Πως το λέει ο γίγας ελληνικός λαός εν τη θυμοσοφία του; «Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι»… Στην προκειμένη περίπτωση (συνάντηση – συζήτηση του απεσταλμένου της UEFA κ. Ζόραν Λάκοβιτς με εκπροσώπους των «big four» του ελληνικού ποδοσφαίρου) δεν ακούστηκαν απλώς «πολλά κεράσια». Σελίδες ολόκληρες κυκλοφόρησαν, ως δήθεν έγκυρες πληροφορίες, εκτιμήσεις και αναλύσεις, για τις άγριες διαθέσεις με τις οποίες περιμένει η UEFA τους τέσσερις μεγάλους αν δε συμμορφωθούν…
Τρίχες και δη κατσαρές. Τις συγκλονιστικές αναλύσεις περί των διαθέσεων της UEFA ακολούθησε, όπως συμβαίνει πάντα, μια μεγαλοπρεπής επικοινωνιακή «οπή εις το ύδωρ» και πάπαλα. Όλη η παρέα ήλθε, είδε (έφαγε καλά) και απήλθε, χωρίς να έχει προσθέσει το παραμικρό στην έως σήμερα γνώση της για τα πραγματικά τεκταινόμενα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ειδικά μετά τις κορυφαίες καταγγελίες Κούγια που αποτύπωσαν αυτό που όλοι γνωρίζουν.
Προς τι τότε οι αλαλαγμοί και οι προσδοκίες καλλιεργημένες με βάση ένα συγκεκριμένο σχέδιο που εκπορεύθηκε από την ίδια την UEFA και διακινήθηκε μέσω γνωστών επικοινωνιακών διαδρόμων στα ελληνικά ΜΜΕ, πάντα πρόθυμα και αποφασισμένα να επικοινωνούν τη θέληση του «μεγάλου χαλίφη;» Τι νόημα είχε μια εκ των προτέρων αστεία συνάντηση μεταξύ αναρμόδιων (ένθεν – κακείθεν) ατόμων που δεν διέθεταν την παραμικρή εξουσιοδότηση να δεσμευθούν σε οτιδήποτε και απλώς συνήλθαν για να αποχωρήσουν μετ’ ολίγον;
Κανένα απολύτως, πέραν της αρχικής επιθυμίας της UEFA να διαχειριστεί, πάντα με το γνωστό επικοινωνιακό πρόσημο, τα τεράστια προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου, στη δημιουργία των οποίων η ίδια συνέργησε συνειδητά, να μην επιτρέψει να εμφανιστεί στο προσκήνιο η πραγματική φύση των θεμάτων που το απασχολούν και να περιορίσει στο ελάχιστο τις επιπτώσεις μιας πιθανής γενικευμένης σύγκρουσης σε βάρος των δικών της ανθρώπων (Περέϊρα κ.λ.π.). Έτερον ουδέν.
Είναι στην ίδια τη φύση της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας καταγεγραμμένη η απόφαση της να μην επιτρέψει να αμφισβητηθεί στην πράξη ο θεσμικός της ρόλος, ακόμη και αν αυτό απαιτεί ανάλογες αστειότητες, όπως η χθεσινή συνάντηση, στην οποία βαφτίζεται το κρέας ψάρι και όλοι αναχωρούν στη λήξη της έμπλεοι αποριών του στυλ «τι στο διάολο κάναμε τόση ώρα εδώ και γιατί ήρθαμε;».
Η UEFA πήρε, κατ΄αρχάς, αυτό που ήθελε από τη μάζωξη. Τη διαχειρίστηκε επικοινωνιακά, την πούλησε στην εσωτερική της ιεραρχία, διασφάλισε ότι η δική της παρουσία εξασφαλίζει τη συνέχιση της ανάλογης των δικών της ανθρώπων στις θέσεις εξουσίας, είπε δυο-τρεις καλές κουβέντες για τον κ. Γραμμένο (μεταξύ μας αν αυτό είναι καλό ή κακό θα φανεί), κατέδειξε την απόφαση της να στηρίξει «άχρι θανάτου» τον Περέϊρα και τις αποφάσεις του (άρα τον Τριτσώνη και τον Κουκουλάκη). Τα υπόλοιπα τα άφησε γι΄αργότερα.
Κι όμως. Όσο και αν φαίνεται παράλογο, στο βάθος της ιστορίας το ελληνικό ποδόσφαιρο έγινε σοφότερο από τη συνάντηση αυτή. Φάνηκε (έστω και αχνά) ποιοι επιχειρούν σε συνθήκες γενικευμένης σαπίλας να το στηρίξουν και ποιοι εργάζονται σκληρά και καθημερινά για την απόλυτη εμπέδωση της σαπίλας. Ποιοι προσπαθούν, έστω και δια της τεθλασμένης, να θέσουν τα πραγματικά και μεγάλα προβλήματα και ποιοι δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξει το παραμικρό, βολεμένοι σε μια ζοφερή πραγματικότητα που τους εξυπηρετεί.
Κυρίως, όμως, φάνηκε ποιοι ψάχνουν τους τρόπους και τις διαδικασίες να επανασχεδιαστεί ένα διαφορετικό μέλλον και ποιοι στέλνουν μηνύματα στον εμπνευστή της συνάντησης στη Νιόν «να καθίσει στ’ αυγά του γιατί τον κρατάνε από δέκα μεριές»…