Θρύλος είναι ένα άλμπουμ που κάθε μέρα προστίθενται νέες σελίδες και νέες φωτογραφίες, πιο έγχρωμες που δίνουν άλλο χρώμα στις παλιές και ίσως ξεθωριασμένες μας μνήμες. Κάθε μέρα που περνάει και ενώ το σώμα μας φθείρεται ο Θρύλος είναι εκεί, όλο και πιο όμορφος, όλο και πιο νέος, όλο και πιο χαρούμενος.
Μια γιγάντια ερυθρόλευκη καρδιά, γεμάτη από το αχ στο Τελ Αβίβ, τα δάκρυα για το χαμένο πέναλτυ του Αλέκου με τον ΠΑΟ το 1995, γεμάτη από το πρώτο μάς πρωτάθλημα το ’97 (για εμένα ήταν σα να γεννήθηκα τότε για πρώτη φορά ενώ γιόρταζα τα 12α γενέθλια μου ). Ο Θρύλος είναι τα δάκρυα που κυλούσαν μετά τη Γιουβέντους, παγωμένα σάν το τερέν του ΟΑΚΑ.
Η κρίση σκωληκοειδίτιδας μετά τον τελικό κυπέλλου το 2014 με τον ΠΑΟ στο Ελληνικό από τα νεύρα μου, οι νύχτες που ο Μορφέας δεν με επισκέφτηκε ποτέ εξαιτίας άδικων ηττών στην Ευρώπη, αυτοχειριών, το «αν» που είχε ξεραθεί με τα χρόνια στα χείλια μας.
Θρύλος είναι εκείνο το χρώμα που μπήκε στο 116′ στην Αγιά Σοφιά, τα δάκρυα των γύρω μου, τα μάζεψα στην καρδιά μου σαν κρυφό φυλαχτό, μία αιώνια ένδειξη αγάπης. Κάτι τέτοιο είναι περίπου το αίσθημα ολοκλήρωσης, ένα φυλαχτό με όλες τίς ανάσες λύτρωσης αυτών που κάποτε πονέσαν. Ο Θρύλος είναι αυτό που πέφτει και εμείς μαζί του και σηκώνεται όμως πιο πολύ και εμείς μαζί του. Ο Θρύλος είναι το άλλο όνομα τής Αγάπης.
ΙΑΣΩΝ ΤΣΑΟΥΛΑΣ ΜΟΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
100 Χρόνια Ολυμπιακός…
Ένας αιώνας Θρύλος κι εμείς ένα κομμάτι του μεγαλείου του μεγαλύτερου πολυαθλητικού συλλόγου της Ευρώπης..
Τι να θυμηθώ…
Την πρώτη φορά (μέσα ’80) που είδαμε από κοντά τον Αναστόπουλο και τον Μητρόπουλο στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η ομάδα στο Ηράκλειο; Κοπάνα με τον ξάδερφό μου τον Βαγγέλη, με ένα τετράδιο στο χέρι και ένα στυλό. Όταν με χαιρέτησε ο Αναστόπουλος μετά το αυτόγραφο, έκανα 10 μέρες να πλυθώ, έγινε κατόπιν «πιέσεων» της μάνας μου.
Τον πρώτο αγώνα που είδα λίγα χρόνια αργότερα στο Γεντί Κουλέ; Με πήγε ένας μεγαλύτερος ξάδερφός μου, ο Παναγιώτης Μ., δυστυχώς έφυγε από τη ζωή, λίγο πριν το Έπος του Κόνφερενς Λιγκ… Παναγιώτη, από εκεί ψηλά, είμαι σίγουρος πως θα τραγουδάς και συ «Θρύλε Θεέ χρόνια πολλά, 100 χρόνια μα δεν είναι αρκετά…», με τα άλλα αδέρφια μας.
Το σπάσιμο της «κατάρας» των «πέτρινων χρόνων»; Στο γκολ που «κλείδωσε» το πρωτάθλημα, ένα κράνος… πέταξε από τη σκοπιά και βρέθηκε έξω από το σύρμα. Να είναι καλά ο άνθρωπος σε διπλανό χωράφι που άκουσε τα ουρλιαχτά και μου το έστειλε πίσω.
Τους αγώνες σε Καραϊσκάκη, Κρήτη και εκτός; Τους αγώνες στο CL με Ρεαλ (3-3), Άγιαξ (1-0), Λίβερπουλ, Μάντσεστερ και άλλα…
Τον Ζιοβάνι; (Μια σειρά μόνο γι Αυτόν).
Μια κεφαλιά του Νταρμπισάιρ στο τελικό με ΑΕΚ που «ξύπνησε» τη νεογέννητη κόρη μου, αλλά και όλη τη γειτονία, και τόσα άλλα στα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας.
29/5/2024.- Η κατάκτηση του ευρωπαϊκού θα μνημονεύεται στους αιώνες των αιώνων, ακόμα κι αν έρθουν κι άλλες ευρωκούπες.
Σταματώ εδώ, άλλωστε 100 χρόνια και δεν είναι αρκετά…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ