*«Ουδείς μπορεί να προδικάσει την επιτυχία ή αποτυχία του Τάκη, ούτε βέβαια και το αν θα καταφέρει να παραμείνει στον πάγκο του πρωταθλητή μέχρι το τέλος της σεζόν. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος όμως, είμαι πεπεισμένος ότι επρόκειτο για την καταλληλότερη επιλογή στη δεδομένη χρονική στιγμή, για λόγους που λίγο – πολύ τους έχουμε χιλιοαναλύσει. Τι θέλω να πω με τα παραπάνω; Ότι αν αποτύχει ο Λεμονής, για μένα θα σημαίνει πως οποιοσδήποτε άλλος κι αν βρισκόταν στη θέση του θα είχε πιθανότατα την ίδια μοίρα. Αντιθέτως, σε περίπτωση επιτυχίας θα είμαι σχεδόν βέβαιος ότι κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει όπως αυτός»…
*Η όποια αξία του παραπάνω αποσπάσματος έγκειται στο χρονικό διάστημα που συντάχθηκε και δημοσιεύτηκε: μόλις λίγες μέρες μετά την ήττα – σοκ από τον Ατρόμητο και με τη διακοπή των εθνικών ομάδων να βαραίνει ακόμα περισσότερο το κλίμα στις τάξεις των Ολυμπιακών. Όπως γίνεται πάντα όποτε η διακοπή σε βρίσκει μετά από ένα πολύ άσχημο αποτέλεσμα. Στο ίδιο κείμενο βεβαίως, γινόταν λόγος και για το μοναδικό μέχρι τώρα λάθος του Τάκη Λεμονή σε αυτή την τέταρτη προπονητική θητεία του στο λιμάνι: ο εξοστρακισμός του Κώστα Φορτούνη στην εξέδρα, την ώρα που οι υπόλοιποι συμπαίκτες του δεν μπορούσαν να αλλάξουν δεύτερη πάσα κόντρα στον Ατρόμητο…
*Δεν μπορώ να γνωρίζω με ακρίβεια τι θα γίνει στις αμέσως επόμενες αγωνιστικές, αρχής γενομένης από το «περίεργο» ντέρμπι της Λεωφόρου, το μοναδικό γνήσιο ντέρμπι στο οποίο εμπλέκεται ο Ολυμπιακός. Κακά τα ψέματα, όλα τα υπόλοιπα «ντέρμπι» αποτελούν μια μίξη ευσεβών πόθων, διαφημιστικών τρικ και παραφθοράς της ιστορίας: οι οπαδοί του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ μπορούν να φαντασιώνονται ό,τι θέλουν. Όλοι έχουν δικαίωμα στη μεγαλομανία, αλίμονο όμως αν οι μη πάσχοντες αδυνατούν να διακρίνουν τα σημάδια της πάθησης, συμβάλλοντας στην περαιτέρω εξάπλωσή της. Ό,τι κι αν συμβεί πάντως στη συνέχεια, η επιλογή του Λεμονή θα παραμένει ως η πιο ενδεδειγμένη τη στιγμή που έγινε…
*Ο ερυθρόλευκος κόουτς δούλεψε κομμάτι – κομμάτι το κρισιμότατο ματς με τον ΠΑΟΚ, παρότι είχε ελάχιστες μέρες για κάτι τέτοιο στη διάθεσή του. Κακά τα ψέματα, όταν μεσοβδόμαδα βρίσκεσαι στο Καμπ Νου για ένα παιχνίδι που αποτελεί την υπέρτατη – σωματική και πνευματική – πρόκληση, αυτομάτως ξεκινάς με μειονέκτημα απέναντι σε έναν αντίπαλο που λίγες ώρες αργότερα έπαιζε με τον εαυτό του σε ανοιχτή προπόνηση. Ο Ολυμπιακός του Λεμονή έκανε ό,τι ακριβώς χρειαζόταν σε κάθε σημείο του ματς, εμφανίζοντας μάλιστα την ικανότητα αναπροσαρμογής. Η πρώτη ήρθε μετά το πρώτο τέταρτο όπου ο ΠΑΟΚ έμοιαζε να πατάει καλύτερα και η δεύτερη αμέσως μετά το γκολ. Γνωρίζοντας πλέον το πρόβλημα του τελευταίου 20λεπτου, ο Τάκης δεν έδωσε στον αντίπαλο κανένα δικαίωμα να τον πιάσει στον ύπνο: αν ο ΠΑΟΚ ήθελε να βάλει γκολ, θα έπρεπε να το κάνει με στημένη άμυνα απέναντί του και όχι σε ανοιχτό χώρο. Εν ολίγοις, μονάχα από στημένες φάσεις θα μπορούσαν να κινδυνέψουν οι Πειραιώτες και παρότι ο Κομίνης έδειξε υπερβάλλοντα ζήλο στα σφυρίγματα πέριξ της ερυθρόλευκης περιοχής, Σισέ και Ένγκελς ήταν πάντα εκεί για να βάλουν φρένο στις επιθυμίες των αντιπάλων…
*Αυτό που πραγματικά κέρδισε ο Ολυμπιακός ήταν λίγη παραπάνω ηρεμία και το δικαίωμα να πάει στη Λεωφόρο χωρίς οι παίκτες του να νιώθουν έξτρα βάρος στους ώμους τους. Το ότι πρόκειται για την ενδεχομένως χειρότερη βερσιόν του ΠΑΟ όλων των εποχών είναι δεδομένο, αλλά στη θεωρία δε λέει απολύτως τίποτα. Θυμηθείτε πως απέναντι σε μια σαφώς πιο στρωμένη (και κατά τεκμήριο πιο ικανή) ομάδα του Θρύλου, η ΑΕΚ της Β’ εθνικής έφτασε λίγα λεπτά μακριά από το να γίνει η τρίτη ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας που αποκλείει τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο, μετά τον ΠΑΣ και τον Πανσερραϊκό. Όταν λοιπόν, μιλάμε για το ματς στο οποίο αναμετρώνται οι δυο πιο βαριές φανέλες της χώρας, οι ιδιαιτερότητες συχνά επισκιάζουν και υποβαθμίζουν τις όποιες αγωνιστικές διαφορές που θεωρητικά χωρίζουν τους δυο αντιπάλους…
*Δεν θα μπορούσα να γνωρίζω το περιεχόμενο του πανό που αναρτήθηκε στα ρώσικα, αφού το μόνο που κατάλαβα ήταν ότι απευθυνόταν στον Ιβάν Σαββίδη. Είναι αυτονόητο πως επρόκειτο για κάτι ντροπιαστικό, το οποίο απέχει από τη λογική και τα ιδεώδη του Θρύλου όσο η Δύση από την Ανατολή. Και θα ήθελα να δω την όσο το δυνατόν πιο επίσημη καταδίκη αυτής της απαράδεκτης «έμπνευσης», η οποία θα διαχωρίζει και πάλι τον Ολυμπιακό από το επίπεδο των υπολοίπων που σφύριζαν αδιάφορα σε αντίστοιχες περιπτώσεις εις βάρος των Πειραιωτών. Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που ένα εμετικό πανό υψώνεται σε ελληνικό γήπεδο, ασχέτως αν η ευαισθησία των «αντικειμενικών» δεν εμφανίζει τα ίδια αντισώματα όταν ο στόχος είναι ερυθρόλευκος. Όσο κι αν αντιλαμβάνομαι την απολύτως δικαιολογημένη οργή των οπαδών για τις επί σειρά ετών ανήθικες επιθέσεις που δέχεται η ομάδα τους από παντού, αυτός είναι ο πιο λάθος τρόπος να βρει κάποιος το δίκιο του. Κατά τα άλλα, η παρουσία οργανωμένων και μη ήταν συγκλονιστική, ειδικά όταν το γήπεδο σειόταν από την πιο φοβιστική ιαχή που μπορεί να ακούσει ένας αντίπαλος: «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»…
