Δημοσιεύθηκε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας με την οποία ομόφωνα δόθηκε άσυλο στον αξιωματικό και θα μπορεί πια να λάβει ταξιδιωτικά έγγραφα.
Οι «8» βρίσκονται σε καθεστώς «φυλασσόμενης» ελευθερίας, ενώ ήδη σε 3 από αυτούς έχει αναγνωριστεί η ιδιότητα του πρόσφυγα. Ο Οζκαϊνακτσί όμως είναι ο πρώτος η υπόθεση του οποίου τελεσίδικησε σε πιλοτική δίκη στο Συμβούλιο Επικρατείας και συνεπώς είναι ο πρώτος που θα πρέπει να λάβει ταξιδιωτικά έγγραφα, όταν όμως το αποφασίσει η Ελληνική Πολιτεία.
Με την απόφαση, ο αξιωματικός έχει τη δυνατότητα να λάβει ταξιδιωτικά έγγραφα, ωστόσο θα πρέπει να γίνει δεκτός από άλλη χώρα, προκειμένου να μπορέσει να τα αξιοποιήσει. Σε κάθε περίπτωση, η επίμαχη απόφαση αφορά μόνο το συγκεκριμένο αξιωματικό, ενώ οι υπόλοιποι επτά θα πρέπει να περιμένουν τις αντίστοιχες κρίσεις του ΣτΕ που αφορούν στο άτομό τους.
Η απόφαση αυτή (1694/18) λύνει πιλοτικά όλα τα νομικά θέματα της υπόθεσης των Τούρκων αξιωματικών, ωστόσο δεν σημαίνει πως οδηγεί αυτόματα στη «δικαίωση» και τους υπολοίπους 7, αφού πρόκειται για εξατομικευμένη κρίση με βάση τα πραγματικά περιστατικά που εξετάστηκαν για το πρόσωπο του Οζκαϊνακτσί.
Η βάση πάνω στην οποία κινήθηκε η Ολομέλεια είναι πως δεν αποδείχτηκε ότι ο εν λόγω αξιωματικός συμμετείχε στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, καθώς επίσης και ότι ανήκε στο κίνημα των Γκιουλενιστών. Μάλιστα, γίνεται αναφορά στους ισχυρισμούς του ότι διέπεται από τις αρχές του Δυτικού Πολιτισμού και ότι ανήκει στο κόμμα των Κεμαλιστών. Γίνεται δεκτός δηλαδή ο ισχυρισμός του πως δεν ανήκε στο κόμμα του Γκιουλέν «γιατί και αυτό (εκτός από τον Ερντογάν) αποσκοπεί στην ισλαμοποίηση της Τουρκίας».
Μάλιστα, η πολυσέλιδη απόφαση επικαλείται τη συνθήκη της Γενεύης σύμφωνα με την οποία για να υπάρχει δικαιολογημένος φόβος ότι θα διωχθεί ο αιτών άσυλο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις δεν χρειάζεται να της εκδηλώνει εκείνος ρητά, αλλά αρκεί να τού τις καταλογίζει ρητά ο φορέας της δίωξης (Τουρκία εν προκειμένω): «Η απόφαση της επιτροπής ασύλου (που του χορηγεί άσυλο) είναι επαρκώς αιτιολογημένη, καθώς υφίσταται ο απαραίτητος αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ του δικαιολογημένου φόβου διώξεως του παρεμβαίνοντος (Τούρκου πιλότου) στην χώρα καταγωγής του και των αποδιδόμενων σε αυτόν από το τουρκικό Κράτος πολιτικών πεποιθήσεων».
Μεταξύ άλλων αναφέρει πως «από κανένα αξιόπιστο αποδεικτικό στοιχείο δεν προέκυψε ότι ο Τούρκος αξιωματικός υπήρξε μέλος της Φετουλαχιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης στην οποία η Τουρκική κυβέρνηση αποδίδει τον σχεδιασμό και την διάπραξη του πραξικοπήματος ή εν πάση περιπτώσει γνώριζε την οργάνωσή του».