Ο πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού, αλλά και ακόμα επτά ομάδων στην Ευρωλίγκα, Ντεσόν Τόμας, αποφάσισε να σταματήσει το μπάσκετ σε ηλικία 34 ετών.
Ο Ντεσόν Τόμας έπαιξε επαγγελματικό μπάσκετ από το 2013 ως το 2024, φορώντας τις φανέλες των Παναθηναϊκού, Ναντέρ, Μπαρτσελόνα, Αναντολού Εφές, Μακάμπι, Μπάγερν, Αρμάνι Μιλάνο και Μπανταλόνα, κλείνοντας την καριέρα του στη Βιλερμπάν πέρυσι.
Έπαιξε επίσης στους Όστιν Σπερς στην G-League και τους Τόκιο Άλβαρκ στην Ιαπωνία.
Ο Παναθηναϊκός ήταν η μόνη ομάδα στην οποία αγωνίστηκε δύο σεζόν και δη μεταξύ 2018-20. Με τα πράσινα έκανε την καλύτερη χρονιά του στην Ευρωλίγκα (2019-20) όταν μέτρησε 13.9 πόντους και 4.4 ριμπάουντ.
Το μήνυμα αποχώρησης του Ντεσόν Τόμας στο Instagram:
«Το μπάσκετ ήταν κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι για μένα – ήταν ο τρόπος ζωής μου, το θεμέλιο μου και η πορεία μου προς τα εμπρός. Δεν έπαιξα αυτό το παιχνίδι μόνο για μένα. Το έπαιξα για την οικογένειά μου, για το μέλλον που ήθελα να χτίσω. Μεγαλώνοντας, τα πράγματα δεν ήταν πάντα εύκολα, αλλά τα μαθήματα που έμαθα μέσα από τον αγώνα με δίδαξαν πώς να δουλεύω σκληρά, να παραμένω πειθαρχημένος και να μην θεωρώ ποτέ δεδομένες τις ευκαιρίες.
Κάθε μεγάλη νύχτα στο γυμναστήριο, κάθε πρωινή προπόνηση, κάθε ουγκιά ενέργειας που έδινα σε αυτό το παιχνίδι, είχε ένα σκοπό. Ήθελα να δείξω τι ήταν δυνατό μέσω της αφοσίωσης και ήθελα να φέρω την οικογένειά μου σε καλύτερη θέση από ό,τι ξεκινήσαμε. Το μπάσκετ μου έδωσε την ευκαιρία για να το κάνω αυτό. Με προκάλεσε, με ώθησε να ξεπεράσω τα όριά μου και με διαμόρφωσε σε κάποιον που θα μπορούσε να διαχειριστεί όχι μόνο τις νίκες αλλά και τις αποτυχίες.
Είμαι περήφανος για το ταξίδι—τις θυσίες, τις μάχες, τις στιγμές αμφιβολίας που μετατράπηκαν σε στιγμές εξέλιξης. Σε όλο αυτό, έμεινα πιστός σε αυτό που είμαι και κουβαλούσα την οικογένειά μου μαζί μου σε κάθε βήμα. Αυτό είναι που κάνει αυτό το παιχνίδι τόσο ξεχωριστό. Μου έδωσε περισσότερα από νίκες και αναμνήσεις. Μου έδωσε την ευκαιρία να παρέχω, να εμπνεύσω και να αναπτυχθώ.
Τώρα, καθώς απομακρύνομαι, το κάνω με ευγνωμοσύνη. Τα μαθήματα θα μείνουν πάντα μαζί μου – η ανθεκτικότητα, η αγάπη για κάτι μεγαλύτερο από εμένα. Αυτό δεν είναι το τέλος της ιστορίας μου, απλώς το τέλος ενός κεφαλαίου που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα.
Ευχαριστώ, μπάσκετ, για όλα».
