Το βράδυ της Κυριακής, ο Ολυμπιακός κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδας για 10η φορά στην ιστορία του. Καμιά άλλη κατάκτηση όμως δεν μοιάζει με την τωρινή. Η ολοκαίνουργια κούπα της νέας ΕΟΚ, αυτή που θυμίζει την… κολυμπήθρα του Ευρωμπάσκετ μέσα στην οποία βαφτίστηκε μπασκετικά μια ολόκληρη χώρα το 1987, βρήκε τον πρώτο της κάτοχο στο πρόσωπο του Ολυμπιακού.
Για τους συμβολισμούς αυτής της κατάκτησης μπορούμε να μιλάμε ώρες, μέρες, εβδομάδες ολόκληρες. Σαν κι αυτές που πέρασαν βασανιστικά για τον οργανισμό του μπασκετικού Θρύλου από τη βραδιά που οι πρόεδροί του αποφάσισαν να σπάσουν οριστικά το θανατηφόρο απόστημα του ελληνικού μπάσκετ.
Πολλοί ήταν κι εκείνοι που πίστεψαν και πιστεύουν ακόμη πως η απόφαση για την ιστορική αποχώρηση από το ΟΑΚΑ το βράδυ της 13ης Φεβρουαρίου 2019 ήταν εύκολη. Ότι ήταν η «εύκολη λύση» προκειμένου να αποφευχθεί ένας διασυρμός, ο οποίος ήταν καλά προσχεδιασμένος κατά παραγγελία του «αφεντικού». Εκείνο το βράδυ, ο Ολυμπιακός φαινόταν στημένος στο απόσπασμα, όπου θα δεχόταν τη χαριστική βολή μετά απ’ όσα είχαν προηγηθεί με τη διαρροή του περιβόητου ηχητικού.
Η ιστορία απέδειξε πως μέσα σε λίγα λεπτά προκλήθηκε το μεγαλύτερο plot twist στα χρονικά του ελληνικού αθλητισμού. Με κάποιον μαγικό τρόπο, που συμβολικά πυροδοτήθηκε από τα διάσημα φιλάκια του Χρήστου Μπαφέ προς κομισάριους, γραμματείς και Φαρισαίους, τη θέση των υποψήφιων θυμάτων στο ικρίωμα πήραν οι επί σειρά ετών θύτες τους και υπαίτιοι για τον κατά συρροή βιασμό του αθλήματος.
Τρία χρόνια μετά, τίποτε δεν είναι το ίδιο. Οι δυνάστες του ελληνικού μπάσκετ βρίσκονται εγκλωβισμένοι κάπου μεταξύ χλεύης και λήθης, παρακαλώντας την τύχη τους (και όχι μόνο) να μην ανοίξουν νέα δικαστικά μέτωπα σε βάρος τους. Και ο τότε υποψήφιος για εκτέλεση Ολυμπιακός, σήμερα είναι αυτός που πανηγυρίζει τον πρώτο τίτλο στη νέα εποχή του αθλήματος, όπως αυτή σηματοδοτείται από τη λήξη της πολυετούς ομηρίας του.
Το μέγεθος της αφέλειας όσων πίστεψαν πως η απόφαση αποχώρησης από τις εγχώριες διοργανώσεις ήταν εύκολη και ανώδυνη, κάνει τον Ατλαντικό Ωκεανό να μοιάζει με λιμνούλα. Βάζοντας τον εαυτό τους σε αυτή τη διαδικασία, οι Αγγελόπουλοι γνώριζαν καλύτερα από τον κάθε χρήστη του facebook, θαμώνα καφενείου ή επαγγελματία μυαλοπώλη του ίντερνετ, του ραδιοφώνου και της εφημερίδας τις συνέπειες και τις επιπτώσεις. Όχι μόνο στο οικονομικό κομμάτι, αλλά και στο ψυχολογικό. Εντέλει και στο αγωνιστικό.
Καμία χασούρα όμως δεν μπορούσε να αντισταθμίσει το κέρδος μιας τελικής νίκης. Και η νίκη δεν ήταν η κατάκτηση ενός κυπέλλου ή ενός πρωταθλήματος. Ήταν η δυνατότητα διεκδίκησής τους επί ίσοις όροις.
Ο μεγαλύτερος θρίαμβος των Αγγελόπουλων θα είναι η… εν ζωή και εν ενεργεία κληρονομιά που θα αφήσουν στο ελληνικό μπάσκετ για τα χρόνια που έρχονται: να αποδειχθεί ότι στα παρκέ θα νικά ο καλύτερος ή έστω ο λιγότερο κακός και σίγουρα όχι κάποιος που «πρέπει» να νικήσει «πάση θυσία».
Μετά την αποστασιοποίηση (αυτό που αρκετοί Παναθηναϊκοί αποκαλούν «παρκάρισμα») του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, οι πρόεδροι του Ολυμπιακού είναι οι χωρίς αντίπαλο ισχυρότεροι ιδιοκτήτες στην Basket League. Μέσω αυτής της «ιδιότητας» θα μπορούσαν κάλλιστα να μπουν στον πειρασμό της ανάληψης του «κουμάντου» του ελληνικού μπάσκετ που για δεκαετίες βρισκόταν απέναντι.
Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν κούνησαν ούτε το δαχτυλάκι τους στη μακρά προεκλογική περίοδο της ΕΟΚ, ώστε να επηρεάσουν καταστάσεις ή να δείξουν την εύνοιά τους σε κάποιον υποψήφιο. Ειδικά από τη στιγμή που ο εκλεκτός της σαπίλας ήταν δεδομένο ότι δεν έβρισκε ούτε την ψήφο του. Το (πραγματικό και υπαρκτό) εκλογικό σώμα αφέθηκε για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες να επιλέξει με ελεύθερη βούληση και κάπως έτσι ο Βαγγέλης Λιόλιος βρέθηκε στην προεδρία της Ομοσπονδίας.
Ο Μάρκος Αυρήλιος, μεταξύ άλλων ένας από τους διάσημους στωικούς φιλοσόφους, αναφέρει στο αριστούργημά του Εις Εαυτόν μια φράση που στην καθομιλουμένη αποδίδεται ως «η καλύτερη εκδίκηση είναι να μη μοιάσεις στον εχθρό σου». Τουλάχιστον στην περίπτωση των Αγγελόπουλων το παραπάνω γνωμικό ταιριάζει γάντι. Αν στην πορεία του χρόνου αποδειχθεί ότι όντως νίκησαν οριστικά και αμετάκλητα, θα το έχουν κάνει χωρίς να λερώσουν τα χέρια τους και χωρίς να μιμηθούν τις πρακτικές των άλλων. Τότε, το ελληνικό μπάσκετ θα τους οφείλει την αναγέννησή του και οι ίδιοι θα έχουν πάρει την «καλύτερη εκδίκηση». Όπως ακριβώς την όρισε ο τελευταίος των Πέντε Καλών Αυτοκρατόρων της Ρώμης, Μάρκος Αυρήλιος…
ΥΓ. Όσο υπόχρεο θα είναι σε μερικά χρόνια το ελληνικό μπάσκετ στους Αγγελόπουλους, αν δεν είναι ήδη, τόσο «χρεωμένοι» θα είναι όλοι αυτοί που τους λοιδόρησαν και τους πολέμησαν. Το ίδιο «χρεωμένοι» θα είναι και όσοι τους έβαζαν στην ίδια πρόταση με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, τσουβαλιάζοντάς τους ύπουλα και με δόλο…
ΥΓ2. Είχαμε τον «ταβερνιάρη Μαρτίνς» και τον «κομπλεξικό Μπαρτζώκα», τώρα έχουμε και τον «μυρωδιά Τζουλιάνι». Άνθρωποι που δεν ξέρουν καλά – καλά ούτε τα βασικά της δουλειάς τους, όπως το να συντάξουν σωστά λίγες προτάσεις, κάνουν υποδείξεις και κριτική καφενείου σε καταξιωμένους επαγγελματίες με παγκόσμια αναγνώριση. Ελλάδα, η χώρα που ό,τι δηλώσεις, είσαι…