νίκες στα τελευταία 9 παιχνίδια να αφήσει τον Ολυμπιακό στην 6η θέση. Αυτό θα εξαρτηθεί βεβαίως και από τη σταθερότητα που θα δείξει η Μπαρτσελόνα στη συνέχεια. Το σίγουρο είναι πως αυτή η ήττα έχει όλα τα φόντα για να αποδειχθεί καταστροφική. Τουλάχιστον στο ευρωπαϊκό σκέλος της σεζόν…
ΥΓ2. Με μια προσεκτική ματιά, θα διαπιστώσετε ότι το κείμενο είναι πολύ πιο αισιόδοξο από την αρχική εντύπωση που δίνει στην πρώτη ανάγνωση…
ΥΓ3. Ήμουν σίγουρος ότι αυτή τη φορά δεν θα πλησίαζα με τίποτε τις χίλιες λέξεις. Αυτή η σιγουριά θα με φάει…