Ο αποκλεισμός της Αργεντινής με πονάει αλλά αντιμετώπισε μία ομάδα ενώ αυτή δεν ήταν. Ένα σκορποχώρι εμφανίστηκε στα γήπεδα της Ρωσίας. Ένα πτώμα που σερνόταν και περίμενες να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή.
Για να φτάσεις στον τελικό και να πάρεις τον τίτλο πρέπει να διαθέτεις κάποια βασικά πράγματα. Οι καλές σύγχρονες ομάδες φτιάχνονται από πίσω προς τα μπροστά. Πάει η εποχή που δέχονται τρία γκολ αλλά μπορούν να βάλουν πέντε ή έξι.
Οι κορυφαίες ομάδες είναι απαραίτητο να διαθέτουν καλό τερματοφύλακα και στόπερ. Αν έχουν και ακραία μπακ που ανεβαίνουν από τις πτέρυγες τότε φυσάνε. Η Αργεντινή δεν είχε τίποτα από τα τρία. Μόνο τον Μέσι, τον Μπανέγα, τον αισθητά πεσμένο Ντι Μαρία. Για τον Ιγκουαϊν μην ανοίξω το στόμα μου γιατί δεν θα δημοσιευτεί το κείμενο. Για τον Αγουέρο μία από τα ίδια.
Οι μεσοεπιθετικοί από τους αμυντικούς είχαν απόσταση όσο απέχει το Μπουένος Άιρες από την Μόσχα. Υπέρβαση ήταν που προκρίθηκε στους «16». Που κόντραρε την Γαλλία στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Απλά εμείς οι αθεράπευτα «άρρωστοι» με αυτή την ομάδα και γενικά με το ποδόσφαιρο ελπίζαμε μήπως γίνει πάλι κάνα θαύμα. Μόλις ο Ντι Μαρία έβαλε την γκολάρα αναθαρρήσαμε.
