Την άλλη Πέμπτη ο Ολυμπιακός θα βρίσκεται στη Γαλλία για να ξεκινήσει από τη Λιόν μια ακόμη περιπέτεια στη Euroleague. Αυτή που κατέκτησε τρεις φορές στο παρελθόν και διεκδίκησε ανεπιτυχώς άλλες πέντε στους τελικούς που έχασε. Βάσει της εικόνας που παρουσίασαν οι Πειραιώτες στην προετοιμασία τους όμως και με αποκορύφωμα τα όσα έγιναν στον τελικό του Gomelsky Cup, η ανησυχία είναι το επικρατέστερο συναίσθημα ενόψει των επίσημων αγωνιστικών υποχρεώσεων που έρχονται…
Κόντρα στην ΤΣΣΚΑ οι Ερυθρόλευκοι είχαν τη δυνατότητα να διαπιστώσουν σε ποιον βαθμό θα μπορούσαν να ματσάρουν την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δίχως να μπαίνει κάποιος στη διαδικασία να ζυγίσει παρουσίες, απουσίες (Σπανούλης), κουρασμένους και ανέτοιμους, το βασικό συμπέρασμα είναι αυτό που προκύπτει στο άκουσμα του τελικού σκορ: ΤΣΣΚΑ – Ολυμπιακός 91-66…
Το +25 απέχει αρκετά από τη μεγαλύτερη διαφορά που πήραν οι Ρώσοι, το 82-48 στις αρχές της τέταρτης περιόδου. Αποδίδει όμως εύγλωττα όσα μπορούν να κάνουν οι παίκτες του Ιτούδη και όσα δεν μπορούν να κάνουν – τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή – εκείνοι του Μπλατ. Από ένα σημείο και μετά προσπαθείς να καταλάβεις τι θα πρέπει να προβληματίσει περισσότερο τον κόουτς του Ολυμπιακού. Η μεγάλη ανεπάρκεια των παικτών του στην άμυνα ή η εικόνα… οικοδόμων που εμφάνισαν στην επίθεση; Δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής στον παραπάνω χαρακτηρισμό: με 36,8% στα δίποντα και 25% στα τρίποντα, τα ποσοστά παραπέμπουν σε επιδόσεις παμπαίδων και όχι αθλητών επιπέδου Euroleague.
Από την άλλη, οι Ρώσοι μπορεί με τη σειρά τους να μην έκαναν θραύση στα τρίποντα (6/22 και 27,3%), αλλά το 68,6% στα δίποντα και ειδικά η ισχύς που έδειξαν κοντά στο καλάθι δικαιολογεί και με το παραπάνω την έκταση που πήρε το σκορ και η τελική διαφορά. Το να μπεις στη διαδικασία να κάνεις οποιαδήποτε κριτική σε ένα τέτοιο ματς μάλλον δεν έχει νόημα. Ίσως μεγαλύτερη σημασία θα είχαν οι δικαιολογίες που θα μπορούσαν να επικαλεστούν οι Πειραιώτες.
Ότι είναι μια σχεδόν ολοκαίνουργια ομάδα, ότι ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ο Μιλουτίνοφ και ο Κουζμίνσκας επέστρεψαν πριν λίγες μέρες από το Παγκόσμιο της Κίνας, ότι ο Μπόλντγουιν (που έπαιξε επτά λεπτά σήμερα βάζοντας δυο βολές) δεν έχει ρυθμό, ότι ο Βεζένκοφ (που ήταν αξιοπρεπέστατος στο ξεκίνημα) επανέρχεται από μεγάλο διάστημα αποχής, ότι ο Σπανούλης έμεινε στον πάγκο. Όλα αυτά βεβαίως ήταν γνωστά πριν την έναρξη του αγώνα. Όπως γνωστό είναι ότι ενδεχομένως να υπάρξουν αγώνες που ο αρχηγός μπορεί να τους χάσει κατά τη διάρκεια της σεζόν.
Ο χρόνος περνά γρήγορα και οι δικαιολογίες δεν θα έχουν κανένα νόημα σε μερικές εβδομάδες από σήμερα. Εννοείται ότι ο Ολυμπιακός κάνει ένα νέο ξεκίνημα, όπως εννοείται και ότι ο κόσμος του θα έπρεπε να έχει δείξει από την πρώτη στιγμή (στο φιλικό με τον Ερυθρό Αστέρα) την απόλυτη στήριξή του στην ομάδα. Δυστυχώς, ο Έλληνας οπαδός δεν έχει μάθει να ταυτίζεται περισσότερο με τον σύλλογο, το σήμα και τη φανέλα απ’ ό,τι με τη νίκη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν οι Ερυθρόλευκοι δε δώσουν σαφή δείγματα βελτίωσης στη συνέχεια, θα απομείνουν με λίγους και εκλεκτούς. Οι υπόλοιποι θα έχουν ήδη ξεχάσει τα βαρύγδουπα λόγια στα πληκτρολόγια και θα αρχίσουν να ψάχνουν υπαίτιους: παίκτες, προπονητή, διοίκηση και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.
Όσο λοιπόν δεν έχει νόημα να εξηγείς καθημερινά γιατί οι οπαδοί του Ολυμπιακού θα έπρεπε ειδικά φέτος να στηρίξουν την ομάδα με όλο τους το είναι, άλλο τόσο δεν έχει νόημα και να υπενθυμίζεις ότι αυτή η ομάδα δεν ξεκινά για να μπει στο φάιναλ φορ, αλλά για να βρει τον δρόμο της πρωτοπορώντας σε αχαρτογράφητα νερά, όπως έχει δηλώσει ο Μπλατ προ καιρού. Η κριτική θα γίνεται σε κάθε παιχνίδι και θα είναι σκληρή όταν και όποτε χρειάζεται. Δικαίωμα σε αυτήν όμως θα έχουν κυρίως όσοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κατανοούν την περίσταση και στηρίζουν τον σύλλογο που (υποτίθεται ότι) αγαπούν…
