Έφτασα στο κατώφλι των 50 ετών, παντρεμένος με τρία παιδιά, με απαιτητική δουλειά και πολλές υποχρεώσεις για να διαπιστώσω ότι αυτό που ένιωσα τότε στα 10 μου χρόνια όταν ο πατέρας μου με πήγε σε γήπεδο πόλης της Μακεδονίας να δω τον Ολυμπιακό, έχει παραμείνει αναλλοίωτο. Το ίδιο καρδιοχτύπι κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο και βλέπω την ερυθρόλευκη.
Δύσκολο να είσαι γαύρος στον Βορρά αλλά η δύναμη και η περηφάνια που σε κάνει να νιώθεις αυτός ο σύλλογος ξεπερνάνε τα όρια του Πειραιά, τα όρια της Ελλάδας τα όρια της Ευρώπης. Ολυμπιακός για μένα είναι τα λόγια του πατέρα μου: «Να θυμάσαι αγόρι μου ότι αγαπάμε όχι μια ομάδα αλλά έναν Θρύλο» και «να στηρίζεις την ομάδα πάντα σε όποια κατάσταση και αν βρίσκεται».
Ολυμπιακός για μένα είναι η ιστορία της Θύρας 7, που μου έλεγε όσο ήμουν μικρός ιστορίες για τον Δεληκάρη, τον Σιδέρη, τον Δαρίβα και τον Υβ, το κλάμα στον τελικό του ’86, το κλάμα στο Φ4 του Τελ Αβίβ, η πρώτη φορά που αντίκρισα τον θρυλικό Αττίλιο με τη τρομπέτα και σήκωσα τα χέρια ψηλά.
Τα λεφτά που δεν μου έφτασαν για να επιστρέψω στο σπίτι μου από το παλιό Καραϊσκάκη, η γέννηση της κόρης μου το 2006, τότε που πήγα στη Ρώμη ενώ η σύζυγος ήταν ετοιμόγεννη και τελικά πρόλαβα στο τσακ να πάω στην κλινική με φανέλα του Ολυμπιακού.
Ολυμπιακός είναι οι φίλοι που έκανα στα γήπεδα που έπαιζε ο δαφνοστεφανωμένος και έχουν γίνει σχέσεις σεβασμού και εκτίμησης. Ολυμπιακάρα μου αγάπη μου μεγάλη σε ευχαριστώ για τα 100 χρόνια δόξας και μεγαλείου. Σε ευχαριστώ που μου δίνεις δύναμη στη ζωή μου. Χρόνια πολλά δαφνοστεφανωμένε έφηβε μεγάλε και τρανέ.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΙΤΖΙΟΣ