Ήταν η πρώτη φορά στα τρία ντέρμπι που έχουν παιχτεί φέτος, που ο Παναθηναϊκός έδειξε πως έχει ελαφρώς κλείσει την ψαλίδα με τον Ολυμπιακό. Η νίκη με 2-3 σετ στο Ρέντη ήταν μια τέτοιου είδους δήλωση σε ένα διάστημα που οι Πράσινοι βρίσκονται σε διαδικασία εξέλιξης και ενσωμάτωσης του Μάρτεν Φαν Χάρντερεν που έχασε τον πρώτο γύρο και είναι πια σε θέση να βοηθήσει.
Το βαθμολογικό κομμάτι είναι ένα σημαντικό δεδομένο αλλά όπως έχει αποδεχθεί τα τελευταία χρόνια, μικρή σημασία έχει. Αυτό που οφείλουν προπονητές, παίκτες, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι είναι να κοιτούν τη μεγάλη εικόνα. Αν κοιτάξουμε κυνικά τη βαθμολογία, τότε είναι ξεκάθαρο πως ο Παναθηναϊκός γίνεται φαβορί για την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο αρκεί να περάσει από τη Νέα Σμύρνη και να μη στραβοπατήσει: απώλειες όπως αυτές στο ξεκίνημα της σεζόν δύσκολα θα έχει.
Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος έχει δείξει διαχρονικά ως προπονητής πως ο ρόλος του αουτσάιντερ είναι αυτός που του ταιριάζει περισσότερο. Και η αλήθεια είναι πως στο Ρέντη ναι μεν δεν πήγαινε «χαμένος» όπως ενδεχομένως θεωρούσαν αρκετοί, αλλά η ομάδα του δεν ήταν το απόλυτο φαβορί κι ας βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση ο Ολυμπιακός.
Από τη στιγμή που το πρώτο σετ χάθηκε με τους περιφερειακούς να έχουν 5/21 επιθέσεις και αρνητική αποτελεσματικότητα, με έξι χαμένα σερβίς και τους κεντρικούς να αποδίδουν σε συγκεκριμένες περιστροφές, το χαρτί άρχισε να το γυρίζει ο άσος του Νίλσεν στον Τζιάβρα στον 70ό πόντο του ντέρμπι. Οι Πράσινοι σέρβιραν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, πίεσαν στο «5» και στο «6» με τακτική πάνω στον Κουμεντάκη και έπιασαν φανταστική απόδοση και στην υποδοχή με αποκορύφωμα το 75% στο τάι μπρέικ.
Ο Παναθηναϊκός κέρδισε με τους άσους και την ομαδική δουλειά στην πίσω ζώνη
Προφανώς, για να κερδίσει μια ομάδα στην Ελλάδα αυτόν τον Ολυμπιακό δεν αρκεί να παίξει ένας καλά, αλλά να παίξουν όλοι: ο Χανδρινός ήταν ο αόρατος MVP με τις άμυνες που έβγαζε, ο Πρωτοψάλτης ήταν η επιτομή του ζεν στην πίσω ζώνη (ως παίκτης και ως προσωπικότητα είναι μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος σε πάγκο και τάραφλεξ για τον Παναθηναϊκό) και ο Φαν Χάρντερεν «έσβησε» την ανάμνηση του Κβάλεν με μια απόδοση που δεν ήταν η καλύτερη αλλά σίγουρα ήταν άκρως ουσιαστική κυρίως από τα εννέα μέτρα και σε υποδοχή και άμυνα.
Με 25 χαμένα σερβίς για 12 άσους σε αυτό το γήπεδο κόντρα σε αυτό τον αντίπαλο (ο οποίος είχε 27 χαμένα – τα 6 στο 5ο σετ! – για 3 άσους), με αξιόπιστο side out και τους κεντρικούς να έχουν 73% αποτελεσματικότητα, τότε προφανώς και η νίκη δεν είναι τυχαία αλλά σωστής μελέτης του Ολυμπιακού και στόχευσης στις αδυναμίες του.
Αυτό που νομίζω πως θα χρειαστεί στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος ο Παναθηναϊκός είναι προσωπικότητα, καλύτερο μπλοκ και δουλειά του Έλγκερτ με τους περιφερειακούς του: η τριάδα Πρωτοψάλτη – Νίλσεν – Φαν Χάρντερεν έχει ποιότητα αλλά μπορεί να εκτεθεί όταν ο Καναδός τραβιέται μακριά από το φιλέ. Σε κάθε περίπτωση η νίκη είναι σπουδαία κι ας κρίνονται όλα στο τέλος.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται για τον Ολυμπιακό ONEX
Ο Ολυμπιακός δεν έγινε σοφότερος από αυτή την ήττα κι ας εμφανίστηκαν αρκετοί σοκαρισμένοι. Οι Ερυθρόλευκοι εμφάνισαν τις αδυναμίες τους στη Σύρο λόγω κούρασης (στην Πολίχνη κατέβηκαν με αναπληρωματικούς και ήταν… αυτονόητο τι θα συμβεί) αλλά κυρίως στην Κηφισιά: εκεί που δεν χτύπησε απλώς καμπανάκι αλλά καμπάνες.
Η ομάδα με το χαμηλότερο μπάτζετ (αλλά έναν από τους καλύτερους προπονητές του πρωταθλήματος) έκλεισε το ματς με δύο (!) ξένους και στο 3ο σετ μετέτρεψε το 17-19 σε 25-20 για να κάνει το 2-1 και στο 4ο δεν άφησε τον Ολυμπιακό να ξεμυτίσει κι ας κέρδισαν στο τέλος οι Ερυθρόλευκοι.
Η ιστορία των ανατροπών αντίπαλων ομάδων φέτος δεν έχει τελειωμό, οπότε το ότι το 10-6 του 5ου σετ με τον Παναθηναϊκό έγινε 13-15, δεν είναι κάτι πρωτοφανές και σε αυτό το σημείο βαραίνει πρωτίστως τον Αντρέα Γκαρντίνι.
Ο Ιταλός προπονητής αποφεύγει τις αλλαγές μέσα στα παιχνίδια, αργεί να παγώσει τον ρυθμό και επιμένει στο τακτικό του πλάνο ακόμα κι όταν ο αντίπαλος είτε προσαρμόζεται, είτε φτιάχνει σερί. Δεν μπορούν όλα να αποδοθούν στην κούραση όταν τις τελευταίες 21 μέρες ο Ολυμπιακός έχει πάρει ανάσες και έχει δώσει δύο παιχνίδια όλα κι όλα εντός Αττικής.
Το ντεφορμάρισμα, η απουσία κανονικής προετοιμασίας και τα πολλά ευρωπαϊκά παιχνίδια στη συνολική εικόνα είναι πράγματι μια σοβαρή δικαιολογία. Ωστόσο, εδώ και καιρό ο Ολυμπιακός μοιάζει προβλέψιμος, παίζει ελάχιστα τη γρήγορη μπάλα και οι περισσότεροι είναι υπερφορτωμένοι: σοβαρό έλλειμμα ενέργειας παρά την τεράστια προσωπικότητα που έχουν όλοι. Κι όμως είναι απίστευτο ότι οι Ερυθρόλευκοι έφτασαν κοντά στο να πάρουν νίκη στο ντέρμπι παρά τα τόσα θέματα.
Καταλαβαίνω ότι το μεγαλύτερο ανάθεμα πηγαίνει κάθε φορά στον Κουμεντάκη όμως ο Έλληνας ακραίος δεν χάνει παιχνίδι και κόντρα στον Παναθηναϊκό έβγαλε 36 (!) υποδοχές έχοντας παράλληλα και 67% στην επίθεση. Ακόμα και τοπ ακραίοι σε μεγάλα πρωταθλήματα, δεν μπορούν να είναι το ίδιο αποδοτικοί και από τα εννέα μέτρα όταν πρέπει να σερβίρουν γιατί η φθορά στη συγκεκριμένη θέση (και εκεί που έχει πάει το βόλεϊ) είναι τεράστια.
Ο Ολυμπιακός δεν έχει πάρει βοήθειες από τον διαγώνιό του σε επίπεδο διάρκειας. Για παράδειγμα, στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό ο Ατανασίεβιτς έκλεισε το πρώτο σετ με τρεις σημαντικούς πόντους μετά το 20, ήταν καταιγιστικός στην επίθεση στο 4ο αλλά…
Όταν ο Τράβιτσα δεν τον αξιοποιεί πολύ ή του δίνει μέτριες πάσες, ο Σέρβος είναι αρνητικός. Οι Ερυθρόλευκοι εννοείται πως δεν μπορούν να απαιτούν να πάρει ένα παιχνίδι μόνος του, αλλά θα πρέπει να περιμένουν να τελειώσει κάποιες κρίσιμες ψηλές μπάλες ακόμα και σε κακή πάσα. Η επιρροή του και από τα εννέα μέτρα είναι μικρή, με την μπάλα να σπάει διαρκώς στην ταινία του φιλέ και να κόβει ταχύτητα ή να έχει αρκετά χαμένα (αυτός άλλωστε ήταν και ο βασικός τομέας που πλήγωσε τον Ολυμπιακό στο ντέρμπι).
Χρόνος δεν υπάρχει για λόγια παρά μόνο για δουλειά στους Ερυθρόλευκους, αν θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα στην Ελλάδα. Προέχει το άκρως σημαντικό παιχνίδι με τη Μόντσα, στην κορυφαία διοργάνωση για τον μοναδικό εκπρόσωπο του ελληνικού βόλεϊ σε αυτή και το διακύβευμα είναι τεράστιο. Καλά τα εγχώρια, αλλά ας μην υποτιμάμε το CEV Champions League που τα προηγούμενα χρόνια το βλέπαμε με το κυάλι.
Το rotation πάντως πρέπει με κάποιο τρόπο να ανοίξει με Μασούλοβιτς, Χασμπάλα, Δαλακούρα, Κωνστανίδη να περιμένουν τις ευκαιρίες τους.
ΥΓ.1: Είναι πολύ σημαντικό για το ελληνικό βόλεϊ ότι ο Μίλωνας όχι μόνο βρίσκεται στην κορυφή αλλά κάνει διπλά ομάδας πρωταθλητισμού όπως αυτό στην Πολίχνη με πρωτοποριακές επιλογές σαν του Γουατάρου στη θέση του λίμπερο. Κι από τη στιγμή που επενδύει πια και στο… επικοινωνιακό κομμάτι, με ασφάλεια μπορούμε να πούμε ότι πια έχει περάσει σε ανώτερο επίπεδο οργάνωσης.
ΥΓ.2: Στο τέλος της σεζόν πρέπει να γίνει μια σοβαρή κουβέντα για τους Έλληνες παίκτες που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια. Πόσοι έχουν προσωπικότητα να σταθούν πραγματικά σε ομάδες πρωταθλητισμού της Volley League ως βασικοί;
ΥΓ.3: Υπάρχει πρόβλημα όταν προπονητές δεν γνωρίζουν πότε χρησιμοποιείται το video check και πότε οι διαιτητικές αποφάσεις είναι σωστές. Αν δεν το κάνουν για εφέ, υπάρχει σοβαρό ζήτημα.
ΥΓ.4: Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα του ντέρμπι και θα συμφωνήσω με τις δηλώσεις του MVP Πάτρικ Γκάσμαν. Το κλειστό έχει γίνει άκρως φιλικό στο άθλημα, ο κόσμος έχει αγκαλιάσει την ερυθρόλευκη προσπάθεια και το θέαμα στα μεγάλα παιχνίδια σε αυτό το γήπεδο είναι απολαυστικό.