Τις απόψεις του σχετικά με τον τρόπο με τον οποίον παίζεται το μπάσκετ στην Ευρώπη κλήθηκε να καταθέσει σε μια συνέντευξη που παραχώρησε εφ’ όλης της ύλης στο «HoopsHype» ο Σέιν Λάρκιν.
Επίσης, σχολίασε την παρουσία του Αλπερέν Σενγκούν στο EuroBasket 2025, μίλησε για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και αποκάλυψε τη δική του δυσκολία με το σύνδρομο OCD που τον ταλαιπωρεί.
Αναλυτικά όσα είπε: «Η εμπειρία μου στο να ζω στην Τουρκία ήταν απολαυστική και τώρα, μετά από 7-8 χρόνια, το να κάθομαι εδώ και να παίζω με την Εθνική ομάδα, να εκπροσωπώ τη χώρα, σημαίνει τα πάντα για μένα. Ο τρόπος που με έχουν στηρίξει και με έχουν αγκαλιάσει σαν δικό τους άνθρωπο έχει απογειώσει τη ζωή μου με πολλούς τρόπους, όχι μόνο στο μπάσκετ. Για μένα σημαίνει τα πάντα να μπορώ να τους εκπροσωπώ.
Είχα μερικές απίστευτες σεζόν εδώ και είχα προτάσεις να επιστρέψω στο ΝΒΑ, αλλά ήμουν σε φάση: «Όχι, είμαι καλά εδώ». Και όταν το ακούνε αυτό, δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να είσαι ένας από τους κορυφαίους παίκτες στην Ευρώπη. Πρέπει να το ζήσεις για να το κατανοήσεις πλήρως. Θα το εξηγούσα κάπως έτσι: δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με κάποιον σταρ του ΝΒΑ, αλλά όπως φαντάζομαι ότι αντιμετώπιζαν τον Καϊρί Ίρβινγκ στο Κλίβελαντ, έτσι αντιμετωπίζουν τώρα τον Κέντρικ Ναν στην Αθήνα, εμένα στην Κωνσταντινούπολη, τον Μάικ Τζέιμς στο Μονακό. Αυτοί οι σούπερ σταρ ζουν στις πόλεις και απολαμβάνουν έναν τρόπο ζωής που δύσκολα καταλαβαίνει κάποιος αν δεν το δει από κοντά.
Κι εκτός από αυτόν τον τρόπο ζωής, είναι το πάθος για το μπάσκετ και ο τρόπος που παίζεται. Είναι ένα στυλ που ταιριάζει περισσότερο στον χαρακτήρα μου και σε αυτό που είμαι. Περισσότεροι παίκτες δοκιμάζουν και καταλαβαίνουν τι είναι. Θυμάσαι εκείνη τη συνέντευξη του Τζαμπάρι Πάρκερ που έγινε viral, όταν είπε με δάκρυα στα μάτια: «Ξαναβρήκα την αγάπη μου για το μπάσκετ». Τέτοιες ιστορίες συμβαίνουν συνέχεια εδώ. Και θα έπρεπε να λέγονται πιο συχνά. Για μένα είναι ευλογία που βρίσκομαι εδώ και όλες οι εμπειρίες μου ήταν υπέροχες. Είναι περισσότερο σαν την ατμόσφαιρα του κολεγιακού φούτμπολ. Αυτό είναι το vibe στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Πηγαίνεις σε παιχνίδια, ειδικά σε πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη, η Αθήνα, το Βελιγράδι, όπου υπάρχουν φανατικοί του μπάσκετ. Δεν έχει να κάνει με το να βγάλεις stories: «Δες, είμαι στο γήπεδο», «δες το outfit μου», «δες τα καρφώματα». Δεν είναι αυτό. Και δεν θέλω να μειώσω το ΝΒΑ· είναι η κορυφαία λίγκα, με τους πιο ταλαντούχους παίκτες στον κόσμο. Αλλά εδώ είναι η καθαρή αγάπη για το άθλημα, η λατρεία για το παιχνίδι και για την ομάδα. Στην Αμερική είναι περισσότερο διασκέδαση με τους καλύτερους αθλητές, εδώ είναι πάθος.
Αν θέλεις πραγματικά να το ζήσεις, πρέπει να έρθεις και να δεις ένα παιχνίδι από κοντά. Να μπεις μέσα σε εκείνα τα γήπεδα και να νιώσεις την ατμόσφαιρα, όταν ο Ολυμπιακός παίζει με τον Παναθηναϊκό, ο Ερυθρός Αστέρας με την Παρτιζάν, η Εφές με τη Φενέρ. Να δεις τι σημαίνει αυτό. Όταν κάθεσαι εκεί, όπως είπες, ανατριχιάζεις. Δέκα, δώδεκα, δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι, όρθιοι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, τραγουδούν, φωνάζουν συνθήματα. Είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Και εμένα προσωπικά με έχει αγγίξει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι το ΝΒΑ.
Ίσως να με βοήθησε να γίνω καλύτερος παίκτης, γιατί το μπάσκετ ήταν πάντα ο ασφαλής μου χώρος. Ήταν το μοναδικό πράγμα, όταν ήμουν μικρός, που μπορούσε να με απομακρύνει από αυτές τις δυσκολίες. Το παιχνίδι γινόταν το καταφύγιό μου. Έτσι ήταν από παιδί. Ίσως, λοιπόν, αυτό με έκανε καλύτερο παίκτη, γιατί κάθε φορά που είχα τέτοιες στιγμές, έτρεχα στο γήπεδο και δούλευα το παιχνίδι μου. Δεν ξέρω αν το μπάσκετ με βοήθησε με άλλους τρόπους, αλλά σίγουρα με έκανε να ξεχνώ το OCD μου.
Όταν ήμουν 9-10 χρονών, άρχισα να αναρωτιέμαι τι μου συνέβαινε. Η μητέρα μου, που έχει κι εκείνη OCD με διαφορετική μορφή, αναγνώρισε τις συμπεριφορές και με πήγε σε θεραπεία στα 10. Έκανα συνεδρίες για περίπου έναν μήνα και μου έδωσαν φάρμακα Με τα φάρμακα, όμως, έχασα εντελώς τον ανταγωνισμό μου, αν και σαν παιδί ήμουν πολύ ανταγωνιστικός. Ήταν αντικαταθλιπτικά, και ξαφνικά ένιωθα σαν όλα να είναι «εντάξει». Όταν έπαιζα μπάσκετ, ήμουν χάλια, γιατί απλά δεν με ένοιαζε, δεν είχα κίνητρο. Αυτό με απογοήτευσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Έτσι, σταμάτησα αμέσως τα φάρμακα και είπα: «Θα αντιμετωπίζω το OCD σαν αντίπαλο· θα είναι εγώ απέναντί του, κάθε μέρα.
Ξέρεις, ο Γιάννης δεν είναι «θεαματικός», είναι απλώς απόλυτα κυριαρχικός. Σαν να περνάει μέσα από τους αντιπάλους και να επιβάλλεται με τον τρόπο που παίζει, αλλά δεν θα έλεγες ότι το παιχνίδι του Γιάννη είναι εντυπωσιακό στο μάτι. Ο Γιόκιτς, από την άλλη, είναι πολύ θεμελιώδης, με τεράστιο μπασκετικό IQ, κάνει απίστευτες πάσες, αλλά και πάλι δεν θα έλεγες ότι είναι υπερβολικά «flashy». Γι’ αυτό πιστεύω ότι ο συνδυασμός θεάματος, ενθουσιασμού, ταλέντου, IQ – όλα μαζί – σε ένα παιδί 23 χρονών που θα συνεχίσει να εξελίσσεται και να γίνεται καλύτερο, είναι μοναδικός. Χωρίς καμία ασέβεια προς τον Χέντο (Τούρκογλου), που υπήρξε σπουδαίος, ο Αλπενρέν είναι μάλλον το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει βγει από την Τουρκία εδώ και πολύ καιρό.
Αυτή η αυτοπεποίθηση είναι που τον ξεχωρίζει. Το έβλεπες ήδη από τότε που έπαιζα εναντίον του, όταν ήταν 18 χρονών στην τουρκική λίγκα, και από τότε έχει παραμείνει στο ίδιο επίπεδο, απλώς συνεχώς το χτίζει. Και τώρα, με τις διακρίσεις και το All-Star, σε παγκόσμια σκηνή, όλοι τον παρακολουθούν, κι εκείνος λέει: «Είμαι έτοιμος γι’ αυτή τη στιγμή». Πρόσφατα κάρφωσε την μπάλα, κατεβαίνει στο γήπεδο και λέει: «Σας το είπα». Έχει την καρδιά, το μυαλό, τα πάντα. Τα θεμέλια είναι εκεί, η νοοτροπία είναι εκεί, το στυλ είναι εκεί. Όλα όσα χρειάζεσαι για να «σπάσεις το φράγμα» και να γίνεις αυτός ο παίκτης, τα έχει. Ανυπομονώ να δω που θα φτάσει στο μέλλον και χαίρομαι που είμαι κομμάτι της διαδρομής του».
