Εννιά μόλις μήνες μετά το θάνατο του πολυαγαπημένου του αδερφού Παύλου και πριν συμπληρωθεί καν χρόνος από την απώλεια του έτερου αδερφού του Κώστα, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ο αγαπημένος «τυφώνας» των οπαδών του Παναθηναϊκού έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών.
Την τελευταία, μεγαλύτερη μάχη της ζωής του, την έδωσε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, καθώς η οικογένειά του δεν ήθελε να δημοσιοποιηθεί, αλλά τη «μαρτύρησε» άθελά του ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στις 19 Ιανουαρίου όταν μετά από τον αγώνα της Ζαλγκίρις με τον Παναθηναϊκό, παρασυρόμενος από την αγάπη που του έτρεψε ευχήθηκε στον εμβληματικό παράγοντα «περαστικά».
Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος πάλεψε σκληρά, όμως η ανάρρωση δεν ήρθε ποτέ. Ο άνθρωπος που πρόσφερε ένδοξες στιγμές στην οικογένεια του Παναθηναϊκού και στον ελληνικό αθλητισμό έφυγε σήμερα το πρωί, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένεια Γιαννακόπουλου, που είδε μέσα σε ένα χρόνο να χάνονται και οι τρεις στυλοβάτες της.
Σκόρπισε όμως τη θλίψη και στους οπαδούς του Παναθηναϊκού, αλλά και σε όλο τον αθλητικό κόσμο, αφού ο Θανάσης Γιαννακόπουλος κέρδισε κάτι που λίγοι παράγοντες καταφέρνουν: την αναγνώριση από φίλους και αντιπάλους.
Από όλους εκείνους που βάζοντας τα οπαδικά συναισθήματα στην άκρη, σέβονται και τιμούν τους ανθρώπους που βλέπουν ότι τα δίνουν όλα για την ομάδα. Και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ήταν ένας από αυτούς τους παράγοντες. Με όλα τα σωστά και όλα τα λάθη του, με τον παρορμητισμό που τον οδηγούσε σε μπελάδες ή μπορεί και να εξόργιζε τους αντιπάλους, ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε κι ανέπνεε για τον σύλλογο της καρδιάς του και αυτό πάντα αναγνωρίζεται στο χώρο του αθλητισμού από φίλους και «εχθρούς» και γίνεται αντικείμενο σεβασμού.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όλοι, οπαδοί και αντίπαλοι, τον προσφωνούσαν με το μικρό του όνομα, όπως αποκαλεί κάποιος το φίλο ή το γνωστό του.
Oρμητικός σαν τυφώνας!
Oσοι θεωρούσαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο ευέξαπτο, σίγουρα δεν είχαν γνωρίσει ακόμα τον μικρότερο αδερφό του Θανάση. Μπροστά του ο Πατριάρχης της οικογένειας φάνταζε ως «ήρεμη δύναμη», καθώς ο Θανάσης βγήκε στο προσκήνιο ορμητικός σαν «τυφώνας»! Αυτό ήταν άλλωστε και το προσωνύμιο με το οποίο τον φώναζαν οι οπαδοί.
Παρορμητικός, ενθουσιώδης, νευρικός και θερμόαιμος, πεταγόταν από τη θέση του σε κάθε απόφαση που δεν του άρεσε και άρχιζε να φωνάζει. Ζούσε κάθε αγώνα μέχρι το τελευταίο του κύτταρο.
Κι αν τον Παύλο οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τον σέβονταν ως Πατριάρχη του Παναθηναϊκού, με τον Θανάση, χωρίς να λείπει ο σεβασμός, ένιωθαν πιο οικεία. Δεν ήταν ο αδερφός του προέδρου, ήταν ένας απ’ αυτούς, ήταν οπαδός.
Σ’ αυτόν έλεγαν τα παράπονά τους, σ’ αυτόν τα αιτήματά τους, μ’ αυτόν μοιράζονταν τα όνειρά τους για την ομάδα. Γιατί γνώριζαν ότι είναι και δικά του όνειρα.
Σε μια συνέντευξή του είχε πει πως το κίνητρο για να είναι καλός μαθητής ήταν ο Παναθηναϊκός, αφού μόνο έτσι ο πατέρας του τον άφηνε να πηγαίνει στους αγώνες.
«Ο πατέρας μου ήταν Απόλλωνας και Παναθηναϊκός. Κι εγώ στο σχολείο ήμουν αναγκασμένος να είμαι όχι καλός, αλλά άριστος μαθητής, αν ήθελα να μπορώ να πηγαίνω και να παρακολουθώ τον Παναθηναϊκό. Κι αυτό γιατί μόνο έτσι μου έδινε ο πατέρας μου ένα τάλιρο για να μπορώ να αγοράσω εισιτήριο και μια πορτοκαλάδα. Αυτό ήταν το κίνητρο για να διαβάζω και να αριστεύω σ’ εκείνη την τρυφερή ηλικία».
Μεγαλώνοντας ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δραστηριοποιήθηκε στο χώρο της φαρμακευτικής, στην οικογενειακή επιχείρηση που θέριεψε. Η ιστορία γνωστή. Ξεκίνησαν από ένα μικρό φαρμακείο και κατάφεραν να αναδείξουν τη ΒΙΑΝΕΞ σε μία από τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες της Ελλάδας.
Παράλληλα ασχολήθηκε και με τον αθλητισμό σε επίπεδο παραγοντισμού. Διατέλεσε για πολλά χρόνια σύμβουλος της ΕΠΟ, ενώ υπήρξε πρόεδρος των ερασιτεχνικών τμημάτων του Παναθηναϊκού από το 1999 έως το 2009. Επίσης υπήρξε πρόεδρος του επαγγελματικού τμήματος βόλεϊ ανδρών του Παναθηναϊκού την περίοδο 2008-09.
Η αγάπη για την ομάδα ώθησε την οικογένεια, επομένως και τον ίδιο, να ασχοληθεί και με τα διοικητικά του μπασκετικού τμήματος της ομάδας και τελικά να συνδεθεί άρρηκτα με τον μπασκετικό Παναθηναϊκό.
Από το 1992 υπήρξε συνιδιοκτήτης της ομάδας μπάσκετ μαζί με τον αδερφό του Παύλο, έως το 2012 που παρέδωσαν τη σκυτάλη στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Στα χρόνια της παρουσίας της οικογένειας στην ηγεσία του ο Παναθηναϊκός σάρωσε τους εγχώριους τίτλους, με αποκορύφωμα τα έξι τρόπαια της Ευρωλίγκας.
Για τον Παναθηναϊκό ήταν διατεθειμένος να διαθέσει τα πάντα. Κατά την άφιξη του Ντομινίκ Ουίλκινς στην Αθήνα είχε πάει ο ίδιος να τον παραλάβει. Μέσα στον γενικό χαμό οι οπαδοί της ομάδας χοροπηδούσαν πάνω στο αυτοκίνητο. Και ο Θανάσης αντί να τους επιστήσει την προσοχή να μη το καταστρέψουν, φώναζε πίσω από το τιμόνι: «Δεν πειράζει, σπάστε το αυτοκίνητο, αυτή η μέρα είναι δική σας!».
Κάποια χρόνια αργότερα, στην Ευρωλίγκα του 2007 στην Αθήνα, όταν ο Παναθηναϊκός κέρδισε την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και κατέκτησε την κούπα, ο Θανάσης, φορώντας… μπέρτα την φανέλα του πρωταθλητή Ευρώπης, «απήγαγε» την κούπα από τους παίκτες και τον Παύλο και την πήγε στους οπαδούς.
Τον λύγισαν οι δύο οικογενειακές απώλειες
Τα τελευταία χρόνια η υγεία του ήταν ιδιαίτερα βεβαρημένη. Εχοντας περάσει δύο εμφράγματα, οι γιατροί τον συμβούλευαν να μην παρακολουθεί μπάσκετ live για να αποφεύγει τις συγκινήσεις και τις εντάσεις. Ομως, εκείνος βρισκόταν πάντα εκεί.
Μόνιμος θαμώνας στο ΟΑΚΑ παρακολουθούσε τα παιχνίδια από τις πολυτελείς πολυθρόνες που υπάρχουν κοντά στον αγωνιστικό χώρο, ώστε να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα τεκταινόμενα στο παρκέ, παρόλο που μετά το ισχαιμικό επεισόδιο που υπέστη το 2000 στην Κροατία, αγνοώντας τις συμβουλές των γιατρών.
Την έτσι κι αλλιώς βεβαρημένη κατάσταση της υγείας του επιδείνωσαν οι δύο οικογενειακές απώλειες. Στις 29 Απριλίου 2018 έχασε τον αδερφό του Κώστα και σε λιγότερο από δύο μήνες αργότερα, στις 10 Ιουνίου του ίδιου έτους, θρήνησε την απώλεια του Παύλου.
Απαρηγόρητος στην κηδεία του Κώστα, συντετριμμένος στην κηδεία του Παύλου ο Θανάσης δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον πόνο.
Ποιος δεν τον θυμάται λίγες ημέρες μετά την κηδεία του Παύλου, όταν ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρωτάθλημα να μιλά με δάκρυα στα μάτια και με φωνή που έσπαγε από τον λυγμό και τον πόνο να ζητά από τον κόσμο να μην ξεχάσει τον αδερφό του.
«Δεν νιώθω καμιά χαρά. Θέλω μόνο να του αφιερώσω το πρωτάθλημα. Θέλω όλοι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού να θυμούνται τον Παύλο γιατί έκανε τα πάντα για να τους κάνει ευτυχισμένους. Δεν μπορώ άλλο…», είπε και έφυγε μέσα σε λυγμούς.
Οι γραβάτες, τα σαρδάμ και η… Μαρινέλα
Το σήμα κατατεθέν της μικροκαμωμένης φιγούρας του Θανάση Γιαννακόπουλου ήταν οι εκκεντρικές του γραβάτες. Πρέπει να είχε άπειρες στη γκαρνταρόμπα του και η μία ήταν πιο extreme από την άλλη. Λίγο από άνθη, λίγο από γεωμετρικά σχέδια και πολλά χρώματα είναι αυτά που τις χαρακτήριζαν. Πάντα φορεμένες με στυλ, παρέπεμπαν στον κάτοχό τους που τραβούσε πάντα τα βλέμματα όταν τις φορούσε. Ηταν δε τόσο σύνηθες το φαινόμενο που όταν μια φορά στους τελικούς κυπέλλου το 2006 που φόρεσε μια… νορμάλ γραβάτα οι πάντες εξεπλάγησαν.
Εκτός από τις γραβάτες του φημιζόταν και για τα σαρδάμ του (κάτι που μάλλον ήταν οικογενειακό, γιατί και ο Παύλος δεν… κατάφερε ποτέ να πει σωστά το όνομα του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου). Έτσι, συχνά-πυκνά ο Μουλαομέροβιτς γινόταν… Μουλαρομέροβιτς και ο Μουγιεζίνοβιτς… Μουγιεγκάνοβιτς, αλλά και Μουτζαχεντίνοβιτς. Εκεί όμως που… έπαιξε τα ρέστα του ήταν σε μια συνεδρίαση της ULEB όταν έκανε το σαρδάμ όλων των εποχών, αποκαλώντας τον Καταλανό Τζόρντι Μπερτομέου… Μπερναμπέου.. Το τι ακολούθησε δεν χρειάζεται και πολλή φαντασία.
Αυτός ήταν ο Θανάσης, έτσι θα τον θυμούνται φίλοι αλλά και εχθροί.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει…
