Για τέταρτη διαδοχική χρονιά ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε Final Four της EuroLeague και θα γυρίσει άπραγος στον Πειραιά. Οι Ερυθρόλευκοι ακύρωσαν κάθε προσπάθεια που έκαναν μέσα στη σεζόν με μια απογοητευτική εμφάνιση στον ημιτελικό με τη Μονακό, με μια εικόνα που δεν θύμισε σε τίποτα την ομάδα που βγήκε πρώτη στην κανονική περίοδο της EuroLeague και στη συνέχεια απέκλεισε τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Το άγχος που ήταν ζωγραφισμένο στα πρόσωπα των περισσότερων παικτών πριν από τον ημιτελικό, βγήκε στο παρκέ και η Μονακό μύρισε… αίμα ακολουθώντας το τέλειο πλάνο για να πάρει μια πολύ εύκολη πρόκριση στον τελικό.
Αστοχία στο τρίποντο, χαμένες βολές και απώλεια ριμπάουντ, αδράνειες στην άμυνα και έλλειψη πλάνου συνέθεσαν το εφιαλτικό σκηνικό στην Etihad Arena. Οι Ερυθρόλευκοι ακόμα και όταν ήταν κοντά στο σκορ δεν έδειξαν καν την πίστη στο βλέμμα τους πως μπορούν να προκριθούν στον τελικό.
Ο Εβάν Φουρνιέ, που συγκίνησε με το κλάμα του στο φινάλε του ημιτελικού, ήταν και ο μοναδικός που διασώθηκε. Ο Γάλλος ήρθε με την ταμπέλα του σταρ από το NBA και τη δικαίωσε στο έπακρον με κορυφαία εμφάνιση (31 πόντοι) και με τη διάθεση που έβγαλε συνολικά στο παρκέ προσπαθώντας να αφυπνίσει τους συμπαίκτες του. Αλλά μάταια…
Κάθε λεπτό που κυλούσε στο ματς ήταν σε μια μέγγενη που έσφιγγε τους αποκαρδιωτικούς Πειραιώτες. Η πίεση έγινε ασφυκτική, στο «πρέπει» η απάντηση δεν ήρθε ποτέ και το αποτέλεσμα ήταν ένα άναρχο μπάσκετ χωρίς αρχή, μέση και τέλος και χωρίς βοήθειες από τον πάγκο.
Παίκτες που ήταν ο κοινός παρονομαστής και στα προηγούμενα τρία Final Four (όπως Φαλ και Γουόκαπ) επιδόθηκαν σε ρεσιτάλ κακών επιλογών σε άμυνα και επίθεση, την ώρα που ο Σάσα Βεζένκοφ έπαιρνε τη μία τραβηγμένη επιλογή μετά την άλλη στην πρώτη περίοδο και ουσιαστικά να βυθίζεται με τη χειρότερη φετινή του εμφάνιση, χάνοντας ακόμα και εύκολα αμυντικά ριμπάουντ.
Ο ΜακΚίσικ πάτησε ελάχιστα στο παρκέ και επιβεβαίωσε πως διανύει μια πάρα πολύ κακή σεζόν, ενώ ο Πίτερς μετά τα δύο πρώτα άστοχα σουτ δεν πήρε παραπάνω χρόνο και χώρο σε ένα παιχνίδι που – τουλάχιστον στη θεωρία – έτσι όπως εξελίχθηκε, ήταν απαραίτητος λόγω του σουτ του.
Οι Ερυθρόλευκοι πνίγηκαν στην έρημο πρώτα από τον ίδιο τους τον εαυτό και την πνευματική ανετοιμότητά τους. Η εμπειρία δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο και η προσωπικότητα πήγε… περίπατο, εξαιρουμένου του μυθικού Εβάν Φουρνιέ: του παίκτη για τον οποίο οι λέξεις δεν είναι αρκετές να αποτυπώσουν το αγωνιστικό μεγαλείο του και τον τρόπο που στάθηκε μπροστά στις κάμερες ελληνικών και ξένων Μέσων για να μιλήσει.
Ο Βασίλης Σπανούλης, από την άλλη, έμοιαζε να ξέρει ακριβώς τι θα κάνει ο Ολυμπιακός και πώς θα εξελιχθεί το παιχνίδι σε κάθε συνθήκη. Ο κόουτς της Μονακό προετοίμασε άριστα την ομάδα του προκειμένου να μην πάθει κάτι ανάλογο με την προηγούμενη φορά που βρέθηκε στον ημιτελικό και με πρώτο βιολί τον Τζέιμς από το ξεκίνημα και με τον Ντιαλό να κυριαρχεί… κλασικά στα παιχνίδια με τους Ερυθρόλευκους, έδωσε προπονητικό ρεσιτάλ.
Απέτρεψε την κυκλοφορία της μπάλας του Ολυμπιακού, τα έδινε όλα σε κάθε κατοχή και δεν άφηνε την παραμικρή φάση να πάει χαμένη.
Η λέξη-κλειδί είναι αθλητικότητα. Η Μονακό υπερίσχυσε κυρίως σε αυτόν τον τομέα, για αυτό και κέρδισε όλες τις μάχες στο παρκέ, έμπαινε δυναμικά σε κάθε διεκδίκηση και είχε διαρκώς δεύτερες ευκαιρίες. Μπλόσομγκεϊμ και Ζαϊτέ βγήκαν μπροστά στο δεύτερο μέρος σαν έτοιμοι από καιρό και ειδικά ο Γάλλος σέντερ έκανε πάταγο στο καλάθι κερδίζοντας τον Φαλ.
Η σεζόν είναι ιστορική για τη Μονακό που για πρώτη φορά είναι σε θέση να διεκδικήσει το βαρύτιμο τρόπαιο της EuroLeague, με τον Ολυμπιακό να έχει μπροστά του τον στόχο του πρωταθλήματος και μια γερή αυτοκριτική να τον περιμένει κυρίως μετά τους τελικούς.