Η εθνική Ελλάδας οφείλει να ισορροπήσει ανάμεσα στα συναισθήματά της και πρώτα να κερδίσει τον (κακό) εαυτό της, ώστε να πάρει την πρωτιά στον τρίτο όμιλο του Eurobasket 2025.
Και η πρωτιά θα της ανοίξει διάπλατα τον δρόμο ακόμα και για την τετράδα. Όλα αυτά σε θεωρητικό επίπεδο και πριν ακόμα αποκλείσουμε στα λόγια Ισραήλ/Σλοβενία και Λετονία/Λιθουανία, έχουμε μπροστά μας τον κακό δαίμονα Ισπανία.
Οι Ισπανοί όποτε μας έβρισκαν -ειδικότερα σε κρίσιμα- ματς, πάντα μας νικούσαν. Μία πρώτη «εκδίκηση» την πήραμε πέρυσι στο Παρίσι στο τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων. Κι εκεί μας νίκησαν με τις παλιές τους καραβάνες, αλλά στο τέλος έμειναν εκτός κι αυτό γιατί εμείς επικρατήσαμε της Αυστραλίας παίζοντας ίσως το καλύτερό μας παιχνίδι επί εποχής Σπανούλη στον πάγκο.
Ένα τέτοιο παιχνίδι, με την ίδια προσήλωση και τακτική, πρέπει να κάνουμε κι απόψε (4/9, 21:30) αν θέλουμε να ακολουθήσουμε το θεωρητικά πιο βατό μονοπάτι στα νοκ-άουτ κα να μην μπλέξουμε από νωρίς με τα ανίκητα θηρία. Γιατί τέτοιο θεωρείται η ασταμάτητη Γερμανία.
Κάτι γράψαμε πιο πάνω για «παλιές καραβάνες». Διόλου τυχαία, καθότι στο σήμερα η Ισπανία βασίζεται κατά βάση στο νέο αίμα. Χωρίς Γιουλ, χωρίς Σέρχι, χωρίς Ρούντι. Με τον Αροστέγκι, τον Ντε Λαρέα, τον Παγιόλα και τα αδέρφια Ερνανγκόμεθ ως τους παλαιότερους.
Αυτή η Ισπανία δεν τρομάζει και δεν ξεπερνά σε ποιότητα τη δική μας εθνική ομάδα. Οι απαντήσεις όμως πρέπει να δοθούν στο παρκέ για την εθνική, που προβλημάτισε -χωρίς Γιάννη και Γιαννούλη- κόντρα στη Βοσνία αλλά έχει την ευκαιρία και τη δυνατότητα να δείξει πως εκείνη η ήττα ήταν απλώς μία κακή παρένθεση ή αν θέλετε ένα καλό μάθημα για τα νοκ-άουτ, όπως επισήμανε και ο ίδιος ο Βασίλης Σπανούλης.
