Σε εκδήλωση τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε καφετέρια της Πλατείας Πλαστήρα, όπου μιλούσε η υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου εισέβαλαν πριν λίγο μέλη του Ρουβίκωνα.
Περίπου 15 άτομα έκαναν «ντου» στην εκδήλωση πριν η υπουργός ξεκινήσει την ομιλία της, πέταξαν φέιγ βολάν, ύψωσαν πανό και αποχώρησαν.
Μετά την επιδρομή των μελών του Ρουβίκωνα οι συγκεντρωμένοι για την εκδήλωση αποχώρησαν και η εκδήλωση φάνηκε προς στιγμήν πως θα ματαιωθεί, τελικά όμως μετά από λίγη ώρα έγινε κανονικά.
Πριν από λίγο τα μέλη της οργάνωσης ανήρτησαν κείμενο στο διαδίκτυο αναφορικά με την «παρέμβαση» όπως τη χαρακτηρίζουν στην ομιλία της υπουργού Εργασίας. Σ’ αυτήν συγχαίρουν την υπουργό για την «επιτυχημένη ολοκλήρωση του τελευταίου μνημονίου», επισημαίνοντας πως τίποτα δεν τους πείθει ότι η δεξιά θα τα κατάφερνε καλύτερα.
Το κείμενό τους, έχει ως εξής:
«Μέρα με την μέρα πλησιάζουμε στο μεγάλο γεγονός, το μόνο γεγονός που νοιάζει κάθε δύναμη εξουσίας στην αστική δημοκρατία: τις εκλογές.
Πάνω απο 3 χρόνια έχουν περάσει απο τότε που ο Σύριζα, ως κοινός απατεώνας, ανέλαβε την συνέχεια της διαχείρισης των μνημονίων και της μεγάλης καπιταλιστικής επίθεσης στον κόσμο της εργασίας υποσχόμενος ότι αυτά ακριβώς θα ανασχέσει.
Τρία χρόνια που επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά μεγάλες πολιτικές αλήθειες για την κοινωνική βάση όπως το “άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς…”. Πράγματι ο κόσμος που απο το 2009 έως το 2012 πλημμύριζε δρόμους και πλατείες, που έδινε μάχες με την αστυνομία στο πεζοδρόμιο, που επιτίθονταν σε υπουργεία, που έδειχνε έμπρακτα την απέχθεια του για κάθε καθεστωτική περσόνα, ο κόσμος που άρχισε να συζητάει μεταξύ του επέλεξε όχι να συνεχίσει και να οργανώσει αυτόν τον αγώνα αλλά να καταθέσει τα νύχια και τους κυνόδοντές του στην κάλπη σε ένα χαρτί που έγραφε Σύριζα.
Ηρθε όμως η ώρα να κάνουμε ταμείο.
Οι διαδηλώσεις έπαψαν. Οι πλατείες ερήμωσαν. Στο δρόμο πλέον είναι μόνο αυτοί που είναι πάντα. Μικρές μειοψηφίες αγωνιζόμενων και πολιτικά στρατευμένων να φωνάζουν σε μια άδεια πόλη.
Ο Σύριζα είναι στην εξουσία.
Τι πετύχαμε λοιπόν; Οι μισθοί μας παραμένουν όπως τους αφήσαμε πριν τρία χρόνια. Η μαύρη, ανασφάλιστη εργασία είναι ο κανόνας. Η ελαστική ή μερική εργασία είναι η κύρια εξαίρεση. Τα σπίτια των εργατών και των χαμηλών μικροαστικών στρωμάτων είναι στο έλεος των τραπεζών. Τα νοσοκομεία δεν έχουν γιατρούς, κρεβάτια, εξοπλισμό. Χιλιάδες νέοι και νέες φεύγουν μετανάστες κι έτσι ρίχνουν την ανεργία κάτω από το 20%, στο 19%. Η τρίτη ηλικία συνεχίζει να φυτοζωεί με συντάξεις πείνας έχοντας να ταΐζει και τα άνεργα παιδιά της, ενώ σαν τον ζήτουλα παρακαλάει να μην γίνει η επόμενη μείωση των συντάξεων. Οι ΗΠΑ δημιουργούν νέες βάσεις σε όλη την Ελλάδα και δεν το κάνουν για να φέρουν συνάλλαγμα, αλλά γιατί μας ετοιμάζουν για πόλεμο στην ανατολική μεσόγειο.
Ξαναρωτάμε όλους και όλες: Τι πετύχαμε που παρατήσαμε τον δρόμο κι εμπιστευτήκαμε την κάλπη;
Τώρα που έρχονται εκλογές τα πολιτικά στελέχη του Σύριζα βγαίνουν στην ρούγα με δώρα. Μόνο που η ημερομηνία λήξης αυτών των δώρων έχει λήξει προ πολλού. Συγκεκριμένα πριν τρία χρόνια.
Να συγχαρούμε την κυρία Αχτσιόγλου για την επιτυχή ολοκλήρωση του τελευταίου μνημονίου. Τίποτα δεν μας έχει πείσει ότι η δεξιά θα τα κατάφερνε καλύτερα.
Αλλά ποιον να συγχαρούμε που μια αναστολή της μείωσης των συντάξεων, αυτών που έχουν απομείνει από τις προηγούμενες μειώσεις, κατέληξε το δόλωμα για μια νέα ανάθεση στις εκλογές;
Στην πραγματικότητα ο Σύριζα ζητάει ψήφο ως η δεξιά του 2015 για να μην έρθει η δεξιά του 2019. Η αστική δημοκρατία σέρνεται ξανά στον φυσικό βάλτο της, αυτόν του μικρότερου κακού, μετά τις θεατρικές παραστάσεις των αντιμνημονίων των διαπραγματεύσεων και των δημοψηφισμάτων. Ως φάρσα σε σχέση με άλλες εποχές, το δίπολο Σύριζα ή δεξιά είναι υπενθύμιση του τι συμβαίνει όταν παραδώσουμε τα όπλα μας στο κράτος.
Δεν έχει νόημα να απευθυνθούμε σε μία υπουργό ούτε στα πολιτικά στελέχη γύρω της. Δεν απευθυνόμαστε στο κράτος. Γιατί τελικά είναι το κράτος μαζί με το κεφάλαιο που καθορίζει την πολιτική κι όχι κάποιο κόμμα. Αν θέλουν να ψηφίσουν Σύριζα οι αστοί, η υψηλή γραφειοκρατία, οι καραβανάδες ή οι μπάτσοι τους καταλαβαίνουμε.
Η κοινωνική βάση όμως που σε αυτήν απευθυνόμαστε, πρέπει να αντιληφθεί ότι είναι πια εξευτελιστικός ο εγκλωβισμός στα διλήμματα που μας θέτει το καθεστώς με δεξιά ή αριστερή φορεσιά κάθε λίγα χρόνια. Και είναι η ώρα να στείλει ένα δυνατό σινιάλο άρνησης και αξιοπρέπειας…
Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας
Δείτε επίσης