Τον Σεπτέμβρη ακόμα, μετά την αποκαρδιωτική εμφάνιση και την ήττα με κάτω τα χέρια από τον Άρη (το τελικό 2-1 ήταν άκρως κολακευτικό για το χάλι της ομάδας), είχα θέσει ως ρεαλιστικό στόχο για τον Ολυμπιακό το να προσπαθήσει να βρεθεί όσο πιο κοντά γίνεται στην κορυφή μέχρι να ανοίξει το μεταγραφικό παράθυρο του Ιανουαρίου.
Λίγες εβδομάδες αργότερα οι Ερυθρόλευκοι μετρούσαν ήδη 9 χαμένους βαθμούς σε μόλις 8 αγωνιστικές, επίδοση που ακόμα και για έναν επίδοξο πρωταθλητή στην Premier League θα ήταν απαγορευτική. Κάτι σαν την Τσέλσι του Μαρέσκα δηλαδή που ακριβώς στο ίδιο χρονικό σημείο είχε χάσει 10 βαθμούς και έκανε άπαντες να πιστεύουν ότι άλλη μια αποκαρδιωτική σεζόν εκτυλίσσεται μπροστά τους.
Οι Μπλε είναι πλέον στο -2 από τη Λίβερπουλ με ένα ματς παραπάνω και ακόμη πιο ανέλπιστα ο Ολυμπιακός θα κλείσει το 2024 ως πρωτοπόρος, αν παίκτες και προπονητής δεν αποφασίσουν να ξαναντυθούν αγιοβασίληδες όπως έκαναν τις προάλλες στη Λεωφόρο με την Καλλιθέα. Κάπου εδώ τελειώνουν και οι λιγοστές έτσι κι αλλιώς ομοιότητες των Πειραιωτών με τους Λονδρέζους και το αντιλαμβάνεται εύκολα όποιος έχει παρακολουθήσει την εντυπωσιακή πορεία των τελευταίων τις τελευταίες εβδομάδες.
Για το πώς ο πρωτοπόρος του ελληνικού πρωταθλήματος δεν κατάφερε σε τέσσερις διαφορετικές περιστάσεις να φανεί πραγματικά ανώτερος της ουραγού, που μεταξύ άλλων δεν έχει νίκη στις πρώτες 15 αγωνιστικές της Super League, είναι κάτι που μονάχα κάποιος ψυχίατρος μπορεί να εξηγήσει.
Η περίπτωση της Καλλιθέας μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα απόλυτο δείγμα προκειμένου να βγάλει κάποιος ξεκάθαρα συμπεράσματα για το αν και πόσο εξελίχθηκε/βελτιώθηκε αγωνιστικά ο Ολυμπιακός κατά το τελευταίο τετράμηνο. Από τις 26 Αυγούστου της 2ης αγωνιστικής μέχρι τις 30 Οκτωβρίου του πρώτου ματς στο κύπελλο και από εκεί στις 16 Δεκεμβρίου και τη χοντρή γκέλα της Λεωφόρου, το συμπέρασμα είναι θλιβερό…
Όσα προβλήματα είχε η ομάδα του Μεντιλίμπαρ στα τέλη Αυγούστου, τα ίδια ακριβώς αντιμετωπίζει και σήμερα, λίγες μέρες πριν την τελευταία αγωνιστική του έτους. Η μόνη διαφορά του τότε με το τώρα είναι η ευεργετική προσθήκη των Κωστούλα και Μουζακίτη στο βασικό ροτέισον. Εξέλιξη που προέκυψε περισσότερο από ανάγκη, αν αναλογιστούμε την εικόνα των Ντάνι Γκαρθία, Στάμενιτς, Ολιβέιρα και Γιάρεμτσουκ κατά τους πρώτους μήνες. Από αυτούς, μόνο ο Βάσκος κατάφερε στην πορεία να δώσει πράγματα και να μπορεί να υπολογίζεται σοβαρά.
Κόντρα σε μια ομάδα που έφαγε τέσσερα γκολ από τον Λεβαδειακό μόλις μια εβδομάδα νωρίτερα στο ίδιο ακριβώς γήπεδο (και από το 2-0 μάλιστα), δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για μεταγραφές που θα κάνουν τη διαφορά. Ακόμα και οι αναπληρωματικοί των αναπληρωματικών του Ολυμπιακού θα έπρεπε να είναι σε θέση να νικήσουν το σύνολο του Αντώνη Πριόνα ή τέλος πάντων να μπορούν να παρουσιάσουν κάτι που να μοιάζει με ποδόσφαιρο. Γιατί αυτό το πράγμα ποδόσφαιρο δεν το λες.
Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα για το τι ακριβώς δουλεύει ο Μεντιλίμπαρ στις προπονήσεις τόσους μήνες και δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε μια – έστω μια – εμφάνιση που να θυμίζει Ολυμπιακό. Όχι τον Ολυμπιακό των καλών εποχών, αλλά έστω αυτόν του Μαρτίνεθ που μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου είχε τέσσερις τεσσάρες σε Λαμία (που ήταν εξαιρετική πέρυσι), Ατρόμητο, Κηφισιά και Άρη. Παρεμπιπτόντως, ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ ανέλαβε τη Λας Πάλμας ουραγό πριν από λίγο καιρό και με 13 βαθμούς σε 7 αγωνιστικές – και αφού έσπασε το εντός έδρας αήττητο της Μπαρτσελόνα – θεωρείται κάτι σαν θαυματοποιός αυτή τη στιγμή στην Ισπανία.
Όση αγάπη κι αν έχω στον Βάσκο, όσο αιώνια κι αν θα είναι η ευγνωμοσύνη όλων των Ολυμπιακών για την ανεπανάληπτη άνοιξη του 2024 που μας χάρισε, δεν γίνεται να μην μπει κι αυτός στη διαδικασία της κριτικής όταν πλέον βρισκόμαστε στο δεύτερο μισό της σεζόν. Για τα εγκλήματα που έγιναν το περασμένο καλοκαίρι γράφτηκαν μερικές χιλιάδες λέξεις στις 23 Σεπτεμβρίου, όταν το «ποιος φταίει» δεν είχε κανένα νόημα. Από το καλοκαίρι μέχρι τις παραμονές των Χριστουγέννων όμως το διάστημα είναι πολύ μεγάλο ώστε να εξακολουθούμε να κάνουμε πως δεν τρέχει τίποτα για μια ομάδα που χρειάζεσαι κολλύριο ώστε να βγάλεις μαζί της το 90λεπτο.
Ακόμα και με τις δεδομένες ελλείψεις στο ρόστερ, ακόμα και με τις κατά συρροή μεταγραφικές αστοχίες (συν την απίθανη γκίνια με τον Γιαζιτζί), ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να μπορεί να παρουσιάσει στον αγωνιστικό χώρο ως σύνολο κάτι που να μοιάζει δουλεμένο. Επιθετικά δουλεμένο, δημιουργικά δουλεμένο, το να περιλαμβάνει τουλάχιστον δυο διαφορετικές ενέργειες απέναντι σε οργανωμένες άμυνες. Ό,τι δηλαδή καλούταν να κάνει η μεγαλύτερη ελληνική ομάδα από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα απέναντι σε υποδεέστερους (και όχι μόνο) αντιπάλους.
Κουτσά-στραβά, εκμεταλλευόμενοι και το ότι οι ανταγωνιστές τους είναι επίσης προβληματικοί, οι Ερυθρόλευκοι κατάφεραν να μείνουν ολοζώντανοι. Ελπίζω αυτή η ανέλπιστη – βάσει εικόνας – ευλογία να μη μετατραπεί σε κατάρα, κάνοντας τους αρμόδιους να πιστέψουν ότι η ανάγκη ενίσχυσης είναι μικρότερη από την πραγματική.
Δεν υπάρχει γραμμή που να μη χρειάζεται ουσιαστικές προσθήκες ο Ολυμπιακός. Συγκεκριμένα, είναι λιγοστές οι θέσεις στην οποία δεν χρειάζεται κάτι άλλο ή κάτι ακόμα. Ο μόνος αγωνιστικά αξιόπιστος εξτρέμ είναι ο εύθραυστος Ζέλσον Μαρτίνς, αφού οι υπόλοιποι δεν μπορούν να μπουν καν στην κουβέντα ούτε για συμπληρωματικοί, σύμφωνα με αυτό που έχουν παρουσιάσει ως τώρα. Ο Βέλντε εμφανίζει μονάχα εκλάμψεις, ο Μασούρας για κάποιον λόγο έχει ψυχολογία βετεράνου που επέστρεψε από τον πόλεμο με μετατραυματικό στρες, ενώ ο Γουίλιαν δεν θα μπορούσε ποτέ σε αυτή την κατάσταση να λογίζεται ως εξτρέμ.
Μια παρένθεση για τον Βραζιλιάνο. Τη μέρα που πήγε για τα ιατρικά, μου ήρθε ένα μήνυμα που έλεγε αυτολεξεί «ρε συ, αυτός είναι πιο χοντρός κι από μένα». Πριν καν τον δω στο γήπεδο λοιπόν, πίστευα ότι θα πρέπει να υπολογίζεται κυρίως για τον άξονα, πεποίθηση που μετατράπηκε σε βεβαιότητα μετά τις πρώτες εμφανίσεις του. Είναι απορίας άξιο πώς ένας παίκτης με 31 ματς στην περυσινή Premier League κατάφερε να δείχνει παλαίμαχος μέσα σε ένα καλοκαίρι. Το ότι δεν έκανε προετοιμασία προφανώς δεν αποτελεί δικαιολογία για κάποιον επαγγελματία και μάλιστα σε αυτό το επίπεδο, έστω κι αν συζητάμε για έναν 36χρονο.
Εννοείται ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται φορ, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που ο Μέντι παίζει με δυο επιθετικούς ταυτόχρονα στην ενδεκάδα. Ο Κωστούλας συμπληρώνει ιδανικά τον Ελ Κααμπί ως περιφερειακός, αλλά πίσω τους υπάρχει ο Γιάρεμτσουκ, δηλαδή κανείς. Για αριστερό μπακ τα έχουμε πει εδώ και μήνες, ενώ υπάρχει και το ερωτηματικό στον άξονα.
Έσε, Ντάνι Γκαρθία, Μουζακίτης και Τσικίνιο ξεκινούν από το «6» και τελειώνουν στο «8», ενώ το ίδιο ισχύει και για τον Ολιβέιρα που δυστυχώς δεν θυμίζει σε τίποτα τον παίκτη που θαυμάσαμε πριν από μια πενταετία στον ΠΑΟΚ και αργότερα στην Πόρτο. Ο Γιαζιτζί αποκτήθηκε με την προοπτική να γλυκάνει το παιχνίδι των Πειραιωτών, αλλά η παροιμιώδης ατυχία του τίναξε στον αέρα ό,τι πλάνο υπήρχε γι’ αυτόν. Που σημαίνει ότι εξακολουθείς να θες έναν παίκτη που θα μπορεί με μια επαφή (μια κάθετη πάσα, μια στημένη φάση) να δημιουργήσει κάτι, ειδικά απέναντι στις Καλλιθέες του πρωταθλήματος.
Τέτοιοι παίκτες υπήρχαν σχεδόν πάντα στο Καραϊσκάκη και είχαν τη δυνατότητα πολλές φορές να μακιγιάρουν τις όποιες ομαδικές ατέλειες στο δημιουργικό σκέλος. Τώρα που οι ατέλειες είναι πάρα πολλές, ένας παίκτης με αυτά τα χαρακτηριστικά λείπει περισσότερο από ποτέ. Κι ας θεωρείται παρωχημένο ποδοσφαιρικά αυτό που αποκαλούμε «δεκάρι».
Το ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο βασίζεται στα συνεχή τρεξίματα, στο επίμονο πρέσινγκ και στη γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση και τούμπαλιν, όμως ο Μεντιλίμπαρ θα έπρεπε να έχει από καιρό καταλάβει πως για να κυριαρχήσεις στη Super League θα πρέπει να ποντάρεις σε προσωπικές ενέργειες χαρισματικών παικτών. Ειδικά από τη στιγμή που η ομαδική λειτουργία του Ολυμπιακού στο δημιουργικό σκέλος παίρνει χαμηλότατο βαθμό.
Από την άλλη βέβαια, δεν γίνεται να βγάλεις ένα ολόκληρο πρωτάθλημα με τη λογική της ατομικής ενέργειας. Και ακριβώς εδώ είναι που δεν δικαιολογώ την εικόνα των Ερυθρολεύκων κόντρα στους μικρούς. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορείς να παρουσιάσεις μια επιθετική αρετή ως ομάδα σε τέσσερα σερί ματς κόντρα στην Καλλιθέα. Μπορεί μια φορά να δυσκολευτείς. Άντε δυο. Τέσσερις όμως πάει πολύ. Σε αυτό το σημείο λοιπόν, είναι που δεν μπορώ να δεχτώ ως επαρκή δικαιολογία τις ελλείψεις στο ρόστερ. Αλίμονο δηλαδή αν έστω με αυτό το υλικό δεν μπορείς να νικήσεις εύκολα τον Λουκίνα, τον Σοΐρι, τον Μανθάτη, τον Καινούργιο και τον 40χρονο Βαλμπουενά. Ο οποίος σήμερα θέλει τρεις Γουίλιαν στην καθισιά του, αλλά αυτό είναι πρόβλημα του Βραζιλιάνου και όχι του Γάλλου κοντορεβυθούλη με την άλλοτε παγκόσμια κλάση.
Το κακό είναι πως ακόμα και οι Ευρωπαίοι πήραν χαμπάρι την προσέγγιση Μεντιλίμπαρ και έρχονται υποψιασμένοι στο Καραϊσκάκη. Ρέιντζερς και Τβέντε ήξεραν καλά πως αν δεν δώσουν χώρους στον Ολυμπιακό οι φάσεις που θα δεχτούν θα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού (και θα περισσέψουν κάμποσα κιόλας) και ακριβώς αυτή την τακτική εφάρμοσαν.
Αν αυτή την εικόνα την παρουσίαζε με συνέπεια οποιοσδήποτε άλλος προπονητής του Ολυμπιακού, θα δεχόταν σκληρή κριτική ακόμα κι όταν νικούσε. Δεν χρειάζεται να πάμε πολλά χρόνια πίσω για να θυμηθούμε τι γκρίνια υπήρχε ειδικά στην τελευταία σεζόν του Μαρτίνς, όταν ακόμη το πρωτάθλημα θεωρούταν δεδομένο. Χρειάστηκε να περάσει μια διετία μακριά από την κορυφή ώστε να προκύψει μια πιο ώριμη οπαδική προσέγγιση (για την οποία πάσχιζα από τότε) η οποία θα διαχωρίζει τη διαχρονική ολυμπιακή απαίτηση για καλό ποδόσφαιρο από την αξία και τη σημασία της κατάκτησης του τίτλου.
Ο Μεντιλίμπαρ βέβαια κουβαλά και την πιστωτική προίκα της κατάκτησης του Conference, οπότε είναι αυτονόητο να παραβλέπονται αρκετές δικές του ευθύνες. Όπως όμως δεν έχει νόημα η ισοπέδωση, έτσι δεν μπορούμε να κάνουμε διαρκώς τα στραβά μάτια στα στραβά που εμφανίζει η ομάδα όποτε δεν έχει ντέρμπι μπροστά της. Και από τη στιγμή που δεν μπορώ να σκεφτώ καταλληλότερο προπονητή για να βελτιώσει την κατάσταση, το βάρος γι’ αυτό πέφτει στον Βάσκο αναμορφωτή.
Όσο για την ενίσχυση, νομίζω ότι τα είπαμε. Χρειάζονται παίκτες όχι μόνο για την άμεση βελτίωση αυτού που βλέπουμε, αλλά και για να βοηθηθούν ακόμα περισσότερο οι χρυσοί πιτσιρικάδες. Ώστε και να εξελιχθούν περαιτέρω και κυρίως να μην καούν μέσα από συνεχή ματς ή από αρνητικά αποτελέσματα που αργά ή γρήγορα θα κάνουν τους ίδιους οπαδούς που σήμερα τους εγκωμιάζουν, να φτάσουν στο σημείο να λένε «πού πάμε με τα παιδάκια;».
Μια παράκληση προς αυτόν/αυτούς που θα αναλάβουν τις μεταγραφές του χειμώνα. Αν γίνεται, να αφαιρεθεί από τη λίστα τους οποιοσδήποτε παίκτης που κάποτε ήταν σπουδαίο όνομα ή/και που έχει περάσει τα 32-33 χρόνια ζωής. Θεωρώ πως είναι τόσο μεγάλο πλέον το δείγμα των αποτυχιών αυτής της προσέγγισης που δεν θα έπρεπε καν να το συζητάμε. Από το να υποδέχεσαι έναν διάσημο παλαίμαχο στο αεροδρόμιο, είναι απείρως προτιμότερο να αποθεώνεις κάποιον παντελώς άγνωστο πάνω στο χορτάρι…
ΥΓ. Απολογούμαι για το γεγονός πως τα ΕΥΘΕΩΣ έχουν γίνει πιο σπάνια και από γκολ του Φώτη Ιωαννίδη. Εδώ και σχεδόν ενάμισι μήνα η απόλυτη προτεραιότητά μου είναι ένας πολύ δικός μου άνθρωπος που δίνει τη μάχη του και που όσο με χρειάζεται θα είμαι δίπλα του. Ευχαριστώ λοιπόν όσους με τον τρόπο τους στηρίζουν τόσο εκείνον όσο και εμένα αυτό το διάστημα αλλά και για όσο ακόμη χρειαστεί.