Δέος! Αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα όταν το μυαλό ταξιδεύει στο βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004 και στο έπος της Πορτογαλίας. Τώρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε το μέγεθος του θαύματος που πέτυχαν ο Ότο Ρεχάγκελ και τα παιδιά του εκείνο το τρελό εικοσαήμερο, το οποίο ολοκληρώθηκε με τη νίκη επί των Πορτογάλων στον τελικό. Τώρα που βλέπουμε πόσο δύσκολο είναι να πλησιάσουμε, έστω, εκείνο το θαύμα.
Ανατριχίλα! Κάθε φορά που βλέπεις όχι μόνο το γκολ του Άγγελου Χαριστέα στον τελικό, αλλά και όλες τις υπόλοιπες μεγάλες στιγμές της επικής πορείας. Κάτι που δεν ονειρευόμασταν καν, μια και (νομίζαμε) ότι προοριζόταν μόνο για τους άλλους, τους μεγάλους, τους δυνατούς, ήταν πια (και) δικό μας.
Νοσταλγία. Για τις ανέμελες στιγμές που ζούσαμε τότε. Κάποιοι θα πουν και για την ευκαιρία που χάθηκε, αν και δεν είναι απόλυτα σαφές τι εννοούν όταν αναφέρονται «στο ελληνικό ποδόσφαιρο που θα μπορούσε να αλλάξει». Λες και το τρόπαιο του Euro το έφερε κάποια αλλαγή και όχι το μυαλό του Ότο και το ταλέντο και η πίστη του Θόδωρου, του Αντώνη, του Άγγελου, του Γιώργου, του Τάκη, του Κώστα, του άλλου Άγγελου, του Ζήση, του Τραϊανού, του Βασίλη και των άλλων παιδιών. Ας είναι.
Χαρά. Γι’ αυτό που ζήσαμε. Επειδή ήμασταν τυχεροί που το ζήσαμε έστω κι από την τηλεόραση, όσοι δεν ήμασταν τυχεροί να είμαστε εκεί. Ξέραμε ότι δεν θα ξαναγίνει, αλλά αυτή η αίσθηση της βίωσης της once in a lifetime εμπειρίας, την έκανε ακόμα πιο γλυκιά.
Ας θυμηθούμε τις στιγμές, για να ξαναζωντανέψουν τα συναισθήματα.
