«Δεν μαζεύεται πλέον η ιστορία με την εθνική ομάδα. Σάπισε και γιατρειά δεν παίρνει. Είμαστε ήδη αιχμάλωτοι σε μια ποδοσφαιρική ανυποληψία από την οποία θα κάνουμε πολλά χρόνια να βγούμε, αν ποτέ το καταφέρουμε…»
Οι διαπιστώσεις παλιού, εμβληματικού (εμβληματικότατου) στελέχους της εθνικής ομάδας ξεχειλίζουν από απογοήτευση όταν αναφέρεται στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Βαθύτατος γνώστης ο ίδιος όσων συμβαίνουν εντός των τειχών της ομάδας αλλά και εκτός αυτής δεν δείχνει καμία αισιοδοξία για τις μέρες που θα έρθουν. Αντίθετα, φαίνεται καθαρά ότι τον συνέχουν μαύρες σκέψεις για όσα έχουν ήδη διαμορφωθεί τόσο στο επίπεδο των σχέσεων των διεθνών με το προπονητικό τιμ όσο και σε αυτό της διοίκησης της ΕΠΟ με την ομάδα.
«Δεν υπάρχει τίποτε όρθιο. Δεν υπάρχει διοίκηση, δεν υπάρχει προπονητής, δεν υπάρχει τημ. Όλα στον αέρα, χωρίς να προκύπτει από πουθενά το παραμικρό φως. Όπως είναι σήμερα τα πράγματα κανένας δεν μπορεί να σώσει την ομάδα και κυρίως αυτή η διοίκηση και ο προπονητής που δεν τους υπολογίζει κανένας» συμπληρώνει, ενώ στην επισήμανση « μήπως κάποιοι από τους παλιούς της ομάδας μπορούν να πάρουν το παιχνίδι πάνω τους και να τραβήξουν το κάρο από τη λάσπη» απαντάει με συγκατάβαση « δεν γίνεται ούτε αυτό, επειδή όσοι μπορούν να το κάνουν είτε δεν θέλουν με την κατάσταση αυτή, είτε δεν τους θέλουν οι σημερινοί».
«Έχουμε ήδη περιέλθει στην προ του 2004 κατάσταση, όσο και αν δεν μας αρέσει να το παραδεχόμαστε. Θα συνεχίσουμε να ζούμε με την ποδοσφαιρική κακομοιριά μας, θα παραδέρνουμε ανάμεσα σε μια νίκη και πέντε ήττες και οι παίκτες θα παρακαλάνε να μην κληθούν στην ομάδα για να γλιτώσουν την αγγαρεία. Τα έχω ζήσει αυτά και τα ξέρω. Με πονάνε, αλλά έτσι είναι» καταλήγει.
Την ίδια ώρα στο εσωτερικό της εθνικής ομάδας είναι σαφές και δεδομένο πως επόμενη μέρα για τον Αναστασιάδη δεν υπάρχει. Η έξοδος του από τη θέση του προπονητή είναι μονόδρομος. Σε διαφορετική περίπτωση το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα θα βρεθεί μπροστά στον τεράστιο κίνδυνο να καλούνται ποδοσφαιριστές στην εθνική ομάδα και να μην ανταποκρίνεται κανένας. Η άτυπη μεν, υπαρκτή δε «επανάσταση» που ξεκίνησε με πρωτεργάτη τον Παπασταθόπουλο δεν πρόκειται να σταματήσει και ήδη αγκαλιάζει την μεγάλη πλειοψηφία των διεθνών, που βρίσκονται στο πλευρό του αρχηγού τους και δεν συζητάνε καν την πιθανότητα να ξαναβρεθούν «στα ίδια μέρη» με τον Άγγελο. Τα όσα μεταξύ τους λέγονται για τον Αναστασιάδη δεν τα διανοείται ποδοσφαιρικός νους και κάθε απόπειρα να αναφερθούν δημοσίως εμπίπτει στο νόμο περί τύπου.
Η διοίκηση της Ε.Π.Ο. είναι ανίκανη να σχεδιάσει έστω επί χάρτου μια ικανοποιητική έξοδο από την κρίση παραδομένη ούσα σε παραλυτικές ισορροπίες και με τα όσα συμβαίνουν στις εσωτερικές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις να ρίχνουν βαριά τη σκιά τους στις σχέσεις των ομάδων με την Ομοσπονδία. Η μετάθεση κάθε απόφασης για το απώτερο μέλλον με αιτιολογία ότι δεν υπάρχουν αγωνιστικές υποχρεώσεις επιλέχθηκε ως η καλύτερη λύση για να ξεφύγει η διοίκηση από την πίεση της συγκυρίας και να κερδίσει χρόνο ώστε να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες διαβουλεύσεις με τα βασικά κέντρα εξουσίας που την ελέγχουν ασφυκτικά.
Και για τους σκληρότερους της γραμμής Γραμμένου «Αναστασιάδης στην εθνική δεν υπάρχει πλέον». Το βασικό τους ενδιαφέρον είναι «να μην στραπατσαριστεί ο πρόεδρος και συνακόλουθα ο Σαββίδης» από μια εξέλιξη που είναι βούτυρο στο ψωμί των δυνάμεων του Λεκανοπεδίου στον άτυπο μεν, σκληρότατο δε πόλεμο χαρακωμάτων που εξελίσσεται σε συνθήκες «κάθαρσης και εξυγίανσης» στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Τι θα απομείνει στην εθνική ομάδα από την απόφαση να συνεχιστεί αυτός ο πόλεμος δεν δείχνει να ενδιαφέρει κανένα.
Στο περιθώριο του γενικευμένου χάους που επικρατεί στο «μαγαζί» φαίνεται ότι κερδίζει, μεταξύ παλιών στην εθνική ομάδα, έδαφος η λύση «Χιμένεθ». Ο τέως προπονητής της ΑΕΚ εμφανίζεται να συγκεντρώνει στο πρόσωπο του όλα εκείνα τα αγωνιστικά στοιχεία που ταιριάζουν στην κυρίαρχη φυσιογνωμία του ελληνικού ποδοσφαίρου και παρουσιάζεται ως ικανός να επανεκκινήσει το όχημα με όρους αξιοπιστίας.
Στα υπέρ του καταγράφονται από διεθνείς ποδοσφαιριστές που τον γνωρίζουν «η βαθύτατη γνώση του ελληνικού ποδοσφαίρου, η ταύτιση του αγωνιστικού μοντέλου που προτιμάει με αυτό που είναι συμβατό με τον Έλληνα ποδοσφαιριστή με έμφαση στην αμυντική λειτουργία, λογικές επιθέσεις και … μισό-μηδέν, η δικαιοσύνη απέναντι στους ποδοσφαιριστές και η ικανότητα του να παίρνει από τους συνεργάτες του το 100% της αξίας τους».
Στην εξίσωση πρόκειται να μπει, όπως όλα δείχνουν, το επόμενο διάστημα και η αναγγελθείσα με τυμπανοκρουσίες πολιτική αλλαγή σε κυβερνητικό επίπεδο. Η νέα κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία του αθλητισμού που θα προκύψουν είναι εξαιρετικά πιθανό να θελήσουν να παίξουν ρόλο στις επιλογές της Ομοσπονδίας και η εθνική ομάδα είναι ένας προνομιακός χώρος για την πολιτική επικοινωνία των αρμόδιων κυβερνητικών στελεχών.