*Ποιος να φανταζόταν ότι αυτός ο – προερχόμενος από τρία σερί αρνητικά αποτελέσματα στο πρωτάθλημα – Ολυμπιακός θα έβγαζε σχεδόν 70 λεπτά χωρίς να δεχτεί γκολ, ανησυχώντας μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις την άμυνα της περυσινής φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ…
*Δεν έγιναν ξαφνικά «θεοί» οι παίκτες που έφαγαν τρία γκολ από την ΑΕΚ σε λιγότερο από ένα μισάωρο. Και εννοείται πως επειδή ο Θρύλος εμφανίστηκε ανταγωνιστικός στο Τορίνο, δε σημαίνει ότι θα αφήσει μονομιάς πίσω του τα εγχώρια προβλήματα. Το τι συνέβη μετά το 1-0 δε με ενδιαφέρει. Στην πραγματικότητα δε με ένοιαζε καθόλου τι θα συνέβαινε χθες: οι προτεραιότητες είναι ξεκάθαρες ειδικά μετά το πατατράκ της Σπόρτινγκ. Όσες όμως κι αν είναι οι διαφορές ανάμεσα σε ένα ματς πρωταθλήματος και ένα κόντρα σε μια τεράστια ομάδα, δεν είναι δυνατόν να παραγνωρίσω τη διαφορά. Αυτή που φάνηκε να κάνει στον πάγκο από την πρώτη στιγμή ο Τάκης Λεμονής…
*Το πραγματικό κέρδος της βραδιάς για τον Ολυμπιακό ήταν πως έδειξε αντανακλαστικά και σφυγμό. Και μέσα σε μια επίπονη διαδικασία όπως είναι αυτή της «φιλοξενίας» από ένα μέγεθος σαν τη Γιουβέντους, οι Πειραιώτες βρήκαν ρόλους και κέρδισαν πρόσωπα. Ναι, περσινός είναι ο Δημήτρης Νικολάου, μόνο που δεν είχε ποτέ του κληθεί να περάσει μια τέτοια δοκιμασία. Να τα βάλει με τον Ντιμπάλα, τον Ιγκουαΐν και να πιστέψει ο ίδιος και οι γύρω του ότι δεν απέχει και πολύ η στιγμή που θα τους (αγριο)κοιτάζει στα μάτια, εμπνέοντάς τους φόβο…
*Θα ήταν μεγάλη παράλειψη ενδεχόμενη μη αναφορά στον Σίλβιο Προτό. Ο πολύπειρος Βέλγος έστειλε χθες το μήνυμα πως ο Ολυμπιακός έχει λύσεις στο τέρμα και πως ο Καπίνο θα πρέπει να δουλέψει σκληρά για να ανατρέψει τα τωρινά δεδομένα. Πράγμα που μόνο σε καλό μπορεί να του βγει, όπως κι αν διαγραφεί το μέλλον του στην ομάδα. Τι μένει πια; Να χτίσουν οι πρωταθλητές πάνω στο χθεσινό 70λεπτο, να ξαναπιστέψουν ότι είναι οι μακράν καλύτεροι εντός συνόρων και όχι απλώς οι πιο ακριβοπληρωμένοι. Είναι τόσο εύκολο τελικά να γυρίσει ο διακόπτης μιας ομάδας, απλώς και μόνο με την έλευση ενός ανθρώπου που εμπνέει; Δεν θα αργήσουμε να πάρουμε την απάντηση…
*Η ιστορία του ΠΑΟ την τελευταία δεκαετία είναι άκρως διδακτική. Για όλους τους Έλληνες φιλάθλους και όχι μόνο για εκείνους που υποστηρίζουν τους «πράσινους». Από τον «μεσσιανισμό» της πολυμετοχικότητας μέχρι την άνευ όρων παράδοση της υποτιθέμενης «συμμαχίας», η πορεία του Παναθηναϊκού έχει όλα τα στοιχεία μιας σύγχρονης τραγωδίας…
*Μέχρι και πριν από λίγο καιρό πιπιλιζόταν η καραμέλα των «επιφανών Παναθηναϊκών που δεν θα αφήσουν τον σύλλογο να γίνει ΑΕΚ». Όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, διάφορα ονόματα λεφτάδων είδαν το φως της δημοσιότητας εν είδει δυνητικών επενδυτών. Τακτική που θυμίζει κάτι μεταξύ «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του» και σύνδρομο μεγαλομανίας της Μαντάμ Σουσού. Αυτοί που τα γράφουν, πρώτα απ’ όλα το κάνουν ώστε να τα δουν τυπωμένα μπας και τα πιστέψουν και οι ίδιοι: η αλήθεια είναι πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…
*Στους σημερινούς οπαδούς του Ολυμπιακού τα όσα γίνονται στον ΠΑΟ είναι είτε άγνωστα είτε αποτελούν μια ανάμνηση απωθημένη βαθιά στο ασυνείδητο. Κακά τα ψέματα, όταν ζει ανάμεσά μας μια ολόκληρη γενιά που δεν έχει προλάβει Κοσκωτάδες, Σαλιαρέληδες, κορνέδες κλπ, είναι τρομερά δύσκολο να της εξηγήσεις ότι ο Θρύλος είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι ο πρώτος (και μεγαλύτερος) σύλλογος της χώρας που αντιμετώπισε διοικητικά προβλήματα αυτού του βεληνεκούς. Και ότι κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συμβεί την τελευταία εικοσαετία αν ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν έπαιρνε την απόφαση να ασχοληθεί με τα ερυθρόλευκα κοινά, αφήνοντας πίσω του ένα ανεπανάληπτο έργο. Όχι μόνο σε τίτλους και διακρίσεις, αλλά και υποδομές…
*Όταν ο Κόκκαλης αποφάσισε να αποχωρήσει από τον σύλλογο, η Ελλάδα είχε ήδη μπει και επίσημα στη μνημονιακή εκδοχή της. Μπορεί η σημερινή πραγματικότητα να μη μοιάζει καθόλου με εκείνη του 2010, ωστόσο οποιοσδήποτε σχετικός με την οικονομία, πόσο μάλλον ένας εφοπλιστής επιπέδου Μαρινάκη, μπορούσε να προβλέψει με ακρίβεια τι θα επακολουθούσε. Κι ενώ κάθε «λογικός» μεγαλοεπιχειρηματίας θα έκοβε λάσπη – όπως κι έγινε –, ο Βαγγέλης βγήκε μπροστά με μια επένδυση αδιανόητη για τα ελληνικά δεδομένα. Ακόμα κι εκείνα προ κρίσης…
*Το έχω ξαναγράψει: αλίμονο σε όποιον πει ότι η διοίκηση Μαρινάκη τα έκανε όλα σωστά στα επτά και κάτι χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της ΠΑΕ. Αλίμονο όμως και σε όποιον απαξιώνει ένα τεράστιο έργο το οποίο τελεί εν εξελίξει. Από το ευρωπαϊκό στάτους του Θρύλου (κάτι που δεν περιορίζεται μονάχα στο αγωνιστικό σκέλος) μέχρι το απόλυτο στα πρωταθλήματα και την οικονομική ευρωστία που συνιστά «παραφωνία», αν λάβουμε υπόψη τι συμβαίνει στη χώρα μας…
*Νομίζω ότι είναι επιτακτική ανάγκη για τον κόσμο της ομάδας να έχει πάντοτε στο μυαλό όλα τα παραπάνω δεδομένα, προτού αρχίσει την ισοπεδωτική κριτική μετά από ένα – δυο άσχημα αποτελέσματα. Είναι ανθρώπινο να σου φεύγουν κουβέντες με τους παλμούς σε τριψήφιο νούμερο: εκείνη τη στιγμή, ακόμα και η μάνα σου μπορεί να ακούσει κατάρες απλώς επειδή πέρασε στιγμιαία μπροστά από την τηλεόραση. Με κρύο μυαλό ωστόσο, θαρρώ πως η ισοπέδωση ισοδυναμεί με εμπάθεια…