Άξιος συνεχιστής της βαριάς… κληρονομιάς που παρέλαβε από τους προκατόχους του ο διαιτητής Παναγιώτου, συνεχίζει το δύσκολο έργο της «προστασίας» τους Παναθηναϊκού από τις κακοτοπιές.
Ο Πατρινός φύλακας-άγγελος των πρωταθλητών, σε κάθε τους βήμα, ήταν και πάλι εκεί για να τους οδηγήσει εκ του ασφαλούς σε μια ακόμη νίκη. Έχει πάρει… εργολαβία την ομάδα του τριφυλλιού, άλλωστε, από το Nick Galis Hall θα έλειπε;
Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας τα σφυρίγματα του κατά τεκμήριο πιο σταθερού «παίκτη» του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια, δεν ξέραμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε. Από τη μία ο «δόλιος» ο Άρης, να παλεύει κόντρα σε όλες του τις δυνάμεις κι από την άλλη ο Παναγιώτου και η παρέα του, όχι απλά να μην σέβονται τον κόπο και την ιστορία του, όχι απλά να τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα, αλλά να κάνουν κανονική επίδειξη δύναμης. Έτσι, γιατί μπορούν στο πιο σάπιο σύστημα που κατέγραψε ποτέ το παγκόσμιο μπάσκετ να τραβούν το σχοινί όσο θέλουν.
Με το που πλησίασαν οι γηπεδούχοι στους 5 σήμανε γενικός συναγερμός. Ανύπαρκτο φάουλ του Φλιώνη στον Λοτζέσκι και βολές για να ξεμπλοκάρει ο ΠΑΟ που τα έχει σπάσει σε 6 λεπτά και να πάρει μία ασφάλεια στο σκορ. Φυσικά το φάουλ του Παπαπέτρου στη συνέχεια δεν δίνεται και καπάκι… ο Λάνγκφορντ στις βολές για το κερασάκι στην τούρτα. Καλά, ειδικά ο τρόπος που πατρικά αγκάλιασε τον Λάσμε και τον οδήγησε στον πάγκο μετά το αντιαθλητικό, ώστε να τον γλιτώσει από την αποβολή, ήταν μια πολύ δυνατή… συναισθηματικά στιγμή. Θα πρέπει να προταθεί για το βραβείο fair play στο τέλος της σεζόν. Είπαμε όμως η κληρονομιά (αγγλιστί… legacy) είναι βαριά και απαιτεί δουλειά πολλή για να φανείς αντάξιος της. Κι ο Παναγιώτου την ιδρώνει τη φανέλα…