Πολλές οι δεσμεύσεις, ακόμα περισσότερα τα «μπράβο» κι όλα αυτά καλά είναι από την πλευρά της Πολιτείας και των αρμόδιων φορέων του ελληνικού αθλητισμού για την χρυσή εθνική πόλο Γυναικών, που αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια στη Σιγκαπούρη, αλλά όπως τονίζει και η Βάσω Πλευρίτου «περιμένουμε πράξεις».
Η πρωταθλήτρια της εθνικής ομάδας και του Ολυμπιακού αναφέρθηκε στα μέτρα στήριξης που πρέπει να παρθούν για το «εθνικό μας άθλημα» όπως δικαίως χαρακτήρισε το πόλο, περιμένει κι αυτή εξελίξεις για το κολυμβητήριο στο ΟΑΚΑ και υπογραμμίζει ότι οι δυσκολίες ενός αθλητή για να φτάσει στην κορυφή -ειδικά με αυτές τις συνθήκες- είναι διπλές και χρειάζονται πολλές θυσίες.
Αναλυτικά τα λόγια της Βάσως Πλευρίτου στον ΣΚΑΪ:
«Θεωρώ ότι είναι η δύναμη ψυχής που έχεις. Είμαστε πανευτυχείς. Ήταν κάτι που θέλαμε πάρα πολλά χρόνια, έχουμε κάνει πολλές θυσίες… Σε κάποιον μπορεί να φαίνεται απλό…», ανέφερε αρχικά η διεθνής περιφερειακή για να προσθέσει:
Για τη ζωή ενός αθλητή: «Γενικά είναι αρκετά πιεστική και πρέπει να μπεις σε ένα πρόγραμμα, που ελάχιστες φορές θα βγεις από αυτό. Περιέχει πολλές ώρες προπονήσεις. Όταν είμαστε στους συλλόγους, μειώνεται η προπόνηση και κάνουμε γυμναστήριο μία-μιάμιση ώρα και κυρίως το πρωί. Μετά στο νερό η πρωινή προπόνηση είναι μία-μιάμιση ώρα προπόνησης και άλλη μιάμιση το βράδυ. Σε άλλες περιόδους μπορεί να είναι 2 και 3 ώρες η προπόνηση. Ξεκίνησα από επτά ετών, άλλες αθλήτριες ξεκίνησαν πιο μεγάλες μετά από κολύμβηση. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα. Από 13-14 ετών μπορείς να εξελιχθείς σε κάτι καλό…
Αν ξεκινήσεις από μικρή ηλικία, δεν έχω πάει εκδρομές με το σχολείο. Οι μονοήμερες είχαν εξαφανιστεί από το μυαλό μου, δεν συζητάμε για πενθήμερη… Διακοπές το καλοκαίρι επίσης πολύ λίγες μέρες, αλλά από πολύ μικρές βάζαμε ως προτεραιότητα το πόλο και όχι μία διαφορετική καθημερινότητα».
Για το αν έχει μετανιώσει για κάποιες στερήσεις: «Υπάρχουν φορές και λόγω πίεσης ή αποτυχιών, που σκέφτομαι αξίζει όλο αυτό; Έχω πει ότι τα παρατάω. Στο σχολείο, στη Β’ Λυκείου, είχα κάποιες δυσκολίες και με προπονητές και με διάφορα περί του χώρου. Έλεγα ότι δεν αντέχω άλλο, αλλά οι γονείς μαζί με τις αδερφές μου με κράτησαν ουσιαστικά. Υπήρξαν και άλλες φορές που έλεγα μήπως δεν αξίζει όλο αυτό ή αν χάνω το χρόνο μου».
Για την εξέλιξη του τελικού με την Ουγγαρία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα: «Δεν νιώσαμε ούτε εμείς αγωνία. Η Ουγγαρία είναι μεγάλο σχολείο. Θεωρώ ότι οι περισσότερες, αν όχι όλες, ήμασταν σίγουρες. Αρχικά πήγαμε στο Παγκόσμιο με στόχο την τετράδα. Ξέραμε ότι θέλαμε να βγούμε πρώτες στον όμιλό μας για να έχουμε έναν σχετικά πιο εύκολο δρόμο για την πορεία μας. Ξεκινήσαμε με ήττα με την Ουγγαρία, αλλά παιχνίδι με το παιχνίδι νιώθαμε πιο σίγουρες. Είχαμε παίξει σε ένα τουρνουά πριν από το Παγκόσμιο και είχαμε χάσει με 22-11 σε ένα φιλικό με την Ουγγαρία».
Για τις δηλώσεις του Χάρη Παυλίδη και την απουσία κολυμβητηρίου για τις ανάγκες των προπονήσεών τους: «Θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος αρχίζει να θεωρεί πως το πόλο είναι το εθνικό μας άθλημα. Παρότι κάποιοι το λένε, περιμένουμε πράξεις. Έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια από το ΟΑΚΑ για να μας παραχωρηθεί η πισίνα. Αυτό το μήνα υπήρχε Ευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο με άλλα αθλήματα και μας φιλοξενούσαν κάποιοι σύλλογοι».
Για το οικονομικό κομμάτι ενός αθλητή πόλο: «Υπάρχουν κάποιες χρηματικές απολαβές, πέρα από το μετάλλιο, όμως η ομάδα που ήμασταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και εμείς που βγήκαμε έβδομες, απλά έχουν τον τίτλο του Ολυμπιονίκη, χωρίς κανένα άλλο προνόμιο…».