Είναι γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός απογοητεύει στο πρώτο μισό της σεζόν. Ο σχεδιασμός δεν βγαίνει και η εικόνα είναι ακόμη χειρότερη από τα αποτελέσματα. Η Ρεάλ έμοιαζε το βράδυ της Τετάρτης να παίζει με ομάδα επιπέδου Eurocup και η όποια προσπάθεια έκανε ο Καλάθης να κρατήσει την σημαία ψηλά ήταν φανερό πως είχε σαν μοναδικό αποτέλεσμα να περισωθεί όση αξιοπρέπεια γινόταν.
Μέσα στο γενικό χάλι και την διαπίστωση ότι αυτή η έκδοση του τριφυλλιού δεν μπορεί να φέρει τα αποτελέσματα που ονειρεύεται ο κόσμος και η διοίκηση, υπήρχαν δύο νότες αισιοδοξίας για ένα καλύτερο αύριο, που όσοι αγαπούν πραγματικά το μπάσκετ και όχι μόνο τις νίκες δεν μπορεί να μην τις σημείωσαν.
Μιλάμε για τον Κωνσταντίνο Μήτογλου και τον Γιώργο Παπαγιάννη. Δύο Ελληνόπουλα στις θέσεις 4 και 5 που μπορεί αυτή τη στιγμή να μην είναι σε θέση να σηκώσουν πολύ φορτίο στις πλάτες τους, αλλά είναι ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει το ελληνικό μπάσκετ στις μικρές ηλικίες, ειδικά στους ψηλούς.
Ο Μήτογλου είναι γεννημένος το 1996 και με ύψος σχεδόν 2μ.10 μπορεί να παίξει το ίδιο καλά με πρόσωπο και πλάτη στο καλάθι. Είναι ακέραιος χαρακτήρας και αποφασισμένος να παίξει μπάσκετ. Έκανε τα πρώτα του βήματα στο παρκέ με δάσκαλο τον Ροδόπουλο και στην θέση τρία γι’ αυτό το ball handling του και γενικά τα skills του είναι σε υψηλό επίπεδο.
Η «περιπέτεια» της Αμερικής και του κολεγιακού πρωταθλήματος τον δυνάμωσε σωματικά και επειδή ψήλωσε μετακινήθηκε, μάλλον φυσιολογικά στο τέσσερα. Η περίπτωση του Μήτογλου είναι “safe bet” για τον Παναθηναϊκό. Όσο περισσότερο τον εμπιστευτεί το προπονητικό τιμ, τόσο περισσότερα θα δώσει. Ταβάνι του είναι ο ουρανός…
Ο Παπαγιάννης είναι διαφορετική περίπτωση. Με ύψος πάνω από 2,15 και καλή επαφή με το καλάθι (με το δεξί του χέρι) εμφανίστηκε στο προσκήνιο την εποχή που στο ευρωπαϊκό μπάσκετ οι ψηλοί ήταν (και είναι) είδος προς εξαφάνιση. Ο Γιώργος από την πρώτη στιγμή έψαχνε κάπου που να τον θέλουν και να τους θέλει, κάπου που να νιώσει άνετα και να δουλέψει, αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ εύκολο.
Από τον Ολυμπιακό βρέθηκε στο Περιστέρι όπου ο Πεδουλάκης ασχολήθηκε μαζί του (στα 14 του έπαιξε σε αγώνα Α1), αλλά κάπου εκεί έγινε το πρώτο λάθος. Έχασε μια χρονιά πηγαίνοντας στην Αμερική, ψάχνοντας ο Θεός ξέρει τι, για να παίξει γυμνασιακό μπάσκετ με αντιπάλους ύψους 1,95. Επέστρεψε για να μπει στο ρόστερ του Παναθηναϊκού στα 17 του και στην ουσία ποτέ δεν έκανε – με ευθύνη τόσο δικιά του, όσο και των ομάδων που άνηκε – την δουλειά που θα έπρεπε για να παίξει όσο του επέτρεπαν τα προσόντα του.
Ο Παπαγιάννης, για όσους τον έχουμε ζήσει από κοντά, είναι δεδομένα εξαιρετικό παιδί, ίσως περισσότερο ευαίσθητος από όσο πρέπει, για να επιβιώσει στην ζούγκλα του επαγγελματικού μπάσκετ. Δεν ήταν έτοιμος να κάνει καριέρα στο ΝΒΑ αλλά πήγε, και όταν – ευτυχώς – δραπέτευσε από την άλλη μεριά του Ατλαντικού βρέθηκε σε ένα εξίσου ανθρωποφάγο περιβάλλον, όπως αυτό του φετινού Παναθηναϊκού όπου όλοι βάλλουν εναντίον όλων και ο σώζων εαυτόν σωθήτω…
Με όλα τα λάθη που έχουν κάνει οι γύρω από τον Γιώργο και ο ίδιος, υπάρχει κάτι που δεν αλλάζει: Είναι μόλις 21 ετών, έχει μοναδικά σωματικά προσόντα και το μπασκετικό του IQ είναι δεδομένα ψηλό – ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι ανώνυμοι ειδήμονες που κρύβονται πίσω από τα πληκτρολόγια. Είναι ικανός για να κάνει μεγάλη καριέρα και να χτιστεί γύρω του μια ομάδα που θα διεκδικεί τίτλους.
Ναι, δεν θα είναι εύκολο. Ναι, δεν θα αποδώσει την επόμενη ημέρα. Μπορεί, όμως, η στήριξη σε αυτούς να δώσει νόημα στην σεζόν που έχει στραβώσει. Είναι ανάγκη και για τον Παναθηναϊκό και για την Εθνική ομάδα να προωθηθούν αυτά τα δύο παιδιά. Όχι χαριστικά, αλλά διότι έχουν το πακέτο που απαιτείται για να πετύχουν.
Οι πράσινοι έχουν κάνει θυσίες για τους νέους Έλληνες παίκτες και με άλλους αθλητές, με πρώτο και καλύτερο τον Χαραλαμπόπουλο, οι οποίες δεν έχουν βγει. Η ιδέα, όμως, δεν ήταν λάθος. Ο τρόπος δεν ήταν ο σωστός, γι’ αυτό και δεν ήρθαν αποτελέσματα. Η εμπειρία του παρελθόντος ας γίνει οδηγός για το μέλλον και θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Ένα είναι σίγουρο. Η λύση στα προβλήματα δεν θα έρθει με μαγικό τρόπο, αλλά με δουλειά που θα λάβει υπόψη τα λάθη που έγιναν στο παρελθόν από όλους όσους εμπλέκονται. Ο ορισμός της παράνοιας, άλλωστε, είναι να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα κάνοντας τα ίδια πράγματα…