Η δημόσια καταγγελία του κ. Δημήτρη Γιαννακόπουλου, για τις υπόγειες διαδρομές μεταξύ των «σκληρών» (ως αλβανικής καταγωγής προσδιορίζει κάποιους εξ αυτών) της Θύρας 13 και τους Γιάννη Αλαφούζο και Νικόλα Πατέρα, περιγράφει πλήρως τη βασική, τη συστατική αντίφαση που βιώνει με δραματικό τρόπο ο δήθεν ενιαίος και αδιαίρετος Παναθηναϊκός.
Το κενό εξουσίας, που δημιουργήθηκε μετά την αποχώρηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη και την αναμφισβήτητη ενοποιητική της λειτουργία, δεν καλύφθηκε ποτέ. Σήμερα, «εκδικείται» σκληρά όσους το προκάλεσαν και, στη συνέχεια, εμφανίστηκαν μικροί κι αδύναμοι να το διαχειριστούν και να το καλύψουν.
Η καταγέλαστη περίοδος της δήθεν πολυμετοχικότητας (στην οποία ο ίσκιος του κ. Βαρδή Βαρδινογιάννη εξακολουθούσε να πέφτει βαρύς και οικονομικά) θα είχε διαμορφώσει προ πολλού τις προϋποθέσεις της γενικευμένης σύγκρουσης. Αποφεύχθηκαν, εξαιτίας των παλιών της οικογένειας Γιαννακόπουλου (Παύλος και Θανάσης), το ειδικό (και αναμφισβήτητο) βάρος των οποίων και η γενική αποδοχή τους από φίλους και εχθρούς λειτούργησε πυροσβεστικά για πολύ καιρό.
Σήμερα, εξέλειπαν πλήρως όλες οι συνθήκες εκείνες, οι οποίες διαμόρφωναν όρους μιας στοιχειώδους συνεννόησης. Οι επίγονοι κρίνονται εξαιρετικά αδύναμοι, η διοικητική παρουσία τους ελλειμματική και οι πραγματικές προοπτικές συνεννόησης, με βάση ένα, δήθεν, «κοινό, αδιαίρετο και ενιαίο Παναθηναϊκό», ανύπαρκτες.
Κυρίως, λείπει η ηγετική παρουσία, η οποία θα ανάγκαζε όλους, έστω εκόντες – άκοντες, να βάλουν νερό στο κρασί τους και να συνεννοηθούν στα βασικά τουλάχιστον.
Στον Παναθηναϊκό «σκοτώνονται» (και θα συνεχίσουν να το κάνουν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση) για μερικούς πολύ πρακτικούς και «λεπτούς» λόγους.
Στη βάση αυτής της πολεμικής διάθεσης, τα επεισόδια της οποίας βαίνουν με αυξανόμενη ένταση και συχνότητα, είναι το… μπαγιόκο. Όπερ σημαίνει, η προοπτική, μέσω του Δήμου Αθηναίων και των υποσχέσεων που αφειδώς δημοσιοποιήθηκαν στην προεκλογική περίοδο, να κατασκευαστεί, με τη συμμετοχή ιδιωτικών κεφαλαίων αλλοδαπής προέλευσης, στην περιοχή του Βοτανικού η διαφημιζόμενη «Παναθηναϊκή Πολιτεία».
Μερικά πολύ πρακτικά ζητήματα, που προκύπτουν από τις πραγματικές δυνατότητες της περιοχής να φιλοξενήσει υπερβατικούς πολεοδομικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή στη διαδικασία κατασκευής fud αμερικανικής προέλευσης και ιδιοκτησίας έχουν δυσκολέψει εξαιρετικά κάθε συνεννόηση και επιβάλλουν συνθήκες σκληρής αντιπαράθεσης μεταξύ των διάφορων τιμαριούχων της πράσινης οικογένειας.
Κακά τα ψέματα. Αλαφούζος και Γιαννακόπουλος εμφανίζονται με διαφορετικές προτεραιότητες απέναντι στην πολυδιαφημισμένη «Παναθηναϊκή Πολιτεία».
Ο Γιάννης Αλαφούζος (που δεν πρόκειται να πουλήσει ποτέ την ΠΑΕ) «καίγεται» να κατασκευαστεί στον Βοτανικό ένα σύγχρονο, λειτουργικό και ασφαλές ποδοσφαιρικό γήπεδο, το οποίο θα αποτελεί μια αυτόνομη οικονομική μονάδα (σε συνδυασμό με τις εμπορικές χρήσεις που προγραμματίζονται στην περιοχή), θα το συνδιαχειρίζεται ο ίδιος με τους επενδυτές και… έτερον ουδέν.
Ως κλασσικός τιμαριούχος της ΠΑΕ ουδόλως ασχολείται αν, στον ίδιο χώρο ή δίπλα, θα προκύψουν εγκαταστάσεις για τον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό (χεσμένο τον έχει) ή, ακόμη – ακόμη, αν θα υπάρχει χώρος για την κατασκευή κλειστού γηπέδου μπάσκετ. Μεταξύ μας, εύχεται και εργάζεται σκληρά να μην υπάρξει.
Γνωρίζει, πολύ καλά, ότι το γήπεδο του ποδοσφαίρου είναι η βασική, η κύρια κατασκευή από την οποία εξαρτώνται όλες οι υπόλοιπες. Το ενδιαφερόμενο επενδυτικό fud έχει πειστεί ότι η βασική πελατεία του έργου είναι οι «ποδοσφαιρικοί φίλαθλοι», τα δικά τους μεγέθη προσδοκά να διαχειριστεί και ν καταστήσει πελάτες και σκασίλα του οι ερασιτεχνικές δραστηριότητες και το «αυτόνομο» μπάσκετ.
Η προτεραιότητα του ποδοσφαιρικού γηπέδου έναντι όλων των άλλων είναι η βάση πάνω στην οποία εξελίσσονται όλες οι συζητήσεις. Τα υπόλοιπα που ακούγονται για τα συνοδά κτήρια κ.λ.π. είναι το κερασάκι στην τούρτα.
Ο κ. Γιαννακόπουλος ξέρει, άριστα, ότι αυτή την περίοδο μειονεκτεί απέναντι στο ποδόσφαιρο. Όλες οι κραυγές του, λοιπόν, και οι πιέσεις εστιάζονται στο να διαφοροποιήσει προς το καλύτερο για τον ίδιο τις σημερινές προτεραιότητες και να βάλει στο παιχνίδι τον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό και το μπάσκετ, ώστε να αποκτήσει πρόσβαση στο έργο και λόγο στις εξελίξεις.
Αντιλαμβάνεται ότι αποτελεί (στις συζητήσεις που γίνονται) «την τελευταία τρύπα τη φλογέρας» και ότι το παιχνίδι τον έχει, προς το παρόν, έξω από το γήπεδο. Κατανοεί ότι το «όπλο» του ενιαίου Παναθηναϊκού πετάει άσφαιρα και καθ’ οδόν προς την απόλυτη απομόνωση ανεβάζει τους τόνους για να πιέσει επικοινωνιακά.
Δεν πράττει άσχημα για τον ίδιο και τις δικές του προτεραιότητες. Αντίκρισμα δεν προκύπτει και η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τον αναγκάζει να βγει σε ένα ιδιότυπο αντάρτικο, από το οποίο, όμως, δεν δείχνουν να συγκινούνται «τα λεφτά», δηλαδή οι ξένοι επενδυτές. Χωρίς αυτά γήπεδο δεν υπάρχει.
Σε όλα τα παραπάνω οι φήμες λένε ότι έχει να αντιμετωπίσει και σκληρές διαμάχες (και δικαστικού χαρακτήρα) με τα ξαδέρφια του για τις καθαυτό επιχειρήσεις της οικογένειας, εξέλιξη που τον καθιστά ακόμη περισσότερο ευάλωτο και αδύναμο.
Τιμαριούχοι και οι δύο (Αλαφούζος, Γιαννακόπουλος) της πράσινης αθλητικής οικογένειας είναι από δύσκολο έως αδύνατο να συνεννοηθούν και τα τροχιοδεικτικά της περιόδου που περνάμε δεν είναι τίποτε μπροστά σε οβίδες που θα προκύψουν αν ο ένας (ειδικά ο κ. Γιαννακόπουλος) πεισθεί ότι θα πρέπει να πορευτεί ριγμένος.
Ο ρόλος του κ. Νίκου Πατέρα σε όλο αυτό το μπέρδεμα; Σύμφωνα με τον κ. Γιαννακόπουλο «μεγάλος, σημαντικός και εναντίον του». Τον καταγγέλλει ως «χρηματοδότη της Θύρας 13 και των παραγωγό των εναντίον του επεισοδίων». Ίσως να έχει δίκιο. Είναι, από ένα σημείο και πέρα, τόσο μπλεγμένη η κατάσταση στους «πράσινους» που κάθε υπόθεση ή εικασία μπορεί να αποδειχθεί, στο κοντινό μέλλον, αληθινή.
Τα υπόλοιπα, δηλαδή Ο Παναθηναϊκός, η ενιαία και αδιαίρετη πράσινη οικογένεια, η Θύρα 13 και πάει λέγοντας είναι απλώς μικρά, πρόδρομα επεισόδια σε ένα πόλεμο που δεν έχει ξεκινήσει ακόμη.
Εν αναμονή των επόμενων επεισοδίων!