Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια…
Αν και πολλοί από εμάς θα μπορούσαμε να γράφουμε για ώρες βουρκωμένοι… Ο Ολυμπιακός είναι χιλιάδες συναισθήματα για να τα κλείσουμε σε ενα κείμενο… Αλλά θα το κάνω γιατί Ολυμπιακός είμαστε…
Από το κασκόλ το ερυθρόλευκο στα γεννοφάσκια μας και το φορμακι στην παιδική μας κούνια…
Στα παιδικά μας χρόνια και τις Δευτέρες που πηγαίναμε χαρούμενοι στο σχολείο. Λίγο πιο μετά εως νέοι ενήλικες και στα φοιτητικά μας χρόνια όπου κάναμε κοπάνες με έναν παιδικό μου φίλο, τον Αντρέα για να δούμε μεσημεριάτικα στην Θεσσαλονίκη, σε ένα Ολυμπιακό στέκι τον Θρύλο να κάνει διπλάρα στο παγωμένο Λουζνίκι με την Καζάν και να παραμιλάμε στον δρόμο σαν μεθυσμένοι…
Για τις back to back Ευρωλίγκες πάλι με τον Αντρέα και πάλι στα στενά να παραμιλάμε και σαν νέοι να βγάζουμε σημαία του Έφηβου στο μπαλκόνι , στο κέντρο της Θεσσαλονίκης… Παναγία μου τι άγνοια κινδύνου αυτά τα χρόνια της νιότης….
Μέχρι την ύψιστη στιγμή της Ολυμπιακής μας υπερηφάνειας όπου είδαν τα αδικοχαμένα αδέρφια μας τον Θρύλο μας στον τελικό … και την κατάκτηση του μέσα σε χώμα Ελληνικό στο γήπεδο της ΑΕΚ.
Για όσους σκίρτησαν οι καρδούλες τους για τον αιώνιο έφηβο και δεν είναι μαζί μας αλλά πήραν θέση στην κερκίδα του ουρανού και πανηγύριζαν μαζί μας να είστε σίγουροι…
Χρόνια πολλά Θρύλε μου… Χρόνια πολλά περηφάνια μας…Στις στιγμές της δόξας σου που είναι χαρές δικές μας…
Ο Ολυμπιακός δεν θα πεθάνει ποτέ γιατί πάντα θα έχει ανθρώπους να ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους για αυτόν όσα χρόνια κι αν περάσουν… Άλλες φορές βουρκωμένα από υπερηφάνεια κι άλλες με την λάμψη της προσμονής να δούν τον Ολυμπιακό τους… Τον Θρύλο μας!!!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ