Ο Τι Τζέι Σορτς παραχώρησε μία μεγάλη συνέντευξη στο CLUB 1908 του Παναθηναϊκού και είπε ορισμένα πάρα πολύ ενδιαφέρον πράγματα σχετικά με το τι ακριβώς περιμένει από την θητεία του στο «τριφύλλι».
Ο νεοαποκτηθείς 27χρονος Αμερικανός βραχύσωμος (1,75 μέτρα) γκαρντ, που πέρυσι μπήκε στην κορυφαία πεντάδα της EuroLeague (μέτρησε 19 πόντους, 2,6 ριμπάουντ, 7,3 ασίστ, 1 κλέψιμο και 22,8 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης σε περίπου 27 λεπτά που βρίσκονταν στο παρκέ ανά αγώνα), τόνισε πως νιώθει έναν αγχωτικό ενθουσιασμό και σημείωσε ότι πρέπει να ανακαλύψει τον τρόπο με τον οποίον θα λειτουργήσει η παρουσία του στους Πράσινους υπό τις οδηγίες του Εργκίν Αταμάν, για τον οποίο και ρωτήθηκε.
Αναλυτικά όσα είπε:
Για το αν είχε χρόνο να ξεκουραστεί το καλοκαίρι και αν βρίσκεται στο στάδιο του “refocus”: «Όχι ακόμα! Νομίζω είχα αρκετό χρόνο να ξεκουραστώ! Προφανώς η περσινή ήταν μία μακρά σεζόν. Αλλά όταν είσαι εκτός δύο μήνες, έχεις τον χρόνο να ανασκουμπωθείς να ξεχάσεις το μπάσκετ και να προετοιμαστείς ψυχολογικά για τη νέα σεζόν. Οπότε ας πούμε ότι είχα μία καλή… μερίδα ξεκούρασης, που πέρασα ωραία και ξέχασα για το μπάσκετ. Αλλά είχα και μία καλή περίοδο να προετοιμαστώ και να είμαι έτοιμος για τη σεζόν που έρχεται».
Για το Varkiza Resort στο οποίο έγινε και η συνέντευξη: «Είναι πολύ όμορφο. Να έχεις τη δυνατότητα τα έρθεις σε ένα μέρος όπως αυτό, να είσαι σε ένα μέρος όπως αυτό. Και να είναι μόνο δεκαπέντε, είκοσι λεπτά ή μισή ώρα από οπουδήποτε βρίσκεσαι. Νιώθεις σαν να κάνεις συνεχώς διακοπές. Όταν δεν έχεις προπόνηση μπορείς να κάνεις πράγματα όπως αυτό και να βρίσκεται σε έναν τέτοιο μέρος. Είναι σαν να ηρεμεί το μυαλό σου, γιατί αποσυνδέεσαι από το άθλημα και έχεις τη δυνατότητα να διασκεδάσεις. Το μέρος αυτό είναι πολύ όμορφο, υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να δω ακόμα, να κάνω, αλλά μέχρι τώρα είναι τέλεια!».
Για τη νέα πρόκληση που βρίσκεται μπροστά του απαντώντας αν του το «άγνωστο» του προκαλεί άγχος ή τον συναρπάζει: «Το «άγνωστο» και το να πηγαίνω σε μία νέα ομάδα προκαλεί πάντα αυτό το άγχος, τις πεταλούδες στο στομάχι. Κυρίως για το πώς θα κυλήσει. Αλλά, νομίζω περισσότερο είναι ένας αγχωτικός ενθουσιασμός. Θετικό, όμως, συναίσθημα. Όχι ότι είμαι φοβισμένος ή ότι δε θα μπορώ να κάνω ό,τι κάνω. Λέω ότι «Εντάξει! Είναι κάτι καινούργιο, πρέπει να προσαρμοστείς και να πρέπει να πας εκεί και να συνεχίσεις να είσαι ο εαυτός σου. Να συνεχίσεις να βρίσκεις τρόπους να ταιριάξεις στο νέο περιβάλλον και να εντάξεις το δικό σου χαρακτηριστικό, που ίσως έλειπε από την ομάδα. Ή που χρειάζονταν». Το να έρχομαι αυτή τη στιγμή σε νέα ομάδα με κάνει να νιώθω ενθουσιασμό, με το να ανακαλύψω πώς αυτό θα λειτουργήσει με τον εαυτό μου και τους νέους μου συμπαίκτες».
Για τις παιδικές του αναμνήσεις και την πρώτη φορά που έπαιξε μπάσκετ στα τέσσερά του χρόνια: «Για να είμαι ειλικρινής, δε θυμάμαι τίποτα. Η μνήμη μου κάπως θολώνει πηγαίνοντας προς τα πίσω τόσα χρόνια. Έχω κάποιες φωτογραφίες. Η μαμά μου μού δείχνει παλιά βίντεο από όταν έπαιζα ως παιδί. Αυτές οι αναμνήσεις που σου έρχονται όταν βλέπεις τις φωτογραφίες, σε πάνε πίσω στο όταν ερωτεύτηκες το άθλημα. Μπορεί μερικές φορές να ξεχάσεις από το πού ξεκίνησες λόγω των όσων γίνονται στην πορεία. Το να αναπολείς αυτόν τον καιρό και να λες ότι στα τέσσερα χρόνια έπιασα για πρώτη φορά μπάλα μπάσκετ, με πάει πίσω και με κάνει να ζω ξανά πράγματα που ενδεχομένως δε θυμάμαι, αλλά μπορώ να φτιάξω εικόνες με όσα έκανα».
Για το ότι έπαιζαν με τον μπαμπά του στην αυλή του σπιτιού του: «Παίζαμε πάντα σε ένα μικρό χώρο στο γκαράζ. Η μαμά μου μού αγόρασε μία μπασκέτα. Θα με “προκαλούσε”, αλλά νομίζω πολύ σύντομα κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να το κάνει. Τον ξεπερνούσα σε ό,τι είχε να κάνει με ικανότητα στο μπάσκετ. Δεν χρειάστηκε πολύ καιρό για να καταλάβει ότι «εντάξει ο γιος μου είναι καλός στο μπάσκετ και ίσως να μην μπορούμε να παίξουμε πλέον». Πήρα, όμως, πολλά μαθήματα. Πράγματα όπως πειθαρχία, τον πώς να προπονούμαι, το πώς να χειρίζεσαι τον εαυτό σου όταν κυνηγάς μία καριέρα στο άθλημα… Είμαι ευγνώμων για αυτές τις αναμνήσεις που έχω. Το να παίζω με εκείνον και όσα μου έμαθε ο μπαμπάς μου για το τι θέλω να γίνω στο άθλημα».
Για το πώς διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας του στο high school: «Ήταν ένας συνδυασμός από πολύ δύσκολα και πολύ διασκεδαστικά χρόνια. Την πρώτη μου χρονιά, ήμουν πρωτοετής, νομίζω στα 13 μου χρόνια. Ήμουν στην πρώτη ομάδα και έπειτα τη δεύτερη χρονιά μου, με κάλεσαν στην πιο μεγάλη ομάδα, που είναι σχολική στις ΗΠΑ. Αλλά δεν αγωνίστηκα! Ήμουν στον πάγκο. Ο προπονητής έκανε μία επιλογή που δεν ήθελε να με δοκιμάσει και μπορώ να το σεβαστώ. Όμως, ως παιδί που αυτό είναι το μόνο πράγμα που θέλεις να ακολουθήσεις, σε πληγώνει λίγο! Αυτό μου δίδαξε ότι αν θέλω να κάνω κάτι θα πρέπει να προπονηθώ και να ασχοληθώ περισσότερο με το άθλημα. Έτσι και έκανα και τα τελευταία δύο χρόνια μπόρεσα να το διασκεδάσω και να γίνω ο παίκτης που όλοι βλέπουν τώρα, αλλά σε νεαρή ηλικία».
Για το Πανεπιστήμιο του UC Davis: «Ναι το UC Davis άλλαξε ουσιαστικά όλη μου τη ζωή. Το να πάω εκεί, έχοντας περάσει δύο χρονιές στο κολέγιο και κάνοντας το βήμα παραπέρα σε εθνικό επίπεδο, με περισσότερα μάτια να κοιτάνε. Παίζαμε στην τηλεόραση, παίζαμε στο υψηλότερο επίπεδο… Και για μένα το να βγω ο καλύτερος παίκτης της σεζόν, ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος στην πρώτη μου χρονιά στο πανεπιστήμιο, ήταν μία στιγμή που νιώθεις ότι… περνάς, ο κόσμος επιτέλους σέβεται ό,τι κάνεις και για μένα ήταν μία μεγάλη στιγμή που ενίσχυσε την αυτοπεποίθησή μου, από εκείνη τη στιγμή μέχρι και το υπόλοιπο της καριέρας μου».
Για τη φράση που τον συνοδεύει «The Marathon Continues»: «Το βάζω παντού στα posts του Instagram. Το έχω και ως τατουάζ ακριβώς εδώ. Μπορείς να δεις εδώ το TMC, δεν ξέρω αν φαίνεται στην κάμερα, αλλά το «TMC» είναι ένα quote κυρίως του Nipsey Hustle που μιλάει για τον διαρκή Μαραθώνιο. Ουσιαστικά τη νοοτροπία που έχω: Οτιδήποτε σου συμβαίνει, η ζωή συνεχίζεται».
Για το αν υπάρχουν στιγμές που νευριάζει: «Εννοώ… Προσπαθώ να είμαι πολύ αστείος, με ανεβαστική διάθεση. Λατρεύω τη μουσική, λατρεύω να χορεύω… Μου αρέσει να είμαι γεμάτος ενέργεια. Στην πραγματικότητα αυτό προέρχεται από τη μαμά μου. Η μαμά μου μεγάλωσε και ήταν cheerleader οπότε έχει ενέργεια που δε φαντάζεσαι. Τα γενέθλιά της είναι στις 4 Σεπτεμβρίου, θα γίνει 65. Αν τη δεις, τον τρόπο που κινείται, την ενέργειά της, θα έλεγες ότι είναι 21. Από εκεί προέρχεται αυτό, λοιπόν. Όταν είμαι στο παρκέ προσπαθώ να είμαι το ίδιο ακριβώς. Υπάρχουν στιγμές που θα θυμώσω. Το να χάνεις δεν έχει ποτέ πλάκα. Σου βγάζει τον χειρότερό σου εαυτό και πρέπει να ξέρεις πώς θα το ελέγξεις. Και θέλω να πιστεύω ότι όσο περνάνε τα χρόνια έχω βρει τρόπους να το ελέγχω και να μην επιτρέπω να με κατακλύσει. Προσπαθώ να είμαι πολύ κεφάτος, δεν ξέρω… Το λες χαμογελαστός, εγώ το λέω δραστήριος!».
Για τη σύνδεση με τον κόσμο και αν έπαιξε ρόλο στο να έρθει στον Παναθηναϊκό: «Ναι οπωσδήποτε. Όλοι βλέπουν το κοινό που είναι εδώ. Τα βίντεο μιλούν από μόνα τους! Συμβουλεύω τον καθένα που δεν έχει επισκεφθεί το γήπεδο εδώ στην Αθήνα, να έρθει σε ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού AKTOR και να δει πραγματικά τί σημαίνει μία τέτοια ενέργεια. Προφανώς πέρυσι ήμουν στην απέναντι πλευρά και ουσιαστικά τώρα το να τους έχω στο πλευρό μου και να πανηγυρίζουν για εμένα, θα είναι… Δεν ξέρω τί ακριβώς να περιμένω, ποτέ δεν προσχεδιάζω τέτοια πράγματα. Το πώς θα ξεσηκώσω το κοινό ή εκείνο ή το άλλο. Πρέπει να νιώθεις ό,τι γίνεται. Θα δούμε και πώς θα προχωράει η σεζόν, όταν αισθανθείς πιο άνετα… Ποιος ξέρει τί μπορεί να συμβεί εκεί έξω;».
Για τους προσωπικούς τίτλους και αν είναι θέμα αποφασιστικότητας ή συνέπειας: «Μετά από τόσα χρόνια είναι λίγο κι από τα δύο. Νιώθω πως είμαι πολύ συνεπής με το αποτέλεσμα και τον τρόπο που παίζω. Η δουλειά που έχω βάλει, η αποφασιστικότητα να είμαι ο καλύτερος. Έχω αυτή την επιθυμία, την πείνα, τον θυμό που πάντα με ωθούν να κυνηγώ περισσότερα. Δεν ικανοποιούμαι ποτέ και νιώθω ότι κάποιες φορές με πληγώνει κάπως, ακόμη και μετά απ’ όσα έχω κάνει, αισθάνομαι πως δεν το απολαμβάνω γιατί θέλω να κάνω περισσότερα, να κερδίσω περισσότερα, να συνεχίσω να ανεβάζω τον πήχη, να ξεπερνώ τις προσδοκίες. Για μένα έχει να κάνει με τη συνέπεια, θέλω να συνεχίσω να είμαι συνεπής, αλλά όπως είπες η αποφασιστικότητα είναι αυτή που “κουβαλάει” τα πάντα και με βοηθάει να συνεχίσω να εξελίσσομαι».
Για τα video games και το αν τον κάνουν πιο ανταγωνιστικό στο παρκέ: «Ναι, είναι σίγουρα! Είμαι πολύ ανταγωνιστικός. Θέλω να κερδίζω παντού. Ειδικά στα videogames. Για μένα, δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να παίζεις όποιο videogame παίζεις και να κερδίζεις. Είναι σαν να τελειώνεις τη δουλειά! Είναι όπως όταν κερδίζεις έναν αγώνα μπάσκετ, είσαι πολύ ικανοποιημένος μ’ αυτό που έκανες. Για μένα, αυτή η “σύνδεση” είναι τεράστια. Κάποιες φορές, όπως μου λέει η σύζυγός μου, κάποιες φορές γίνομαι πολύ σοβαρός όταν παίζω, γιατί θέλω να είμαι σοβαρός για να κερδίσω. Αλλά νιώθω πως είναι μια σπουδαία διέξοδος για μένα ώστε να ξεχάσω το μπάσκετ».
Για την πρώτη φορά στο Telekom Center Athens: «Νιώθω πως ανεξάρτητα της ομάδας στην οποία παίζω, όποτε μπαίνω σε ένα γήπεδο όλα κυλούν ήρεμα. Ο κόσμος κινείται με τον σωστό τρόπο, όταν παίζω μπάσκετ. Δεν υπάρχει πίεση, δεν υπάρχει κάτι… Είσαι απλά εκεί για να παίξεις μπάσκετ. Ένιωθα όπως όταν ήμουν παιδί, όταν έμπαινα για πρώτη φορά στο γήπεδο γιατί προφανώς ο Παναθηναϊκός έχει ένα υπέροχο γήπεδο. Όταν μπαίνεις μέσα λες “είναι το γήπεδό μου”. Εγώ, όταν μπήκα, ένιωσα πάλι σαν παιδάκι… Το να μπορώ να κάνω την πρώτη μου προπόνηση… Ένιωσα υπέροχα. Προφανώς ήμουν λίγο κουρασμένος (από το ταξίδι), αλλά αυτό θα φύγει όσο περνούν οι εβδομάδες, θα είμαι σε καλύτερη φόρμα. Ήταν ωραίο που μπορούσα να πω “σήμερα παίζω μπάσκετ”. Ανυπομονώ ακόμη περισσότερο για τη σεζόν».
Για τον Εργκίν Αταμάν: «Δεδομένα είναι ωραίο όταν σε θέλει ένας προπονητής. Ένιωσα πως με ήθελαν εδώ. Για εκείνον να μιλάει με τέτοια λόγια για μένα είναι μεγάλη τιμή. Όπως είπες, νιώθεις μια αναγνώριση. Είναι ένας προπονητής που έχει κατακτήσει τα πάντα. Έχει κερδίσει πολλές φορές την EuroLeague, τα εγχώρια πρωταθλήματα. Τα έχει κάνει όλα! Είναι πολύ επιτυχημένος σε ό,τι έχει κάνει. Για κάποιον με το δικό του status, το να αναγνωρίζει κάποιον σαν εμένα, που είμαι πολύ νέος σε όλο αυτό στην EuroLeague, είναι τεράστιο! Ανυπομονώ να δουλέψω δίπλα του και να είμαι σε θέση να μάθω και να εξελιχθώ ως παίκτης».
