Τι ωραία που είναι όταν οι αγώνες, οι νίκες και οι τίτλοι κρίνονται στους αγωνιστικούς χώρους. Συνήθως, κερδίζει η καλύτερη ομάδα και ο ανώτερος Ολυμπιακός ήταν εντυπωσιακός σε άμυνα και επίθεση στην τέταρτη περίοδο και με επιμέρους σκορ 23-6 «ισοπέδωσε» τον Παναθηναϊκό, κατακτώντας το 10ο Κύπελλο της ιστορίας του, με «μπροστάρηδες» τους εκπληκτικούς Ντόρσεϊ, Βεζένκοφ, Γουόκαπ και ΜακΚίσικ.
Δεν πρέπει, όμως, να σταθούμε καθόλου στο αγωνιστικό κομμάτι. Ο Ολυμπιακός είχε το «πρέπει», την πίεση, το άγχος. Όλα αυτά επηρέασαν την απόδοση της ομάδας στα πρώτα 30 λεπτά, αλλά οι συγκεκριμένοι παράγοντες είχαν φανεί από τον ημιτελικό κόντρα στην ΑΕΚ. Το βάρος για την κατάκτηση του τροπαίου ήταν μεγάλο, ίσως και δυσβάσταχτο.
Δεν ήταν ένας απλός τελικός Κυπέλλου Ελλάδας, αλλά κάτι πολύ περισσότερο για την οικογένεια του Θρύλου. Στον αγώνα-σύμβολο της νέας εποχής στο ελληνικό μπάσκετ, ο Ολυμπιακός έπρεπε να δικαιωθεί για την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλε προκειμένου να επέλθει η κάθαρση στο ταλαιπωρημένο αυτό άθλημα. Όχι, δεν έχουν αλλάξει όλα. Όχι, το απόστημα δεν έχει σπάσει ολοκληρωτικά. Κάποια απομεινάρια υπάρχουν ακόμα, αλλά είναι έτσι όπως τα χαρακτήρισα: απομεινάρια. Ξέρουν και οι ίδιοι ότι έχουν τελειώσει.
https://athlosnews.gr/i-kalyteri-ekdikisi-einai-na-mi-moiaseis-ston-echthro-sou/
Ωστόσο, είναι εμφανές ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει: Βασιλακόπουλος, τέλος. Αναστόπουλος, Μάνος, Παναγιώτου, τέλος. Γιαννακόπουλος, τέλος. Ο καλύτερος θα κερδίζει. Η ανώτερη ομάδα θα επιβραβεύεται. Διαιτητικά λάθη θα γίνονται, αλλά θα είναι ανθρώπινα και με τα ίδια κριτήρια και για τις δύο ομάδες. Δεν θα προκαλείται πια το κοινό αίσθημα. Δεν θα υποτιμάται απροκάλυπτα η νοημοσύνη μας. Ό,τι ήξεραν να το ξεχάσουν. Για την ακρίβεια, ήδη, το έχουν ξεχάσει. Προφανώς, θα έρθουν και ήττες, αλλά οι Ερυθρόλευκοι γνωρίζουν, πλέον, ότι η τράπουλα δεν είναι σημαδεμένη. Η Θεία Δίκη έκανε την εμφάνισή της και ο Ολυμπιακός πήρε αυτό που άξιζε και για τις θυσίες, τις οποίες έκανε.
Πέρασαν τρία χρόνια και μία εβδομάδα από την ιστορική 13η Φεβρουαρίου του 2018, όταν είπαμε με ένα στόμα, μία φωνή, πως δεν πάει άλλο. Τέρμα. Ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος πήραν μία απόφαση-σταθμό και τα εκατομμύρια των φιλάθλων του Ολυμπιακού στάθηκαν δίπλα τους από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς δεύτερη σκέψη. Το #mexritelous τηρήθηκε κατά γράμμα και η ομάδα παρέμεινε ανταγωνιστική, την ώρα που ο αντίπαλος καταρρέει σαν χάρτινος πύργος εντός και εκτός γηπέδων, όντας ένα ακυβέρνητο καράβι.
Κάπως έτσι, άλλαξε η ιστορία. Η νέα εποχή στο ελληνικό μπάσκετ ήρθε με την υπογραφή του ενδοξότερου ελληνικού συλλόγου. Δεν ήταν εύκολο το διάστημα που μεσολάβησε. Κάθε άλλο. Ο Ολυμπιακός κατόπιν δικής του απόφασης δεν συμμετείχε στις διοργανώσεις-παρωδία, του Πρωταθλήματος και του Κυπέλλου, γνωρίζοντας εξ αρχής ότι κάθε δύσκολη απόφαση έχει και τις επιπτώσεις της. Η ομάδα δεν διεκδίκησε τους τίτλους των τριών τελευταίων σεζόν εντός συνόρων, ενώ έχασε και χρήματα όπως για παράδειγμα από το τηλεοπτικό συμβόλαιο για τους αγώνες του Πρωταθλήματος. Δεν είναι και ό,τι πιο διαχειρίσιμο συναισθηματικά να βλέπεις «αποκαμωμένες» ομάδες (χωρίς προοπτική) να κερδίζουν με το στανιό το Λαύριο και τον Προμηθέα και να πανηγυρίζουν, την ώρα που σε διάρκεια (και όχι μία στο τόσο) δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι σε όλα τα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα.
Τρία χρόνια και μία εβδομάδα μετά, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος είναι ακόμα εδώ. Και είδαν τον αγώνα τους να δικαιώνεται με τον πιο υπερήφανο και αξιοκρατικό τρόπο που υπάρχει. Τα έβαλαν με ένα ολόκληρο σύστημα, που επί 25 ολόκληρα χρόνια έκανε το άσπρο-μαύρο υπέρ μιας συγκεκριμένης ομάδας στο ελληνικό μπάσκετ. Λοιδορήθηκαν γιατί έχαναν τίτλους (επειδή έτσι πρόσταζε το «σύστημα») και χρήματα και επειδή η μόνη επιθυμία τους ήταν οι αγώνες να παίζονται στα γήπεδα επί ίσοις όροις.
Οι πρόεδροι της ΚΑΕ Ολυμπιακός από την πρώτη ημέρα ενασχόλησής τους με την ομάδα μέχρι και σήμερα, έχουν ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο. Από το 2004 μέχρι σήμερα, επένδυσαν, επένδυσαν, επένδυσαν. Σε παίκτες και προπονητές. Δεν κατέφυγαν ποτέ σε άλλες μεθόδους. Με συνολική επένδυση άνω των 300 εκατομμυρίων ευρώ, δεν έχουν κατακτήσει με την ομάδα τους τίτλους που άξιζαν, αλλά δεν τούς έχουν πάρει και τα χρόνια. Η νέα εποχή θα είναι δίκαιη και θα φέρει πίσω όσα μάς στέρησαν οι καταστροφείς του ελληνικού μπάσκετ. Η καταμέτρηση της νέας εποχής μόλις άρχισε… H ευλογημένη και υπερήφανη Κυριακή, της 20ής ημέρας του Φλεβάρη του 2022, θα έχει και συνέχεια. Η τάξη θα αποκατασταθεί, η Δικαιοσύνη είναι και θα παραμείνει αμείλικτη.
Τρία χρόνια και μία εβδομάδα μετά, ο Αναστόπουλος, ο Μάνος, ο Παναγιώτου, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι αυτής της απαίσιας διαιτητικής φουρνιάς, που μάς έσπαγαν τα νεύρα τόσα χρόνια, είδαν το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός από την τηλεόραση. Οι δύο από τους τρεις, δεν σφυρίζουν καν. Ο τρίτος (Μάνος) σφυρίζει τον Κολοσσό και τη Λάρισα. Υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση για τον Ολυμπιακό από το γεγονός ότι αυτοί οι τύποι, πλέον, έχουν τη σφυρίχτρα για άλλη χρήση;
ΥΓ1: Το τρίποντο του Τάιλερ Ντόρσεϊ με τη λήξη του χρόνου της επίθεσης στο 37′, όταν το σκορ έγινε 67-73, έκανε τη διαφορά στο φινάλε. Ο ομογενής σούτινγκ γκαρντ είναι το κομμάτι του παζλ που έλειπε τα προηγούμενα χρόνια. Σουτέρ ολκής. Ωστόσο, το μομέντουμ του τελικού άλλαξε στο 30′, στο κομβικό τρίποντο του Γουόκαπ για τη μείωση της διαφοράς σε μονοψήφιο αριθμό (65-58). Αυτά τα σουτ τα έβαζε στη Ζαλγκίρις, μπορεί να το κάνει και στον Ολυμπιακό, ξέχωρα από την αμυντική διάσταση και τη δημιουργία που δίνει στο παιχνίδι της ομάδας.
ΥΓ2: Δεν έχω σε καμία εκτίμηση την ελληνική διαιτησία, αλλά οφείλω να καταγράψω πως ο Γιάννης Φούφης παρέδωσε μαθήματα αμερόληπτης διαιτητικής αντιμετώπισης στον τελικό. Αυτός ο διαιτητής για δύο χρόνια βρέθηκε εκτός αγώνων στην Ελλάδα, καθώς δεν ήταν αρεστός στην προηγούμενη διοίκηση της ΕΟΚ, τον Βασιλακόπουλο και την… παρέα του. Ο συγκεκριμένος ρέφερι, άλλωστε, δικαιώθηκε στην αγωγή του (όπως και ο Σπύρος Γκόντας) έπειτα από δικαστική απόφαση, καθώς ο αποκλεισμός τους τη διετία 2016-2018 κρίθηκε παράνομος και καταχρηστικός. Αμφότεροι, εκτός από την ηθική δικαίωση, θα λάβουν και αποζημίωση για τα χρήματα που έχασαν και την ηθική βλάβη που υπέστησαν. Δεν είναι υπέροχο, λοιπόν, που οι Παναθηναϊκοί σκούζουν για τον Φούφη; Φοβερό! Η μεγαλύτερη παράγκα στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού «γκρεμοτσακίστηκε» και, πλέον, το παιχνίδι παίζεται στα ίσα. Ξύδι.
ΥΓ3: Η παροιμία «πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του» είχε την… τιμητική της σε αυτόν τον τελικό. Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, πάντως, οι ελεύθερες βολές φαίνεται πως δεν θα τον εγκαταλείψουν ποτέ. Θα είναι πάντα εκεί να τον συνοδεύουν. Σε ολόκληρο το τέταρτο δεκάλεπτο, δεν πέτυχε ούτε ένα καλάθι εντός πεδιάς και βρήκε πόντους μόνο με ελεύθερες βολές, μετρώντας 6/8 και σκοράροντας για πρώτη φορά περίπου επτάμισι λεπτά μετά την έναρξη της τελευταίας περιόδου. Οι Πράσινοι πόνταραν στα σουτ-«προσευχή» του Νέντοβιτς, ο οποίος είχε 19 πόντους στο πρώτο ημίχρονο με 5/11 προσπάθειες, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο είχε 0/10 σουτ και τέσσερις πόντους από βολές.
ΥΓ4: Θα ακολουθήσει άμεσα και δεύτερο μέρος σχολιασμού της τεράστιας επιτυχίας του Ολυμπιακού. Γιατί αυτό το Κύπελλο είναι σημαδιακό και έρχεται να μας υπενθυμίσει τι στέρησαν όλα αυτά τα χρόνια από τους Ερυθρόλευκους με χυδαίο τρόπο, παραχαράσσοντας την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και όχι μόνο…
