«Η διαχείριση του Αντρέα Γκαρντίνι ήταν εγκληματική όλη τη σεζόν και στον Ιταλό γύρισε μπούμερανγκ η απόφαση να βγάλει με τη βασική εξάδα τα περισσότερα παιχνίδια. Από έναν προπονητή αυτού του βεληνεκούς περιμένεις να είναι πιο παρεμβατικός, πιο συνειδητοποιημένος και πιο συγκαταβατικός. Ο Ιταλός θα ξεκινήσει με τεράστια πίεση την επόμενη σεζόν».
Αυτό το απόσπασμα είναι από το τελευταίο blog της προηγούμενης σεζόν. Έκτοτε, πέρασαν πέντε μήνες και παρότι άλλαξαν πολλά, μοιάζουν να έχουν μείνει όλα ίδια.
Ο Παναθηναϊκός πέρασε ένα καλοκαίρι με μετρημένες κινήσεις για να δυναμώσει το σερβίς του, βρήκε έναν ακραίο όπως ο Γιάντσουκ με εξαιρετικά ποσοστά σε επίθεση και σερβίς όταν είδε ότι ο Ατσιομπανιτέι θα αναγκαστεί να περάσει την πόρτα του χειρουργείου και ακολούθησε τη συνταγή που έχουν ένα σωρό ομάδες στον κόσμο: ασφυκτική πίεση από το σερβίς. Κοπανάτε, χάστε τα, αλλά βάλτε δύναμη και στην ανάγκη παίξτε έξυπνα. Μη σημαδέψετε παίκτες, βρείτε γωνίες και μπροστά ζώνη.
Το αν υπάρχει εναλλακτική στην κακή βραδιά είναι μια άλλη κουβέντα. Αν και νωρίς, οι Πράσινοι δύσκολα θα χάσουν το πλεονέκτημα της έδρας σε ένα πρωτάθλημα που ξεκίνησαν ως φαβορί και αφού πέρασαν με 0-3 από το Ρέντη.
Για μια σειρά από λόγους, ο Αντρέα Γκαρντίνι κρίθηκε ο καταλληλότερος να συνεχίσει στον πάγκο. Τα ελαφρυντικά των απουσιών του Τζούριτς και του Δαλακούρα, η έλλειψη προετοιμασίας και τα πάρα πολλά παιχνίδια, είναι κάποιες παράμετροι που μπορεί ο οπαδός ή ο δημοσιογράφος να απορρίψουν, ωστόσο ένας οργανισμός οφείλει να τα υπολογίζει όλα πριν πάρει μια απόφαση που αφορά στο μέλλον.
Έτσι, οι όποιες αλλαγές έγιναν στο ρόστερ και συνάμα δόθηκε χρόνος για προετοιμασία. Το πόσο σκληρή ήταν, το αν τα φιλικά βοήθησαν στα συμπεράσματα, νομίζω τον απλό αναγνώστη δεν τον ενδιαφέρει. Αυτό που τον ενδιαφέρει ήταν αυτό που είδε το βράδυ της Κυριακής στο «Μελίνα Μερκούρη» και η λέξη ναυάγιο είναι ίσως μικρή για να το αποτυπώσει.
Ένας ποιοτικός πασαδόρος όπως ο Καβάνα να τρέχει δεξιά κι αριστερά να μοιράσει πάσες μετά από υποδοχή που ήταν στο 11% άριστη. Το ότι κατάφερε αυτό το τραγικό ποσοστό να το μετατρέψει σε συμπαθητικά – ως καλά – ποσοστά στην επίθεση ειδικά στο πρώτο σετ, δείχνει και την ποιότητά του. Όμως, με πασαδόρο σε αυτό το ύψος και χωρίς την προσωπικότητα του Τράβιτσα, οφείλεις τουλάχιστον να κάνεις κάτι από το σερβίς.
Με εξαίρεση κάποιες εκλάμψεις του Ατανασίεβιτς (που είχε 24% efficiency στην επίθεση), άντε και του Πέριν, ο Ολυμπιακός δεν έκανε τίποτα από τα εννέα μέτρα, αφού οι λιγοστοί άσοι δεν ήρθαν σε κρίσιμα σημεία.
Άκουσα τον Ιταλό προπονητή να λέει μετά τον Πανιώνιο πως το φετινό στυλ της ομάδας του έχει αλλάξει. Ομολογώ πως δεν κατάλαβα ποιο είναι το στυλ. Σερβίς δεν έκανε, ράλι δεν έβγαλε, μπλοκ δεν είχε.
Επειδή θα είναι άδικο να πω ψέμματα, θα ομολογήσω ότι θεωρούσα πως η επιλογή Νεντέλκοβιτς είναι προτιμότερη αντί του Φρομ για το συγκεκριμένο ντέρμπι. Ο Σέρβος θα μπορούσε να περιορίσει κάποιες γρήγορες μπάλες αφού ούτως ή άλλως θα είχε αυτό το σερβίς ο Παναθηναϊκός και προβλήματα στην υποδοχή ο Ολυμπιακός, ενώ ο Γερμανός παραδοσιακά φορτσάρει μετά τον Δεκέμβρη. Λάθος. Χωρίς αυτό να σημαίνει μετά βεβαιότητας πως ο πολύπειρος ακραίος θα τα πήγαινε καλύτερα στις βολίδες του Γιάντσουκ, του Νίλσεν και του Γκάσμαν. Θα πίεζε παραπάνω από το σερβίς σε αντίθεση με τον Δαλακούρα που δεν προβλημάτισε καθόλου τον Παναθηναϊκό.
Πέρα από την υποδοχή και το σερβίς, δεν λειτούργησε ούτε το κέντρο: Ο Σπιρίτο άπλωνε το παιχνίδι μαεστρικά, τις περισσότερες φορές έβγαλε χωρίς μπλοκ τον Νίλσεν, την ώρα η ευθεία του Ολυμπιακού έμεινε εκτεθειμένη.
Για την ιστορία, ο Ιταλός που πέρασε τα τελευταία χρόνια στο «περιθώριο» της Βερόνα, δείχνει να είναι μεγάλη αναβάθμιση (σε μια θέση που ταλαιπωρήθηκαν οι Πράσινοι) αφού ήξερε πότε, πώς και υπό ποιες συνθήκες να αξιοποιήσει τον κάθε του συμπαίκτη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γκάσμαν έκλεισε το ματς χωρίς λάθος στην επίθεση, το ίδιο και ο Γιάντσουκ που είχε 12/14 χωρίς να δεχθεί μπλοκ ή να αστοχήσει. Ούτε είναι παράξενο ότι οι Πράσινοι χωρίς να έχουν πίεση στην πρώτη μπάλα, έπαιξαν πέντε πάιπ πριν καν συμπληρώσουν 20 κερδισμένους πόντους στο πρώτο σετ!
Με 9 άσους για 19 χαμένα σερβίς και με τους περιφερειακούς (Νίλσεν, Ανδρεόπουλος, Γιάντσουκ) να έχουν 50% αποτελεσματικότητα σε ψηλή και γρήγορη μπάλα, ο Παναθηναϊκός δεν προβληματίστηκε. Αντίθετα, ο Ολυμπιακός έχει πολλά να δει από εδώ και πέρα.
Το πώς ο Πιτακούδης έπαιξε τόσο λίγο, πώς ο Λινάρδος περίμενε τόσο στον πάγκο, πώς προτιμήθηκε ο Τζούριτς που δεν ήταν σε καλή κατάσταση ή το πώς ο Ατανασίεβιτς εξακολουθεί να έχει εκλάμψεις και όχι διάρκεια, είναι το ένα κομμάτι της συζήτησης.
Το άλλο και το πιο βασικό είναι πώς οι Ερυθρόλευκοι θεωρούν ότι θα βελτιωθούν όταν από την ομάδα απουσιάζει μια μεγάλη προσωπικότητα όπως αυτή του Ντράγκαν Τράβιτσα. Γιατί η αλήθεια είναι πως πέρα από τα όποια τακτικά/τεχνικά στοιχεία και τα αγωνιστικά δεδομένα, στο τάραφλεξ δεν υπήρξε ούτε ένας να μπει για μια στιγμή στα παπούτσια του σπουδαίου Ιταλού: αυτού που μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού βόλεϊ (sic) θεωρούσε «τελειωμένο» παικτικά και ξεχνούσε πόσα έδινε εντός και εκτός τάραφλεξ με την ηγετική του στόφα.
Θα πει κανείς: Ποιος ήταν ο ηγέτης του Παναθηναϊκού από τη βασική επτάδα του ντέρμπι; Κανείς. Ο Πρωτοψάλτης υπηρετεί αυτόν τον ρόλο όταν είναι μέσα, αλλά στο παιχνίδι δεν αγωνίστηκε. Η διαφορά είναι πως η μία ομάδα ήταν πολύ καλύτερη και δεν είχε τέτοια ανάγκη. Η άλλη αφού δεν είχε τον τρόπο να κάνει κάτι, χρειαζόταν κάποιον να το πάρει πάνω του.
Αρχής γενομένης από την αναμέτρηση με τη Λας Πάλμας, οι Ερυθρόλευκοι θα κληθούν να δείξουν ότι κάτι μπορούν να αλλάξουν. Βασικά, πρέπει να βρουν ταυτότητα και κατεύθυνση. Κι αυτό πρωτίστως είναι δουλειά του προπονητή.
ΥΓ.1: Για πρώτο ντέρμπι, ο Γιάντσουκ ίσως και να άξιζε τον τίτλο του MVP. Ο Ουκρανός που έκανε καλές εμφανίσεις σε VNL και παγκόσμιο αποδεικνύεται μια καλή κίνηση για τους Πράσινους, όπως είχαμε αναφέρει, με μοναδική υποσημείωση το πρόβλημα που έχει στην υποδοχή: στο ντέρμπι δεν πιέστηκε ιδιαίτερα (όπως δεν θα πιεστεί και στην πλειοψηφία των παιχνιδιών στην Ελλάδα), παρότι οι τέσσερις άσοι που δέχθηκε είναι μεγάλος αριθμός.
ΥΓ.2: Όταν ο Πιτακούδης μπήκε ήταν αργά. Κέρδισε έναν άσο, έκανε ένα μπλοκ, έβγαλε λίγη σπίθα στον τρόπο που προσπάθησε να αφυπνίσει τους συμπαίκτες του. Το πρόβλημα είναι γιατί κανένας από τους υπόλοιπους δεν μπορεί να δώσει ώθηση και στις περισσότερες φάσεις ήταν σαν να έχουν υπνωτιστεί.
