8 Φεβρουαρίου 1981. Μια ημερομηνία που έχει μείνει χαραγμένη στην ιστορία του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου, καθώς πρόκειται για το πιο τραγικό δυστύχημα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. 21 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και 54 τραυματίστηκαν, και όλα αυτά για να πανηγυρίσουν με τα ινδάλματά τους. Ή μάλλον όχι όλοι, καθώς μέσα στους νεκρούς υπήρχε και ένας οπαδός της ΑΕΚ. Βέβαια αυτό έχει μικρή σημασία.
Είναι η μόνη μέρα που οι οπαδικές διαφορές αμβλύνονται, καθώς ακόμα και οι πιο «άρρωστοι» οπαδοί σέβονται τους νεκρούς και σιωπούν. Έστω και για μια ημέρα. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής. Ωστόσο ακόμα μεγαλύτερης σημασίας είναι για τους οικείους των θυμάτων, που δεν τους ξαναείδαν ποτέ. Το FWS σας υπενθυμίζει όσα έγιναν εκείνες τις ημέρες, καθώς συμπληρώνονται 40 χρόνια από την μαύρη εκείνη ημέρα.
Το χρονικό
Ο Ολυμπιακός υποδεχόταν την ΑΕΚ σε ένα ντέρμπι κορυφής για την 20η αγωνιστική του πρωταθλήματος. Οι Ερυθρόλευκοι είναι δύο πόντους μπροστά από την Ένωση, και ήθελαν πάση θυσία τη νίκη για να αυξήσουν τη διαφορά αλλά και για επίδειξη ισχύος. Το ντέρμπι μόνο ντέρμπι δεν ήταν. Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε κατά κράτος, δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στους παίκτες της ΑΕΚ, κάτι που αποτυπώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο.
Τα γκολ των Γαλάκου (30′, 53′, 84′), Κουσουλάκη (68′), Ορφανού (75′) και Βαμβακούλα (80′) διαμόρφωσαν το τελικό σκορ. Λίγο πριν τη λήξη της αναμέτρησης, οι οπαδοί που ήταν στην Θύρα 7 έφυγαν τρέχοντας για την Θύρα 1 για να πανηγυρίσουν από κοντά με τους παίκτες του Ολυμπιακού στα αποδυτήρια. Κάποιους από τους οπαδούς τρέχοντας γλίστρησε και παρέσυρε όσους ήταν εκεί. Εκεί ήταν η αρχή του τέλους…
Ένα δυστύχημα που θα μπορούσε να αποφευχθεί
Οι υπεύθυνοι δεν άνοιξαν τις πόρτες και μοιραία συνέβη ότι συνέβη, καθώς όσοι έρχονταν τρεχάτοι για να πανηγυρίσουν δεν είχαν εικόνα για το τι γίνεται μπροστά, λόγω της διαμόρφωσης του χώρου. Όταν συνειδητοποιούσαν τι συνέβη ήταν αργά, και μοιραία γινόντουσαν μέρος του ανθρώπινου κουβαριού. Άρχισε να προκαλείται μεγάλος συνωστισμός και πολλοί να παθαίνουν ασφυξία. Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του (τότε) 18χρονου Ηλία Λύτρα: «Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Όταν έφτασα όμως στα τελευταία σκαλοπάτια, γλίστρησα και έπεσα. Πριν καταλάβω καλά-καλά τι έγινε άρχισαν να πέφτουν πάνω μας ένας, δύο, τρεις, δέκα, εκατό..»
Η αστυνομία κατάφερε να ξηλώσει ένα τουρνικέ, μετά από λίγα λεπτά προκειμένου να βγουν κάποιοι άνθρωποι. Δεκαεννέα άνθρωποι δεν τα κατάφεραν. Αργότερα ένας θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο Τζάνειο, το οποίο είχε γεμίσει από τραυματίες από τα όσα έγιναν στο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Έξι μήνες μετά καταλήγει και ο τελευταίος, ο οποίος βρισκόταν σε κώμα όλο αυτό το διάστημα.
Για το συγκεκριμένο σημείο είχαν προειδοποιήσει οι ιθύνοντες, καθώς ήταν άσχημα κατασκευασμένο το γήπεδο, και υπήρχαν κίνδυνοι. Άλλωστε είχαν γίνει αντίστοιχα περιστατικά κατά σύμπτωση μήνα Φεβρουάριο, τα οποία είχαν μόνο τραυματίες. Πρόκειται για τα παιχνίδια Ολυμπιακός – Άγιαξ 1-2 (14/02/1973) όπου 34 άνθρωποι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο λόγω τραύματος, και στο Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ 1-2, όπου τραυματίστηκαν 10 άνθρωποι. Οι θαμώνες της «7» γνώριζαν και άλλα περιστατικά, τα οποία δεν πήραν διαστάσεις λόγω μικρού αριθμού τραυματιών.
Οι ευθύνες για το δυστύχημα και η θέση της πολιτείας
Η στήριξη της πολιτείας ήταν άμεση, αλλά όπως αποδείχθηκε ανούσια. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι καταφθάνουν στο Τζάνειο και ενημερώνουν συνεχώς τον πρωθυπουργό Γιώργο Ράλλη, αλλά και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωσταντίνο Καραμανλή, ενώ η τηλεόραση διακόπτει τη ροή προγράμματος για να ενημερώσει για τα γεγονότα και να παίζει σοβαρή μουσική.
Οι συγγενείς των θυμάτων ήθελαν να αποδοθούν ευθύνες για τους λόγους που οι άνθρωποί τους δεν επέστρεψαν ποτέ στο σπίτι μετά το ματς. Η ετυμηγορία της ελληνικής δικαιοσύνης είναι το λιγότερο εξοργιστική. Οι πέντε φύλακες της Θύρας 7 καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε 10 χρόνια φυλάκισης, ωστόσο αθωώθηκαν στο Τριμελές Εφετείο Πειραιά πέντε χρόνια μετά (1986), καθώς οι κατηγορίες μετατράπηκαν σε πλημμελήματα, επομένως το αδίκημα παραγράφηκε. Δεν δικαιώθηκαν ποτέ οι ψυχές αυτές για τον άδικο χαμό τους, με ευθύνη της ελληνικής δικαιοσύνης.
Μια παρηγοριά που άφησε το συγκεκριμένο συμβάν είναι η υιοθέτηση μιας πολιτικής για την ομαλή αποχώρηση των οπαδών από τα γήπεδα. Δεκαπέντε με είκοσι λεπτά πριν τη λήξη της αναμέτρησης, οι πόρτες ανοίγουν, προκειμένου όποιος επιθυμεί να μπορεί να αποχωρήσει.
Από τις ενέργειες που ήταν άξιες θαυμασμού είναι το γεγονός ότι για κάποια χρόνια μέρος των εσόδων των εισιτηρίων πήγαινε για την ενίσχυση των οικογενειών των θυμάτων. Κάθε χρόνο (όπως φυσικά φέτος) σύσσωμη η οικογένεια του Ολυμπιακού δίνει το παρών στο ετήσιο μνημόσυνο υπέρ των θυμάτων της Θύρας 7, στο μνημείο που χτίστηκε στη μνήμη τους στο Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Τα 21 θύματα:
Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)
Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
Νίκος Φίλος (19 ετών)
Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
Βασίλης Μάχας (20 ετών)
Ευστράτιος Πούπος (20 ετών)
Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)
Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
Κώστας Μπίλας (28 ετών)
Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
Δημήτριος Αδαμόπουλος (40 ετών)
Εδώ ο φόρος τιμής της οικογένειας του Ολυμπιακού στα θύματα της Θύρας 7:
Δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ! / Never Forgotten!#Olympiacos #NeverForgotten1981🌹 #Gate7 pic.twitter.com/5fgjeNJqtn
— Olympiacos FC (46🏆) (@olympiacosfc) February 7, 2021
Για πάντα στις καρδιές μας! / Forever in our hearts!#Olympiacos #NeverForgotten1981🌹 #Gate7 pic.twitter.com/LNx8lSrVVu
— Olympiacos FC (46🏆) (@olympiacosfc) February 7, 2021
Φόρος τιμής στη μνήμη των θυμάτων της Θύρας 7#Olympiacos #Gate7 #NeverForgotten1981🌹 #Piraeus #Anniversary #Marinakis pic.twitter.com/Q8cEg8TjDj
— Olympiacos FC (46🏆) (@olympiacosfc) February 7, 2021