Λένε «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» και μάλλον έχουν δίκιο, τουλάχιστον στις περισσότερες των περιπτώσεων.
Η ευθύνη του κ. Αλαφούζου για την κακή χρονιά του Παναθηναϊκού είναι δεδομένη, είναι το αφεντικό (ανεξαρτήτως επίσημης θεσμικής ιδιότητας) και σε αυτόν καταλήγει κάθε απόπειρα να ερμηνευτεί, ακόμη και με τις καλύτερες των προθέσεων, η εικόνα της ομάδας.
Στον κ. Αλαφούζο καταλογίζονται «λάθη και παραλείψεις» ειδικά στην επιλογή προσώπων με ρυθμιστικό ρόλο στην ομάδα (προπονητής, τεχνικός διευθυντής, διοικητικός υπεύθυνος), οι αποφάσεις που κατά καιρούς έλαβε δεν ήταν , όντως, οι επιτυχέστερες, συνεπώς προκύπτει, κατά τους αρνητές της παρουσίας του στον Παναθηναϊκό, μια αρνητική καρμική σχέση ανάμεσα στις ικανότητες του ιδιοκτήτη της ομάδας και στα πρόσωπα που ο ίδιος επιλέγει κάθε φορά για να χειριστούν την ομάδα.
Από την ευθύνη αυτή όμως (στην επιλογή συνεργατών) έως την απόλυτη ακύρωση της παρουσίας του mister ΣΚΑΪ στον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει μια τεράστια απόσταση, που δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε με αναθέματα, ούτε με κατάρες, πολύ περισσότερο με υποδείξεις πονεμένων οπαδών ο καθένας από τους οποίους λέει το μακρύ του και το κοντό του έτσι χωρίς πρόγραμμα…
Η κοινή οπαδική συνείδηση έχει δικαίωμα στην κριτική και στην πολεμική ακόμη αρκεί να ξέρει ποιον πολεμάει και για ποιους υπαρκτούς λόγους.
Στον αντίποδα της σφοδρής κριτικής που ασκείται στον εφοπλιστή και ιδιοκτήτη ενός κορυφαίου επικοινωνιακού ομίλου είναι ζήτημα δικαιοσύνης να αποτυπώσει κάποιος ένα αυθεντικό λόγο υπερασπιστικό, δηλαδή πραγματικό, υπαρκτό, μετρήσιμο.
Δύο είναι οι βασικές υπερασπιστικές αναφορές:
Η πρώτη: ο Παναθηναϊκός, η μια από τις δύο μεγαλύτερες και ιστορικότερες ομάδες της χώρας, θα είχε καταστραφεί εντελώς, θα είχε απωλέσει τα πάντα εάν στα ερείπια της διαβόητης «πολυμετοχικότητας» (η οποία θα έκανε τον Αμπράμοβιτς να μοιάζει με… σερβιτόρο σε αναστολή εργασίας) δεν αποφάσιζε να διαχειριστεί την τεράστια οικονομική τρύπα (άνω των 60 εκατομμυρίων ευρώ) αυτός ο πανταχόθεν βαλλόμενος Αλαφούζος. Γιατί το αποφάσισε κανένας δεν ξέρει, σχεδόν ούτε καν ο ίδιος.
Σε εκείνη τη μαύρη περίοδο, όπου τα χρέη αυξάνονταν καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο και ήταν θέμα χρόνου να ξεπεράσουν και τα εκατό εκατομμύρια ευρώ όλοι «οι παναθηναϊκάρες» του πλανήτη την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, εξαφανίστηκαν από προσώπου γης και παράτησαν ένα σεσηπός και τυμπανιαίο πτώμα στην κοινή χλεύη.
Η μοναδική προοπτική για εκείνο τον Παναθηναϊκό ήταν… τα τοπικά της ΕΠΣ Αθήνας (ούτε στη Γ΄ Εθνική δεν μπορούσε να σταθεί), είτε αρέσει ως εκδοχή, είτε όχι.
Που βρίσκεται σήμερα, στηριγμένη μόνο στις οικονομικές ενέσεις του κ. Αλαφούζου, σε οικονομικό επίπεδο η εταιρεία είναι γνωστό σε όλους και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη υπόμνηση.
Η δεύτερη: ο Παναθηναϊκός είναι έτοιμος να διεκδικήσει (δεν λέω ακόμη να κατασκευάσει) ένα μοναδικό αθλητικό complex στην περιοχή του Βοτανικού με όλες τις σύγχρονες και ασφαλείς υποδομές για την ΠΑΕ και τον ερασιτέχνη, ενώ συζητείται και η συμμετοχή της ΚΑΕ στο εγχείρημα.
Πρόκειται για μια εξέλιξη που θα αλλάξει εντελώς τη μοίρα της ομάδας και της εταιρείας, θα της προσφέρει τεράστιες δυνατότητες βελτίωσης και ανάπτυξης, θα εγγυηθεί (σε σημαντικό βαθμό) την οικονομική της αυτάρκεια, θα στηρίξει αποτελεσματικά ένα ουσιώδη προγραμματισμό για την επόμενη μέρα ολόκληρης της παναθηναϊκής οικογένειας.
Υπερασπίζεται κανένας σε αυτή τη χώρα την άποψη πως τα ίδια ακριβώς θα μπορούσαν να συμβούν απόντος από το προσκήνιο της ομάδας του κ. Αλαφούζου; Οικειοθελώς υποστηρίζει, σε κανονικές συνθήκες, κάποιος πως η συμμετοχή του κ. Αλαφούζου στην εξέλιξη όλο του project του Βοτανικού είναι μια απλή, χαριτόβρυτη, επιδερμική συμμετοχή, η οποία και να απουσίαζε δεν επρόκειτο να αλλάξει τις ισορροπίες;
Στα ίσια και παλικαρίσια (που λέει και το ρητό): Το συγκρότημα στον Βοτανικό είναι (καλώς ή κακώς) «υπόθεση Αλαφούζου», το έφτιαξε και το προχώρησε «με τα χεράκια του» όσο και αν η εκτίμηση αυτή δεν αρέσει σε πολλούς και κάποιοι αδαείς τη χλευάζουν.
Πως τα κατάφερε ο κ. Αλαφούζος να φέρει το έργο μέχρι εδώ και να ετοιμάζεται να ξεκινήσει αυτό το τεράστιο εγχείρημα είναι δικός του λόγος, μερικοί υποψιάζονται, περισσότεροι εκτιμούν, όλοι καταλαβαίνουν ή νομίζουν ότι καταλαβαίνουν τους λόγους, αλλά ελάχιστοι πιστώνουν στον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ αυτή τη μοναδική επιτυχία.
Ναι, καλά όλα αυτά, αλλά η ομάδα; Προφανώς υπάρχει και η ομάδα και χρειάζεται ολιστικό λίφτιγκ για να ξαναβρεί το χαμένο dna της και να κυνηγήσει ξανά τίτλους. Κανείς δεν αρνείται αυτή την ανάγκη.
«Μούσκεμα» τα έκανε στον τομέα αυτό ο Αλαφούζος με τις επιλογές του, δεν φταίει μόνο αυτός, είναι και ο οργανισμός του Παναθηναϊκού που δεν βοηθάει, δεν έχει ανθρώπους, δεν σιτίζει ειδικούς για να αποκομίσει σύγχρονες ιδέες για την οργάνωση και τη λειτουργία της ομάδας.
Το πακέτο των ευθυνών περιλαμβάνει περισσότερους από ένα, ανεξαρτήτως της άποψης πως σε τελευταία ανάλυση (που έλεγε κι ο Μαρξ και τον έκαναν άγαλμα) όλα τα χρεώνεται το αφεντικό.
Βοήθεια και ιδέες από όποιους μπορούνε (και τους εμπιστεύεται) χρειάζεται ο κ. Αλαφούζος για να επανεκκινήσει την ομάδα, δεν είναι εύκολο να τη βρει αν δεν αποφασίσει ο ίδιος πρώτα να παραδεχθεί ότι δεν ξέρει, άρα χρειάζεται να ρωτήσει για να μάθει ή να πληρώσει ένα κανονικό ειδικό.
Όσο τσαλαβουτάει μόνος του ή παρέα με μερικές γραφικές φιγούρες του πράσινου παρελθόντος σε θολά νερά και ψάχνει την άκρη του νήματος στο σκοτάδι χαμένος θα είναι και θα πηγαίνουν στράφι οι προσπάθειες του.
Υ.Γ. Και πάλι βοήθεια από τους γνωστούς «παναθηναϊκάρες» δεν πρόκειται να υπάρξει. Αυτοί ούτε εισιτήριο δεν πληρώνουν, με προσκλήσεις τη βγάζουν πάντα.