Από την πρώτη μέρα της υπογραφής του Ντέιβιντ Μπλατ στον Ολυμπιακό, όλοι γνώριζαν λίγο πολύ τι μπορεί να προσφέρει στους «ερυθρόλευκους» αυτός ο πραγματικός σταρ των πάγκων. Η περίπτωση του αρχηγού, όμως χρήζει ιδιαίτερης μνείας…
Ασφαλώς, ο Μπλατ ξέρει ποιος είναι ο Βασίλης (και αντιστρόφως). Ξέρει τι μπορεί να κάνει και πόσο καταλυτικός είναι για το παιχνίδι της ομάδας. Αυτό που, όμως, δείχνει να ξέρει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο ο Αμερικανοϊσραηλινός προπονητής είναι η διαχείριση που πρέπει να κάνει στον Λαρισαίο γκαρντ, προκειμένου να εξασφαλίσει από αυτόν το 101% των δυνατοτήτων του (που έτσι κι αλλιώς, δίνει πάντα ο Σπανούλης χάρη στο διαχρονικό του έρωτα με τη «σπυριάρα»).
Βλέπουμε λοιπόν πως από την αρχή της σεζόν ο κόουτς θέτει τους δικούς του κανόνες και αρχές. Τι συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς; Εκείνα τα τραβηγμένα από τα μαλλιά 25λεπτα και 30λεπτα του «Σπαν» με τις λεγόμενες μικρές ομάδες του πρωταθλήματος, ας τα ξεχάσουμε. Απόδειξη το προ ολίγων ημερών παιχνίδι του Ολυμπιακού κόντρα στην Κύμη. «Αξέλ, Ζακ, Βαγγέλη και λοιπά παιδιά, κόφτε το λαιμό σας και κερδίστε χωρίς τον αρχηγό, γιατί έρχονται ζόρια από βδομάδα» (ή κάπως έτσι τέλος πάντως) φέρεται να είπε ο Μπλατ στους παίκτες του, την ώρα που ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας, τουλάχιστον του 20ου αιώνα, έπαιρνε τις απαιτούμενες ανάσες.
Για να γίνουμε και λίγο πιο συγκεκριμένοι…
Ξέχωρα από τον Μπλατ, η δουλειά που ρίχνει ο Βασίλης στο σώμα του είναι πραγματικά έξω από τα ελληνικά δεδομένα. Θα έχετε διαβάσει κατά καιρούς διάφορα άρθρα ανά το διαδίκτυο, με χαρακτηριστικές αναφορές στη συντήρηση που κάνει στο σώμα του ο ΛεΜπρόν Τζέιμς ή ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Ε στη χώρα μας ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ που έχει προσεγγίσει κάτι αντίστοιχο (διαχρονικά) είναι αυτός ο καραφλός με το 7 στην πλάτη. Τα χρήματα και ο χρόνος που έχει δαπανήσει από την προσωπική ζωή του για να είναι σε ΑΥΤΟ το σημείο, τη δεδομένη στιγμή, είναι αδύνατο να περιγραφούν με λόγια.
Αν, μάλιστα, δει κανείς με προσοχή ορισμένες του κινήσεις, θα καταλάβει περί τίνος γίνεται λόγος. Ένα απλό παράδειγμα μόνο είναι πως όταν μετά το ματς, οι συμπαίκτες του κάθονται στα αποδυτήρια, άλλος με το κινητό, άλλος να ξεκουραστεί ή άλλος απλώς να κάνει το ντους του, ο Kill Bill βάζει τα πόδια του σε μια μεγάλη «βαλίτσα» με πάγο, ώστε να αποφύγει τον οποιονδήποτε μικροτραυματισμό που θα του στερήσει έστω και λίγα δευτερόλεπτα από το να πατάει στο παρκέ (όποιος δεν το πιστεύει, ας δει με προσοχή τι βρίσκεται δεξιά από τον αρχηγό στο 7ο δευτερόλεπτο του βίντεο με τη χθεσινή ομιλία του Μπλατ στα αποδυτήρια, μετά το ματς).
Ασφαλώς και η βιολογική του ηλικία δεν είναι 36. Αν δεν τον ξέραμε, πολύ πιο πιθανό είναι να λέγαμε, βλέποντάς τον, ότι πρόκειται για έναν ταλαντούχο νεαρό αθλητή που τώρα αρχίζει να κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο του μπάσκετ, παρά για έναν εκ των κορυφαίων Ευρωπαίων καλαθοσφαιριστών όλων των εποχών, στη δύση της καριέρας του. Μόνο που αυτό το τελευταίο είναι ακόμα καλύτερο, μια και περιλαμβάνει αυτό το πολύ σημαντικό προσόν που λέγεται «εμπειρία» για έναν αθλητή. Και δόξα τω Θεώ ο Σπανούλης την έχει και με το παραπάνω αυτήν.
Απλώς ο Μπλατ τον διευκολύνει να τη χρησιμοποιήσει στο έπακρο και να μην αναλώνεται σε πιο «εύκολα» θεωρητικά παιχνίδια ρισκάροντας κούραση και τραυματισμούς, που μπορούν να στοιχίσουν ακριβά.
Μεγάλη υπόκλιση στον κόουτς Ντέιβιντ, ακόμη μεγαλύτερη όμως σε αυτόν τον μύθο του ελληνικού μπάσκετ, που με μια καλύτερη διαχείριση κατά τα προηγούμενα χρόνια και (έστω) λίγο πιο αντικειμενικές… συγκυρίες, θα μπορούσε να έχει κατακτήσει ακόμη περισσότερα σε αυτή τη συγκλονιστική καριέρα.