Ξεπερνώ, ως υπόθεση εργασίας και μόνο, όλες τις καταγεγραμμένες και μη αναφορές σε αποφάσεις του κ. Ευαγγέλου, διαιτητή της ΕΠΣ Αθηνών, υπέρ ή εναντίον και των δύο ομάδων στο Περιστέρι. Πολλές (οι περισσότερες) ήταν σωστές, δυο-τρεις έχριζαν περαιτέρω ανάλυσης, αλλά η ηλεκτρονικά προσδιοριζόμενη εκτίμηση αυτής ή της άλλης φάσης ουδεμία σχέση έχει με τις πραγματικές συνθήκες του αγώνα, οπότε…
Μια, η σημαντικότερη, από όλες τις περιπτώσεις «ελεγχόμενης διαιτητικής απόδοσης», αξίζει ειδικής αναφοράς, επειδή ακουμπάει ζητήματα ευρύτερης αξιοπιστίας στο πρωτάθλημα αλλά και συμπεριφοράς απέναντι σε «ποδοσφαιριστές-συναδέλφους».
Πρόκειται για την αγωνιστική και μη (ειδικά για την δεύτερη) συμπεριφορά του κ. Δημήτρη Γιαννούλη, επαγγελματία (και ικανού) ποδοσφαιριστή, που ανήκει «στη μητρική ποδοσφαιρική εταιρεία ΠΑΟΚ» και έχει παραχωρηθεί ως δανεικός (κανείς ψόγος) «στην εταιρεία Ατρόμητος».
Αποτελεί σημαντική έκπληξη, εν έτει 2018, στο πλαίσιο της καταφανούς προόδου που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο της αγωνιστικής (και μη) συμπεριφοράς των ποδοσφαιριστών εντός του γηπέδου η εικόνα ενός «αλλόφρονος» νεαρού, που περιφέρονταν στον αγωνιστικό χώρο «με λυμένο το ζωνάρι» για καυγά, με διάθεση να προκαλέσει γενικευμένη σύγκρουση και με επιδίωξη (για να πετύχει το στόχο του) να «κόψει στη μέση» τον αντίπαλο, επαγγελματία επίσης, ποδοσφαιριστή στις περιπτώσεις που η αγωνιστική του ικανότητα δεν επαρκούσε για να ανταποκριθεί στα καθήκοντα του.
Ο κ. Γιαννούλης, κορυφαία παραφωνία στον αγώνα με τον Ολυμπιακό, παρακολούθησε από τις εξέδρες του γηπέδου της νυν ομάδας του τον αγώνα με την «μητρική εταιρεία ΠΑΟΚ», σε εφαρμογή μιας καθόλα νομότυπης και κανονιστικά προβλεπόμενης συμφωνίας των δυο εταιρειών για τους μεταξύ τους αγώνες, ώστε να καταστεί δυνατή η ολοκλήρωση της διαδικασία δανεισμού ποδοσφαιριστών από την «μητρική εταιρεία ΠΑΟΚ» στην «εταιρεία Ατρόμητος».
Από την ημέρα εκείνη και έως χθες, Κυριακή απόβραδο στο Περιστέρι, τι μεσολάβησε και εμφανίστηκε στον αγωνιστικό χώρο υποδυόμενος, με μεγάλη, ομολογώ, επιτυχία, το… δρεπανηφόρο των παλαιών ρωμαϊκών λεγεώνων; Τι, ακριβώς, επεδίωκε να υπαινιχθεί με την μη αγωνιστική συμπεριφορά του απέναντι σε συναδέλφους του, επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έστω και άλλης εθνικότητας, που βγάζουν το ψωμί τους (ή το παντεσπάνι τους ανάλογα) στο ίδιο άθλημα, άρα «απαιτούν» (και προσφέρουν) σεβασμό στην σωματική τους, τουλάχιστον, ακεραιότητα;
Τι πιστεύει, σε τελευταία ανάλυση, πως πέτυχε τελικά και πως εκτιμά πως αξιολογήθηκε η «συγκινητική» προσπάθεια που κατέβαλε να τινάξει στον αέρα έναν αγώνα, χωρίς όμως, προφανώς προς μεγάλη του στεναχώρια, να το καταφέρει;
Ο κ. Γιαννούλης είναι ευφυές άτομο, καθώς έχει αποδείξει (και χθες) πως αντιλαμβάνεται «εντολές», υπακούει σε αυτές και επιχειρεί, σκληρά, να τις υλοποιήσει. Από χθες το απόβραδο είναι σαφές πως πρέπει, πλέον, να αποκτήσει δικό του κώδικα αξιών που να τιμά την επαγγελματική του ιδιότητα και να σέβεται (την ίδια απαίτηση έχει προφανώς και ίδιος) τους συναδέλφους του.
Χρειάζεται η εξέλιξη αυτή να έχει και μια δημόσια πλευρά, που θα την επιλέξει ο ίδιος. Ταλέντο έχει και αρκετό. Δεν χρειάζεται να το καταναλώνει άσκοπα και να το επενδύει σε ενέργειες που το καταστρέφουν.