Τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχει λόγος σοβαρός για να συνεχίζει να εξελίσσεται το παλαιό, γνωστό σχέδιο του σκληρού κυβερνητικού πυρήνα που συνδέει τις εκλογές, τον Μαρινάκη και τη δικαιοσύνη.
Οι πρώτες για να κερδηθούν χρειάζονται (τάδε έφη Τσίπρας δια στόματος Πολλάκη) αίμα στην αρένα. Ο δεύτερος προσφέρεται (για δεκάδες γνωστούς λόγους) ως τέλειο θύμα προς θυσία στο βωμό του απολεσθέντος, μεταξύ των δανείων της Κουντουρά, της καρέκλας της Παπακώστα και του πολιτικού μέλλοντος του Δανέλλη, αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος.
Η τρίτη (ένα μέρος της δηλαδή) είναι και πάλι έτοιμη να κάνει το γνωστό καθήκον της, δηλαδή να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό μέσω άσκησης διώξεων ακόμη και με τη λογική «στείλτε τον στο εδώλιο και ας βρει εκεί άκρη».
Στο διαχρονικό αυτό σχεδιασμό, η υπόθεση Τζήλου και ο τραυματισμός του (απολύτως καταδικαστέα πράξη) συγκροτούν το νέο, τελευταίας εσοδείας, κυβερνητικό αφήγημα. Μάλιστα, η πρώτη φάση του ολοκληρώνεται οσονούπω με την έναρξη (για μία, ακόμη φορά) των επίσημων ανακριτικών διαδικασιών.
Δε νομίζω να εκπλαγεί κανείς στην περίπτωση που μάθει ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης μπορεί να εμφανιστεί ως «ύποπτος» σε αυτή τη φάση των ερευνών. Όπως και ότι υπάρχουν άλλοι δύο που ονοματίζονται ως εμπλεκόμενοι (με διαφορετικό βαθμό εμπλοκής ο καθένας) στην υπόθεση. Κυβερνητικές διαρροές σε επήκοο περισσότερων του ενός ακροατών αποκαλύπτουν τα ονόματα, τα οποία βεβαίως έχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σχέση με την οικογένεια του Ολυμπιακού.
Οι πληροφορίες μου λένε πως ακόμα και μέχρι το τέλος της εβδομάδας μπορεί να δοθούν τα ονόματα (με τα κοινά αρχικά) στη δημοσιότητα, έστω και με τη μορφή διαρροής. Το σίγουρο είναι πως το τάιμινγκ που θα επιλεγεί θα είναι κρίσιμο και κάθε άλλο παρά τυχαίο: βάλτε κάτω την πολιτική επικαιρότητα και θα καταλάβετε το πότε και κυρίως, το γιατί…
Δεν κρατιούνται πλέον οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι όταν, εντός ή εκτός της Βουλής, αναφέρονται στον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού και βασικό πολιτικό τους αντίπαλο στο επικοινωνιακό παιχνίδι. Η χαρά τους σε συνδυασμό με την προσμονή τους οδηγεί να «αποκαλύπτουν» έως και «προφυλάκιση Μαρινάκη» για την υπόθεση Τζήλου αυτή τη φορά. Τον ευσεβέστερό τους πόθο δηλαδή…
Μάλιστα, τη βεβαιότητα τους αυτή την επικοινωνούν ακόμη και σε βουλευτές άλλων κομμάτων, μηδέ εξαιρουμένων και πολιτικών εχθρών τους.
Σε αυτή την πολιτική επιλογή έχουν ως συμπαραστάτες επιχειρηματίες του χώρου του ποδοσφαίρου, κατόχους ΜΜΕ, για τους οποίους η καταστροφή του Ολυμπιακού είναι στόχος ζωής. Αν, μάλιστα, η καταστροφή αυτή συνδυαστεί και με την ηθική, προσωπική και οικονομική εξόντωση του κ. Μαρινάκη καθ’ οδόν προς τις εκλογές, τότε ο στόχος μετατρέπεται «σε Άγιο Δισκοπότηρο» για την καθ’ ημάς εκδοχή του Μαδουρισμού.
Η επικοινωνιακή επεξεργασία του θέματος όλο το προηγούμενο διάστημα και η σαφής, από χθες, διασύνδεση του με τις πολιτικές εξελίξεις (γνωστά τα σχετικά δημοσιεύματα) είναι αψευδείς μάρτυρες των σχεδιασμών.
Για τον σκληρό πυρήνα του Μεγάρου Μαξίμου η υπόθεση Τζήλου ήταν δώρο εξ ουρανού. Η «χοντροκομμένη» επίθεση, οι φυσικοί αυτουργοί, ο πρώτος, δήθεν ηθικός και ο γνωστός τοις πάσι τελικός βασικός στόχος κρίθηκε ότι συγκροτούν ένα βάσιμο εξυγιαντικό αφήγημα, που μπορεί, κατάλληλα επεξεργασμένο επικοινωνιακά, να πουλήσει και, υπό προϋποθέσεις δικαστικής εκμετάλλευσης, να οδηγήσει σε ένα λαμπρό εκλογικό αποτέλεσμα.
Κι αν, τελικά, η υπόθεση δεν περπατήσει; Υπάρχει εναλλακτική. Εξακολουθεί, σε πείσμα όλων των εσωτερικών διαδικασιών της δικαιοσύνης, να σέρνεται (χθες ολοκληρώθηκε μια ακόμη εκδίκαση ενώπιον του Αρείου Πάγου μετά την άσκηση αναίρεσης από τον εισαγγελέα) η παλιά, γνωστή και περιβόητη αστειότητα της «συμμορίας».
Η προοπτική της απόρριψης της αναίρεσης αποτελεί κορυφαία κυβερνητική προτεραιότητα, καθώς θα οδηγήσει πολύ σύντομα, ίσως εντός του Μαρτίου, στην επιδιωκόμενη δίκη και δι’ αυτής θα προκύψει, στο πεδίο της επικοινωνίας και πάλι, ένας Μαρινάκης στο εδώλιο.
Ο πνιγμένος, βεβαίως, από τα μαλλιά του πιάνεται. Όλοι οι σχεδιασμοί έχουν πολλαπλές αναγνώσεις και κανείς δεν γνωρίζει με σαφήνεια την τελική ιεράρχηση τους. Πως θα δουλέψουν στο τέλος και τι αποτέλεσμα θα παράξουν.
Επειδή, όμως, πρόκειται για μια κυβέρνηση (και μια πολιτική και ιδεολογική πρόταση) σε αποδρομή, που, όπως όλα δείχνουν, δεν σώζεται με κανένα επικοινωνιακό τερτίπι, η ακριβής αποτύπωση του πολιτικού και ιδεολογικού μίσους με το οποίο θα τελευτήσει το βίο της δεν είναι ασφαλές να θεωρηθεί ακίνδυνη.
Όποιος δεν έχει ζήσει το μίσος, ως συνεκτικό στοιχείο του αριστερόστροφου φασισμού, καλόν είναι να μην το ξεπερνάει εύκολα και αβίαστα.