16.6 C
Athens

We Are Olympiacos: Η εξομολόγηση ζωής του Κώστα Παπανικολάου

Ο Κώστας Παπανικολάου μιλά στο We Are Olympiacos για τα παιδικά του χρόνια, τη μάχη με τον Λεμπρόν, τον Ολυμπιακό, αλλά και την κλήση που έφαγε με τον Χρήστο Μπαφέ καθ' οδόν για Καρπενήσι!

Το νέο τεύχος του We Are Olympiacos είναι εδώ και μέσα στην πλούσια θεματολογία του, φιλοξενεί και μια συνέντευξη – εξομολόγηση ζωής του Κώστα Παπανικολάου.

Ο άσος του Ολυμπιακού μιλά για τα παιδικά του χρόνια, τα πρώτα του βήματα, τις μεταγραφές του, αλλά και για την… κλήση που έφαγε ο Χρήστος Μπαφές, όταν τον πήγαινε με το αυτοκίνητό του για πρώτη φορά στο Καρπενήσι!

«Γεννήθηκα στα Τρίκαλα, όμως, κάποια στιγμή ο πατέρας μου, που ήταν τροχονόμος, πήρε μετάθεση και μετακομίσαμε οικογενειακώς στα Γρεβενά. Εκεί μεγάλωσα και είναι μια πόλη που πραγματικά νιώθω σπίτι μου. Έζησα δεκαπέντε χρόνια εκεί, δεν είναι και λίγο! Εκεί γνώρισα και τον καλύτερό μου φίλο, τον Γιώργο. Παρά την απόσταση, καθώς μένει πλέον στη Θεσσαλονίκη, παραμένουμε κολλητοί! Μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο και με κάθε ευκαιρία βρισκόμαστε. Είμαι πάρα πολύ τυχερός που έχω έναν τέτοιο άνθρωπο
για φίλο!».

Ο «Παπ» είναι ένα από τα μεγάλα πειραχτήρια των «ερυθρολεύκων», δεν ήταν, όμως, έτσι από παιδί… «Ήσυχο δε θα με έλεγα, όμως, δεν πείραζα κόσμο. Ήμουν λίγο φοβιτσιάρης όσον αφορούσε τους τρίτους, αλλά για την οικογένειά μου ήμουν ‘μπελάς’. Θυμάμαι
μου έλεγε η μητέρα μου πως δεν κοιμόμουν με τίποτα και έκλαιγα όλη την ώρα. Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, ήταν άλλο… Με τον αδελφό μου, Νίκο, με τον οποίο έχω έναν χρόνο διαφορά, γινόταν χαμός!

Είχαμε δημιουργήσει πολλά προβλήματα στους γονείς μας με τη συμπεριφορά μας. Πάντα όταν ήμασταν μαζί κάτι θα κάναμε… Κάποια ζαβολιά, κάποια ζημιά, έπεφτε και
λίγο ξύλο μεταξύ μας!». Με αφορμή το φλας μπακ στην παιδική του ηλικία, μας αποκάλυψε πως ο κύριος Θανάσης και η κυρία Κατερίνα έβαλαν τα θεμέλια αυτής της τόσο δεμένης
οικογένειας…

«Γενικά οι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια είναι πάρα πολύ ευχάριστες. Δόξα τω Θεώ είχαμε πολύ όμορφες στιγμές, παρότι ήταν δύσκολα χρόνια από οικονομικής άποψης. Εμείς βέβαια τότε δεν το καταλαβαίναμε, αλλά όσο μεγαλώναμε το αισθανόμασταν. Άλλωστε οι γονείς μας δεν μας έκρυψαν ποτέ τίποτα. Δε ζούσαμε στο συννεφάκι μας.

Ήμασταν μια οικογένεια που ξέραμε όλοι τι συμβαίνει και ποια ήταν η κατάσταση. Κι αυτό θεωρώ πως μας βοήθησε να καταλάβουμε πολλά πράγματα και να δεθούμε τόσο πολύ. Ακόμη και τώρα ο ένας για τον άλλο θα… πεθάνει. Με τον αδελφό μου δεν υπάρχει
περίπτωση να περάσει μέρα και να μιλήσουμε. Κάνουμε σχεδόν τα πάντα μαζί.

Το αστείο είναι πως με το Νίκο μεγαλώνοντας, δεν κάναμε παρέα. Ήταν πάντα ο μεγάλος που μου έλεγε: ‘είσαι μικρός κάνε παρέα με τους δικούς σου φίλους’. Υπήρχε βέβαια ανταγωνισμός και ζήλια ανάμεσά μας. Έπεφτε ξύλο και δυστυχώς τις έτρωγα. Αλλά περνώντας τα χρόνια και ειδικά από το 2012 και μετά ήρθαμε πάρα πολύ κοντά. Από το καλοκαίρι εκείνου του χρόνου είμαστε πάντα μαζί…»

Μπάσκετ για την παρέα!

Ο αθλητισμός ήταν ανέκαθεν στη ζωή του, όχι, όμως, και το μπάσκετ με το οποίο στην πραγματικότητα ασχολήθηκε για την παρέα! «Πάντα παίζαμε στις μπασκέτες της γειτονιάς, όπως παίζαμε και ποδόσφαιρο και βόλεϊ, με το οποίο ασχολήθηκα πιο εντατικά κι εγώ και ο αδελφός μου.

Υπήρχαν άτομα που μου έλεγαν, κυρίως λόγω ύψους, να ασχοληθώ με το μπάσκετ, όμως, δεν υπήρχε κάποια ακαδημία στα Γρεβενά. Γύρω στα 13-14 μου, ο Πρωτέας Γρεβενών άρχισε να χτίζει ένα παιδικό τμήμα που θα κατέβαινε σε αγώνες και όλοι οι φίλοι μου πήγαν.

Οπότε επειδή ήθελα να είμαι με τους φίλους μου, πήγα κι εγώ! Βέβαια, μου άρεσε έτσι και αλλιώς το άθλημα. Μεσολάβησε ένα διάστημα που πήγαινα ταυτόχρονα σε προπονήσεις μπάσκετ, βόλεϊ, αλλά και στίβο, όμως, κάποια στιγμή έπρεπε να κάνω την επιλογή μου».

Επέλεξε, λοιπόν, την πορτοκαλί μπάλα και δε λάθεψε… Βέβαια, για να φτάσει ως εδώ, υπήρξαν άνθρωποι που πίστεψαν πριν απ’ εκείνον, σε εκείνον… «Ήμουν τυχερός γιατί είχα ανθρώπους που νοιάστηκαν γι’ εμένα και στον Πρωτέα Γρεβενών και στην Ένωση Δυτικής Μακεδονίας, όπου πρόεδρος τότε ήταν ο συγχωρεμένος, Νίκος Ακουμιανάκης.

Με βοήθησαν ώστε να με δουν περισσότερα μάτια. Όπου είχε καμπ ή τουρνουά για παιδάκια ο κ. Ακουμιανάκης φρόντιζε πάντα να με στείλει ή να με ενημερώσει να πάω. Επίσης, πολλές φορές ο ίδιος μιλούσε σε ανθρώπους του χώρου γι’ εμένα.

Και στα Γρεβενά, όμως, με βοήθησαν όλοι. Οφείλω να αναγνωρίσω στον Πρωτέα πως ποτέ δε στάθηκε εμπόδιο, όπως κάνουν άλλες επαρχιακές ομάδες που όταν θεωρούν πως έχουν ένα ταλέντο προσπαθούν να έχουν κάποιο όφελος. Το αντίθετο, οι άνθρωποι εκεί με ‘έσπρωχναν’ να φύγω».

«Δεν στάθηκαν εμπόδιο στα όνειρά μας»

Η οικογένειά του δεν τον άφησε μόνο του, ούτε όταν έφυγε για τη Θεσσαλονίκη. «Ο πατέρας μου βγήκε νωρίτερα στην σύνταξη και έχασε κάποια λεφτά, μόνο και μόνο για να μετακομίσουμε όλοι μαζί και να μην είμαι μόνος μου. Ήταν μεγάλη απόφαση. Υπήρξε η πρόταση από τον Άρη και εδώ θέλω να πω για άλλη μία έξυπνη απόφαση των γονιών μου.

Ο Άρης μας ρώτησε αν θέλουμε ένα ποσό ή κάτι άλλο. Τότε οι γονείς μου, παρότι δεν ήμασταν καλά οικονομικά, δεν ζήτησαν όπως θα ήταν ίσως το πιο εύκολο λεφτά, αλλά ένα σπίτι να μένει η οικογένεια και να πληρώνεται το ενοίκιο κι ένα κολέγιο για μένα. Οι γονείς μου δεν ήθελαν ποτέ να στερήσουν κάτι απ’ εμένα και τον αδελφό μου, δεν ήθελαν να σταθούν εμπόδιο στα όνειρά μας».

Ο κύριος Θανάσης ήταν πάντα εκεί, πλην τις ώρες των προπονήσεων. «Δεν ήταν παρεμβατικός. Ποτέ δεν ερχόταν στις προπονήσεις. Πηγαίνοντας στην Θεσσαλονίκη και τον Άρη θυμάμαι πως υπήρχε η συνήθεια να βλέπουν οι γονείς τις προπονήσεις. Ο δικός μου δεν έμπαινε μέσα, πάντα καθόταν στο κυλικείο. Επίσης, ποτέ δε μου είπε μετά τον αγώνα ‘γιατί το έκανες αυτό;’ ή ‘αυτό μπορούσες να το κάνεις καλύτερα…’.

Ήταν πάρα πολύ σωστοί οι γονείς μου σ’ αυτό το κομμάτι. Όσον αφορά τη μαμά μου, άρχισε να βλέπει παιχνίδια μου, όταν πήγαμε Θεσσαλονίκη. Στα Γρεβενά λόγω δουλειάς δεν προλάβαινε να έρθει. Όμως, ήμασταν και είμαστε πολύ κοντά σ’ άλλα θέματα. Στο να μιλάμε… Κι εγώ και ο Νίκος μιλάμε πάρα πολύ μαζί της. Τη νιώθουμε πολύ κοντά μας.

Έχουμε και μικρή διαφορά ηλικίας, 20 χρόνια. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο … κόλπο που έχουν καταφέρει οι δικοί μου. Έχουν καταφέρει να τους νιώθουμε σα φίλους. Δεν υπήρχε αυταρχικότητα. Μπορώ πολύ άνετα να κάτσω μαζί τους ένα βράδυ στο μπαλκόνι να πιούμε μπύρες και να τα πούμε».

Απόφαση καριέρας

Η… τρέλα, όμως, εκείνου του καλοκαιριού δεν είχε τελειώσει, καθώς στη συνέχεια αποτέλεσε το μήλο της Έριδος για τους «αιώνιους»…

«Εκείνη τη χρονιά ήρθα στον Ολυμπιακό. Η αλήθεια είναι πως αρχικά ήμουν μπερδεμένος, γιατί δεν ήξερα ποια είναι η σωστή επιλογή. Δεν είχα βρεθεί ξανά πριν σε τέτοιο δίλημμά. Τότε τα πράγματα άρχισαν να γίνονται σοβαρά. Ένιωσα πως έπρεπε να πάρω μια σωστή απόφαση γιατί από ‘δω και πέρα μπορεί να ξεκινούσα μια καριέρα.

Το να διαλέξω τον Άρη από την Ολύμπια δε σήμαινε και κάτι, γιατί ίσως έπαιζα στο εφηβικό και τέλος. Όταν, όμως, έφτασα στα 19-20 έπρεπε να πάρω μια απόφαση που θα είχε τεράστια σημασία για το μέλλον μου. Οπότε όλο αυτό με είχε αγχώσει πολύ.

Διάλεξα τον Ολυμπιακό γιατί πίστευα ότι μου ταιριάζει περισσότερο. Κι αυτό το πίστευα γιατί ένα άλλο παιδί που θαύμαζα μεγαλώνοντας , ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, την προηγούμενη χρονιά είχε κάνει τρομερούς τελικούς με τον Διαμαντίδη, τον μάρκαρε σε όλο το γήπεδο, είχε παίξει γενικά τρομερά. Ήταν σε αρκετά νεαρή ηλικία τότε και ένιωθα μια σύνδεση. Έβλεπα πως ο Ολυμπιακός βοηθά πολύ τα νέα παιδιά. Είχε πάρει τον Σλούκα, τον Γιαννόπουλο τις προηγούμενες χρονιές και αυτό μου έλεγε πολλά».

Δεν τον σταμάτησε η κλήση!

Στο Λιμάνι κατηφόρισε χωρίς τη φαμίλια. «Ταυτόχρονα με το να έρθω στον Ολυμπιακό, πήρα μια ακόμη μεγάλη απόφαση. Μίλησα στους γονείς μου και τους είπα πως τους ευχαριστώ για όλα, αλλά είχε έρθει η ώρα να μάθω λίγο να προσέχω τον εαυτό μου! Να ζω μόνος μου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα ερχόντουσαν συχνά». Ίσως, όμως, η
διαδρομή για το Καρπενήσι να ήταν πιο εύκολη αν στο τιμόνι βρισκόταν αντί του σημερινού
τιμ μάνατζερ του Ολυμπιακού, Χρήστου Μπαφέ, ο κύριος Θανάσης!

«Θυμάμαι πως είχε ξεκινήσει η προετοιμασία και εγώ συνάντησα τον Μπαφέ κάπου στη Θησέως για πάμε μαζί στο Καρπενήσι. Στη μεγαλύτερη διάρκεια της διαδρομής
κοιμόμουν, όμως, κάποια στιγμή που ξύπνησα κατάλαβα πως έκανε στην άκρη. Μας είχε σταματήσει η τροχαία. Πρέπει να το είχε πατήσει λίγο παραπάνω…

Προσπάθησε σκληρά να αποφύγει την κλήση… ‘να έχω εδώ το παιδί, το πάω στην ομάδα’
τους έλεγε, αλλά δεν τους συγκίνησε. Τη φάγαμε την κλήση!». Πιο αμήχανη στιγμή και από την κλήση, όμως, ήταν το αντάμωμά του με τα μέλη της νέας του ομάδας.

«Πάμε στο Καρπενήσι και την ώρα που φτάνουμε η ομάδα ήταν στην τραπεζαρία και έτρωγε. Μπήκα εγώ ψαρωμένος φουλ, κάθισα κάτω, έφαγα και δεν είπα κουβέντα. Τότε δεν ήξερα κανέναν, μόνο τον Σλούκα. Πήγα έκατσα δίπλα του και δε μιλούσα, δε λαλούσα. Μετά αρχίσαμε τις προπονήσεις, γνώρισα σιγά, σιγά τα παιδιά.

Πιο κοντά ακόμα περισσότερο ήρθα με τον Σλούκα, αν και εκτιμούσα όλα τα παιδιά. Για παράδειγμα, ήταν στην ομάδα ο Τσίλντρες ένας παίκτης που παίζαμε στην ίδια θέση και τον έβλεπα να δουλεύει πάρα, πάρα, πάρα πολύ και τον θαύμαζα για τον επιπλέον λόγο του ότι είχε παίξει στο ΝΒΑ».

Η πρώτη χρονιά του δεν ήταν απλά διδακτική. Ήταν συναρπαστική… «Τότε μπορεί να μην ήμουν στην 12άδα. αλλά ήμουν πάρα πολύ τυχερός! Είχαμε πάει στις ΗΠΑ για φιλικά. Τότε είχα δει για πρώτη φορά τον ΛεΜπρον Τζέιμς από κοντά. Είχα πάθει σοκ. Με είχε ξεκινήσει ο κ.Γιαννάκης πάνω του. Ευτυχώς επειδή ήταν preseason ήταν σβηστός, δεν πρέπει να ίδρωσε
και πολύ.

Εκείνη την χρονιά ήμουν ουσιαστικά ο 13ος παίκτης, αλλά ταξίδευα παντού με την ομάδα. Σε κάποιους ίσως να μην αρέσει αυτό, αλλά εμένα μου άρεσε γιατί έβλεπα πόλεις, ήμουν με την ομάδα και σκεφτόμουν πως ίσως σ’ αυτό το ματς να μπω… Αν και ποτέ δεν έμπαινα! Ήταν, όμως, μια όμορφη χρονιά. Είχαμε πάρει μετά από πολλά χρόνια το Κύπελλο
Ελλάδος, είχαμε φτάσει στον τελικό της Ευρωλίγκας!».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ «We Are Olympiacos»

ΕΥΘΕΩΣ με τον Γιώργο Χαλά Γιώργος Χαλάς