Μια συγκλονιστική και συνάμα διαφορετική εξομολόγηση έκανε ο Πέδρο Μαρτίνς σε συνέντευξη που παραχώρησε σε Μέσο της πατρίδας του και συγκεκριμένα στο «Tribuna Expresso». Ο Πορτογάλος μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, αλλά και τις απώλειες που τον συγκλόνισαν…
Αναλυτικά όσα είπε για:
Tην οικογένεια του: «O πατέρας μου πέθανε πριν από 14 χρόνια και τον επόμενο χρόνο πέθανε και ο αδερφός μου. Παίρνω χάπια για τη χοληστερίνη και μερικές φορές παίρνω ασπιρίνη. Ελέγχω τα πάντα σε ό,τι έχει να κάνει την υγεία μου (σε ερώτηση για το ιατρικό ιστορικό της οικογενείας). Ο πατέρας μου δούλευε σε μια μεγάλη εταιρία, πριν ανοίξει δικό του συνεργείο. Ήταν μηχανικός αυτοκινήτων. Δούλευε σε μια μεγάλη εταιρία (Arrifana) που τώρα έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Η μητέρα μου είχα ένα μεγάλο μαγαζί. Αυτό το μαγαζί ήταν το σπίτι μας.
Πουλούσε ρούχα, αλεύρι, λίγο από όλα. Όταν γεννήθηκε, η μητέρα μου εξυπηρετούσε πελάτες και ξαφνικά πήγε στο μαιευτήριο. Στα τρία πρώτα χρόνια της ζωής μου ζούσαμε στο μαγαζί. Ο πατέρας μου όταν τελείωνε τη δουλειά ερχόταν σπίτι. Είχε ένα μικρό αυτοσχέδιο γκαράζ δίπλα, όπου επιδιόρθωνε ποδήλατα, μηχανάκια κι αυτοκίνητα. Είχε ανταλλάγματα και εξουσιοδότηση από Nissan, Honda, Subaru και Kia».
Την παιδική του ηλικία: «Ήμουν ήσυχο παιδί. Μόνο όταν έβλεπα την μπάλα, έτρεχα να παίξω. Δεν έκανα ποτέ κοπάνα από το σχολείο. Είχα μεγάλο σεβασμό. Υπήρχαν στιγμές που μου άρεσε το σχολείο, άλλες όχι. Στο δημοτικό δεν μου άρεσε, αλλά στο λύκειο ναι».
Την πρώτη του επαφή με το ποδόσφαιρο: «Ο πατέρας μου ήταν στη διοίκηση της Φειρένσε από το 1976 έως το 1978 και κάθε μέλος της διοίκησης τότε, έπαιρνε μαζί του στα εκτός έδρας παιχνίδια των κοντινών αποστάσεων και τα παιδιά στα ματς. Θυμάμαι να είμαι 5-6 ετών και να μπαίνω στ’ αποδυτήρια, να μυρίζω τον ιδρώτα των παικτών, να βλέπω τους τερματοφύλακες να προθερμαίνονται στ’ αποδυτήρια. Θυμάμαι πολύ καλά αυτές τις στιγμές. Έβλεπα ποδόσφαιρο. Ήμουν οπαδός της Φεϊρένσε μικρός. Θυμάμαι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984. Χάσαμε, ήμουν 14 ετών και έκλαιγα. Έκλαιγα γιατί έπρεπε να φθάσουμε στον τελικό, το άξιζε εκείνη η ομάδα».
Τη σχέση του με το σχολείο: «Σταμάτησα το σχολείο στα 16 μου. Σκέφτηκα τι θα κάνω τώρα; Πάντα έλεγα ότι θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής. Ζούσα μέσα στ’ αυτοκίνητα, τα αδέρφια μου δούλευαν στον πατέρα μου, ο καθένας είχε τη ζωή του. Εγώ πάντα έλεγα ότι δεν μου άρεσαν τ’ αυτοκίνητα, ήθελα να κάνω επαγγελματική καριέρα στο ποδόσφαιρο. Μόλις σταμάτησα το σχολείο, πήγα για έξι μήνες στο συνεργείο του πατέρα μου. Αλλά κατάλαβα, ότι δεν έκανα για εκεί…»
Την αποτυχημένη απόπειρα στο συνεργείο: «Κρατούσα τα λογιστικά, τα έμαθα μέσα σε πολύ λίγο χρόνο. Ήμουν υπεύθυνος ταμείου, αυτός που έπρεπε να πηγαίνει στην τράπεζα. Απογοητεύτηκα όταν του έλεγα στον πατέρα μου ότι δεν μου αρέσει από μικρός. Δεν μου το είπε ποτέ, ούτε αυτός, ούτε η μητέρα μου, αλλά μετά από καιρό νομίζω θα αισθάνθηκε υπερηφάνεια».
Το πρώτο του συμβόλαιο: «Το πρώτο μου συμβόλαιο ήταν ημιεπαγγελματικό στα 16 μου. Ξεκίνησα ως επιθετικός στις ακαδημίες. Με το χρόνο γύρισα πιο πίσω, αλλά όταν έπρεπε να σκοράρουμε περνούσα ξανά στην κορυφή της επίθεσης. Με ζήτησαν από τις ακαδημίες της Σπόρτινγκ. Ήταν να μπω στις ακαδημίες, αλλά πήγαν για ένα τουρνουά στην Ισπανία και δεν ήθελα. Δεν προσαρμόστηκα. Είχα και μία σχέση εκείνη την περίοδο και έπαιξε το ρόλο της. Γνώρισα τη γυναίκα μου. Με τη Λίνα είμαι από το Λύκειο.
Ήξερα ότι δεν ήταν η στιγμή τότε. Ότι η ιστορία μου θα έχει μια διαφορετική αρχή. Λειτουργώ πολλές φορές με το ένστικτο. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνω γιατί πήρα αυτή την απόφαση, αλλά καταλαβαίνω το γιατί αργότερα.
Ακόμη και σήμερα, πρέπει να πάρω μια απόφαση μέσα σε ένα ή δυο λεπτά. Τη λαμβάνω με βάση το ένστικτο και μετά παίρνω τις απαντήσεις γιατί αποφάσισα έτσι. Αλλά, όπως σου είπα θα πήγαιναν για τουρνουά στην Ισπανία και δεν ήθελε.
Είκοσι δύο χιλιάδες πεντακόσιες εσκούδος (112,50 ευρώ) ήταν το πρώτο μου συμβόλαιο. Υπέγραψα το συμβόλαιο και μετά από λίγο άρχισα να παίζω για την πρώτη ομάδα. Δεν θυμάμαι τι έκανα με τα πρώτα μου χρήματα. Ίσως ν’ αγόρασα κάποια παπούτσια ποδοσφαίρου».
Τις πρώτες του εξόδους από το σπίτι για διασκέδαση: «Πρώτη φορά βγήκα από το σπίτι μου για να πιω κάτι τη νύχτα στα 16 μου χρόνια. Πάντα σεβόμουν όμως τα ωράρια. Δεν έγινα χάλια, αν και υπήρχαν στιγμές που αργούσα να επιστρέψω. Το μόνο βράδυ που δεν κοιμήθηκα ήταν παραμονή ενός παιχνιδιού ακαδημιών. Ήταν η παραμονή του γάμου του αδελφού μου».
Το πρώτο του ματς, την αγωνία και τα γούρια: «Έτρεμαν τα πόδια μου πριν από το πρώτο ματς. Χάναμε 1-0 όταν μπήκε και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να σουτάρω από μακριά. Η μπάλα κόντραρε και στην αντεπίθεση δεχθήκαμε το 2-0. Δεν είχα ποτέ γούρια. Μερικές φορές όταν κερδίζουμε μπορεί να φορέσω το ίδιο μπουφάν, αλλά τίποτα περισσότερο από αυτό».
Τη γέννηση του γιου του: «Στην προετοιμασία με την Φειρένσε όταν τελείωσε η προπόνηση το πρωί, μου είπαν: “Κοίτα, ο γιος σου γεννήθηκε”. Δεν το περιμέναμε γιατί εκείνη τη μέρα η Λίνα είχε πάει για ραντεβού ρουτίνας στον γιατρό. Δεν περιμέναμε να γίνει τότε. Είχαμε τρεις ή τέσσερις ημέρες ακόμη. Ήταν απίστευτη χαρά, αλλά και ένα μεγάλο βάρος στους ώμους. Μια αίσθηση ευθύνης. Τώρα το παιδί εξαρτάται από μένα σκέφτηκα, τώρα πρέπει να είμαι ο προστάτης του».
Την εθνική Πορτογαλίας: «Το ντεμπούτο μου ήταν στην Ιρλανδία και ήμουν πολύ ευχαριστημένος από όλους. Ο Φίγκο ήταν ένας εξαιρετικός αρχηγός. Κλήθηκα δύο φορές. Στον ένα αγώνα έπαιξα, στον άλλο όχι. Δεν κλήθηκα ξανά επειδή υπήρχαν καλύτεροι από μένα σε αυτή τη θέση. Πάουλο Σόσα, Παουλίνο Σάντος, Πάουλο Μπέντο. Αλλά δεν έχω καμία απογοήτευση στη ζωή μου για την επιλογή, ζω καλά με αυτό. Οι αποφάσεις είναι αποφάσεις».
Το αν υπάρχουν κλίκες σε μια ποδοσφαιρική ομάδα: «Είχα δυσκολία να καταλάβω τις υποομάδες μέσα στην ομάδα όταν ήμουν στη Φεϊρένσε. Αλλά είναι φυσιολογικό. Οι Βραζιλιάνοι κάνουν παρέα με τους Βραζιλιάνους, οι Πορτογάλοι με τους Πορτογάλους, οι παλιοί με τους παλιούς. Είναι φυσιολογικό, δεν σημαίνει ότι υπάρχουν κλίκες. Οι υποομάδες θα υπάρχουν, αλλά μπροστά το κοινό καλό η ομάδα πρέπει να ενώνεται».
Το πρώτο του επιχειρηματικό βήμα: «Είχα μια ιταλική αθλητική μάρκα την Kronos μαζί με τον Πάουλο Άλβες. Ξεκινήσαμε με μαγαζιά μικριά, αλλά μετά προέκυψαν προβλήματα και την πουλήσαμε στον όμιλο Sonae».